Dankjewel iedereen voor de lieve woorden! Het begint nu allemaal een beetje in te dalen, dus soms heb ik dingen in mijn hoofd die ik liever niet in mijn hoofd zou willen hebben (herbeleving van het hele ongeval) en andere momenten kan ik het weer iets beter relativeren.
Scribe schreef:
Wow! Wat heftig zeg! Snap dat je nu nog steeds schrikachtig bent. Zelf ben ik ook een keer in zo'n soort gootje gekomen. Ruk aan het stuur, paar keer heen en weer slingeren en toen kreeg ik gelukkig weer de controle over het stuur. (Gelukkig maar, want er kwam een tegenligger aan en dat was zo'n weg waar je maar net lang elkaar kunt) maar fijn dat je ongedeerd bent! Kon je er zelf uit komen? Heftig hoor!
Dankje! Wat bedoel je met dat laatste?
Pickett schreef:
Ah noh D; are you okay? (En dan bedoel ik mentaal, niet fysiek) Het kan inderdaad een hele schrik zijn. Gelukkig ben je in ieder geval fysiek oké, dat is wel een hele opluchting.
Dankjewel! Lief dat je het ook vraagt, maar zoals ik hierboven zeg: het gaat. Ik ben inmiddels wel tot de realisatie gekomen dat ik tijdens het spinnen even een moment heb gedacht: "Dat was het dan. Dit was mijn leven." Best wel heftig als ik er zo over nadenk en ik snap ook nog steeds niet hoe ik nou aan de zijkant van de weg ben gekomen, want dat is me nog steeds een raadsel. Er zitten hele grote gaten in mijn geheugen van dat moment.
Ik weet niet eens meer dat ik van de weg ben geraakt, maar ik weet wel dat ik tegen de vangrail ben aangekomen en dat ik minimaal één rondje heb gemaakt. En daarstraks zei ik ook al tegen mijn ouders: 'Op een gegeven moment dacht ik: "ik blijf maar draaien?!" En toen kwam ik tot de conclusie dat ik in shock aan het stuur zeg maar zat en heb ik het stuur recht proberen te trekken en ben ik langs de kant gaan staan.'
Volgens die getuigen bleef ik echt heel rustig en kalm, maar ik snap het zelf ook allemaal niet meer :W
Deep inside, I've never felt alive
Slughorn