Vraagje aan alle (publicerende) schrijvers hier - Taal

Ik zit dus te denken om een verhaal te schrijven en te publiceren. (Ja, daar moet nog veel gaan gebeuren, haha.) Maar iedere keer steekt mij dit weer in het oog. Mijn ouders en vrienden en iedereen willen graag ook mijn boek dat lezen want aardigheid en al. Maar omdat ze zo kort bij mij staan gaan ze natuurlijk dingen zoeken achter mijn verhaal. Ik bedoel, iedere personage heeft wel een vader of moeder of juist niet. Dus als ik een bepaalde moederband beschrijf, dan zal mijn moeder dat bewust of onbewust aan onze band gaan relateren. En nu ben ik iemand die graag inspiratie haalt uit mijn omgeving, dus dan zouden er bepaalde herkenbare punten inzitten. Bijvoorbeeld gelijke hobbies tussen mijn personage en mij en dat soort dingen (om maar iets op te noemen), dus dan is dat duidelijker, maar dan zullen mijn vrienden en ouders nog meer dingen gaan zoeken achter mijn verhaal wat betrekking heeft op de realiteit. En dat vind ik juist awkward.
Hoe gaan jullie hier mee om en wat vinden jullie hiervan?

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik herken mezelf hier wel in. Daarom laat ik mijn ouders eigenlijk ook nooit lezen wat ik schrijf en het is ook een reden waarom ik niet heel hard bezig ben met iets schrijven om uit te geven. Dan willen vrienden en familie het natuurlijk lezen. Mijn verhalen voelen ook als heel persoonlijk voor me, zelfs als het helemaal niets met mij te maken heeft. Ik heb dus geen oplossing, maar ik begrijp het wel, ook al is het bij jou net even anders (:

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik laat dan verhalen wel lezen aan vrienden/familie, ooit een hoop om boeken uit te geven. Echter ik merk dat ik echt los schrijf van mijn belevingen, juist een hele wereld maak om mijn personage. Natuurlijk waren er wel gebaseerd op die en die, toch vonden ze het juist leuk om zich zelf deels te kunnen herkennen.

Ik heb hier eerlijk gezegd nooit bij stil gestaan. Natuurlijk stop ik er onbewust wel dingen van mezelf in, maar verder creëer ik zodanig nieuwe en voor mijn gevoel levendige personages dat ik de al snel als een persoon zie en niet als een projectie van mijzelf.

Every villain is a hero in his own mind.

Dit vind ik eigenlijk wel een goede, dacht altijd dat ik de enige was die hieraan dacht :') Het enige wat echt tussen mij en het schrijven van een manusscript staat, is dat vrienden en familie het uiteindelijk ook willen lezen. Heb het gevoel dat ik nooit vrijuit over bepaalde onderwerpen kan schrijven omdat ze me erop zullen beoordelen. Ook 18+ scéne's durf ik daardoor niet aan, terwijl ze vaak juist in m'n verhaal passen. Moeilijk.

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik heb er meestal geen moeite mee dat mensen fictie van mij lezen, mijn vriend leest het meestal sowieso (onder andere ook voor spelling enzo) en geeft vaak tips hoe ik dingen duidelijker kan maken en mijn vader is gewoon geïnteresseerd in wat ik doe (mijn moeder ook, maar die houd niet van fantasy dus dan houd het op). Maar ik heb wel een duidelijke scheiding tussen wat ze wel en niet mogen lezen, als ik dingen (al dan niet in verhaalvorm) opschrijf over iets persoonlijks, dan mag absoluut niemand het lezen. Mijn fictie is zo anders dan de persoonlijke dingen die ik schrijf en staat daar los van, dus geen probleem c:

[ bericht aangepast op 15 jan 2017 - 21:54 ]

Do it scared, but do it anyway.

Oww héél herkenbaar!! Ik heb van mijn niet-schrijvende vrienden maar twee mensen die mijn schrijfsels mogen lezen, mijn beste vriendin en mijn vriend. Mijn ouders (met name mijn moeder heeft er wel eens naar gevraagd) wilden het wel lezen maar ik vond het te ongemakkelijk. Misschien omdat er teveel herkenbare/ te Judge-en dingen inzitten, maar ook een beetje omdat ik bang ben voor het oordeel van mijn moeder (waar ik stiekem toch waarde aan hecht).

Ik vind het echter heel lastig om verhalen af te schrijven, dus dat is mijn eerste doel altijd. Ik droom wel vaak over een boek uitgeven, maar dan vind ik het minder erg als mijn ouders/andere vrienden het lezen, aangezien het dan toch al openbaar is en zelfs mijn oude klasgenoten en eventueel mijn toekomstige werkgever het zou kunnen lezen.

[ bericht aangepast op 15 jan 2017 - 22:17 ]

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

Oh ja dit heb ik heel erg :') ook bijvoorbeeld om liefdesscène te schrijven en weten dat je vader die gaat lezen o.o vind ik heel gek.

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Frodo schreef:
Oh ja dit heb ik heel erg :') ook bijvoorbeeld om liefdesscène te schrijven en weten dat je vader die gaat lezen o.o vind ik heel gek.

Continue to share your heart with other people even if it has been broken.

Ik ben op dit moment bezig met het publiceren van een Young Adult roman en ik kan je vertellen dat het zo fucking herkenbaar is wat je hier zegt, holyshit. Op dit moment heeft mijn moeder het hele ding gelezen en mijn mentrix ook (en nog een paar anderen, maar daarvan vond ik het niet zo erg), maar ik kreeg inderdaad ook een hoop vragen. Vooral mijn moeder struikelde een beetje over hoe slecht de band is van de hoofdpersoon met zijn vader in het boek, omdat die vader bijvoorbeeld best veel schreeuwt. Dat pikte ze nogal persoonlijk op, want een aantal jaar geleden (vlak na haar scheiding van mijn vader) was ze ook wel snel aangebrand en schreeuwde ze ook een hoop. Ook zit er een scène in waarin de hoofdpersoon stoned als een garnaal is en mocht ik even aan haar uitleggen of ik stiekem achter haar rug om had zitten smoken. Mijn oplossing was om er maar gewoon eerlijk te zijn ('het zou kunnen dat er onbewust wat eigen dingetjes in zitten, maar dat is zeker niet bewust gedaan - en yep, ik heb geblowd, sorreh') en uiteindelijk ging het wel weer over, maar het is even een zure appel waar je doorheen zal moeten bijten. Als je serieus bent over het uitgeven van je boek, zal tenslotte je hele directe kring het waarschijnlijk willen lezen, dus het enige advies dat ik voor je heb, is om jezelf er maar een beetje overheen proberen te zetten? De reacties gaan wel komen, dat kan je niet tegenhouden, maar ik kan je ook wel vertellen dat het erger is (of althans, bij mij dan) in je hoofd dan in de realiteit.

Maar heel veel succes in ieder geval! Ik zou zeggen, ga ervoor.

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.