Het was weer zo ver. Ik lag met een bokkend hoofd op de grond. En mijn lichaam voelde week aan. Ik probeerde op te staan maar ik verloor de controle over mijn lichaam waardoor ik door mijn knieën zakten. Ik voelde me machteloos tegen over mijn vader. Iedere keer laat ik het weer toe. En iedere keer eindigt het zo als ik nu ben geëindigd. Ik ging lang uit op de vloer van mijn kamer liggen. Ik miste mijn moeder. Ze was nog niet zo heel lang overleden. Mijn moeder had lonkkanker en had niet lang meer te leven. We hebben er met zijn drietjes een leuke tijd van gemaakt. Maar sinds het verlies van mijn moeder is mijn vader gaan drinken. Het begon met een glas rode wijn. Maar het eindigde al snel in 2 flessen wijn. Ik sloot mijn ogen. En probeerde niet aan de pijn te denken. Ik verlangde terug naar de tijd van vroeger. Waar alles normaal was. Toen ik nog met mijn moeder de stad in trok om gezellig te winkelen of om gezellig een terrasje te pakken.
(…)
Na een paar uur van de wereld te zijn geweest was ik weer terug op de wereld. Ik ging recht op de grond zitten en voelde de pijn in mijn rug. Voorzichtig stond ik op en liep naar beneden. Toen ik beneden aankwam zag ik dat er niemand beneden was. Dat betekende voor mij dat ik geen verantwoording af hoefde te leggen waar ik heen ging. Ik trok mijn jas van de kapstok en opende de voordeur. Ik liep op mijn eigen tempo door de verlaten straten op weg naar het park. Daar kan ik altijd tot me zelf komen en goed nadenken. Het is een plek waar ik uren kan doorbrengen, om na te denken waarom ik me zelf laat slaan. Waarom nou juist mijn moeder kanker heeft gekregen. En natuurlijk wat ik met me zelf aan moet. Na het verlies van mijn moeder ben ik enorm aan me zelf gaan twijfelen. Doe ik alles wel goed, vinden mensen mij niet raar. En hoe meer ik ga twijfelen hoe onzekerder ik word. ik liet de wind door mijn haren glijden en liet al mijn zorgen zo ver als ik kon even van mijn afglijden.
ik zoek een titel en ik wil jullie mening
xx