Ik zag iets soortgelijks al bij een paar Q'ers voorbijkomen en jullie geven hele goede en fijne tips. Daarom wil ik vragen of jullie ook tips voor mij hebben, zowel inhoudelijk (schrijfstijl etc) als grammaticaal 
Dit is een hoofdstuk van mijn verhaal. Ik ben zeker geen prof maar ik schrijf denk ik al wel iets langer dan een halfjaar. Ik ben heel benieuwd wat jullie vinden!
Thomas' POV:
Had ik teveel verteld? Een zenuwachtig gevoel bekroop me. Wat als Mackenzie anders was dan ze beweerde, wat als ze het geheim niet geheim hield maar het morgen aan iedereen vertelde? Dan was het mijn einde, maar niet alleen mijn einde, ook het einde van Mirthe en het einde mijn moeder. We zouden worden vervaagd als as. Niet dat de hemel dan nog een plekje zou hebben voor mij: dat maakte mij een godvergeten moordenaar. Ik was immers zo naïef geweest dit geheim te verklappen, notabene aan de dochter van de koning. Maar ze was zo mooi, met haar prachtige blauwe ogen en haar zachte volle lippen leek ze op een engel. Het voelde alsof er eindelijk iemand was die me begreep, maar hoe wist ik zeker dat het geen val was? Ik wenste dat er iets was om alles terug te kunnen draaien. Ze was fragiel gebouwd, haar armen waren als twijgjes. Ik kon haar gemakkelijk hebben. Ze zou misschien enkele seconden gillen bij het breken van haar nek, maar daarna zou het over zijn. Dan zou een dienstmeid geschrokken binnenkomen en zich afvragen wat er aan de hand was. Wanneer ze mij zag staan met bloed aan mijn handen zou ik worden meegenomen en eveneens worden vermoord. Misschien zou ik haar ook wel verstikken, met haar kussen. Dat was wat minder luidruchtig en veel makkelijker: ik had me alles van detail tot detail kunnen voorstellen, haar vriendelijke ogen die me smekend aanstaarden, hopend op genade. Die blik herinnerde me er weer aan de realiteit en aan het feit dat ik haar in werkelijkheid, fragiel als ze was, nooit zou kunnen vermoorden. Het was al bizar genoeg dat ik hier überhaupt over nadacht. Een enkele verdrietige blik zou al genoeg zijn om mij te doen stoppen. Met die gedachte viel ik in een diepe slaap.
'Hey slaapkop', grapte Kira, 'Het is al kwartover vijf.'
Slaperig wreef ik in mijn ogen. Wat deed Kira hier?
'Ik wil je graag voorstellen aan de andere slaven', verklaarde ze. 'Kleed je aan en meld je beneden in de hal bij de keuken.'
Ik knikte vluchtig en stond op uit mijn bed. Mijn rug prikte even pijnlijk bij het opstaan en het kostte me moeite om overeind te blijven.
'Zozo, ik denk dat ik jou wel vaker wakker wil maken', stelde ze, terwijl ze haar vinger in de richting van mijn ontblote bovenlijf priemde. Een schamper lachje speelde om mijn lippen.
'Ik zie je zo', mompelde ik. Kira knikte instemmend en verliet zachtjes de kamer. Ik graaide tussen mijn spullen naar een t-shirt en een fatsoenlijke jeans. Deze trok ik snel aan. Ik liep op mijn tenen naar Mackenzie's badkamer om daar mijn tanden te poetsen en mijn haar in model te brengen. Mackenzie zelf lag nog diep te slapen, badend in onschuld.
What's meant to be will find it's way
