Soms vraag ik me echt af waarom ik nog leef. De laatste jaren is mijn leven niets anders geweest dan pijnlijke momenten. Het is alsof het leven, telkens als ik me weer iets beter voel, me weer de afgrond intrekt. Eerst die vriend die opeens besloot dat het hij het leven niet waard was, dan paps hartinfarct en nu de mentale pijnen waar hij doorgaat. Mijn onzekerheid. Het feit dat dingen nooit, maar dan ook nooit, op de manier gaan die ik voor ogen heb of die ik in de minste zin maar wil. Mensen gaan er altijd maar van uit dat ik sterk ben, dat ik dit wel aan kan - ik kan je ervan verzekeren dat ik op een moment breek. Ik ben de laatste jaren al enkele keren gebroken, maar altijd min of meer herstelbaar. Maar op een moment is het me ook teveel. Op een moment kan ik het ook niet meer aan.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried