[RPG • 250] Welcome To The Glade — Speeltopic - Speeltopics

20 okt 2016 - 16:14 Camouli is offline

Camouli 1110

WCKD IS GOOD.

I am sure by now you all must be very confused. . .angry, frightened.
I can only assure you that everything that's happened to you. . .
everything that we've done to you. . . it was all done for a reason.

ROLLEN

Q-Naam
Astreus
Aftertaste
Cotrona
Squib
Ziegler
Sempre
Kian
JC_
Warblers
traescolare
BelIona
nakito
greenlight22

Naam
Camilla
Vera
Denise
Thirza
Sanne
Chloë
Naomi
Saar
-
Milou
Savannah
Anne
Maaike

Karakter
Gaia
Chevanna & Alaric
Savannah
Dodi
Marlin
Maxime
Yael
Vince
-
Logan
Hylla
Jake
Christopher

RULES
— in de Glade
• Iedereen doet zijn/haar taak, geen luilakken.
• Nooit een andere Glader kwaad doen, we moeten elkaar kunnen vertrouwen.
• Stap nooit voet buiten de Glade, tenzij je een Runner bent.

— in de RPG
• De huisregels van Quizlet gelden hier.
• Minimaal 250 woorden schrijven! Dit is makkelijk haalbaar. Eens kan het zijn dat je minder hebt, maar laat het niet te vaak gebeuren.
• Doe alleen mee als je minimaal één keer per week kunt posten.
• We gaan uit van de Engelse termen, zoals Glader, slammer en slicers.
• 16+ is toegestaan, maar meld het boven de post.
• Als je iets niet weet, wees niet bang om ons vragen.
• Alleen Astraeus (Camilla) en Aftertaste (Vera) maken nieuwe topics aan

— over je personage
• Je mag maximaal 2 personages, waarvan één vrouw en één man. En ook een andere baan, niet twee Builders bijvoorbeeld.
• Reserveringen blijven 72 uur staan, oftewel 3 dagen.
• Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn gebreken.
• Je mag alleen een voornaam en bijnaam, geen tweede naam of achternaam.
• Je personage is minimaal 15 en maximaal 19.

BEGIN
Tijd — De zon staat op haar hoogst, ga uit van 12:15
Temperatuur — 22 graden
Een normale dag is in de Glade weer van start gegaan, na een gezamenlijk ontbijt is iedereen aan zijn of haar werk begonnen. De Keepers zullen naast hun baan alert zijn op het eventuele geluid van het alarm, zoals gewoonlijk. Dit geldt ook voor de leider en Second-In-Command. Iedereen heeft hier andere redenen voor, voor de Keepers betekent dit voorraad. Voor de leiders betekent het; een nieuwe Greenie. Wanneer het alarm dan ook afgaat, gaat er een klein groepje Gladers naartoe. Veel schrijfplezier en jullie horen wel wanneer de tijdskip komt!

TOPICS
Rollentopic
Praattopic

© De verhaallijn is bedacht door Camilla en Vera, het idee komt officieel van de boekenserie van James Dashner.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 16:33 ]

Up with the sun. Gone with the wind.

20 okt 2016 - 16:27 nakito is offline

nakito 1314

When you believe your dreams come true

20 okt 2016 - 16:42 Drumstick is offline

Drumstick 925

Dit topic is van mij!

kip is lekker daarom heet ik drumstick

20 okt 2016 - 16:53 Vanth is offline

Vanth 23147

Mine

El Diablo.

20 okt 2016 - 17:18 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Mijn topic!

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20 okt 2016 - 17:24 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Aardappelnootjes (cat)

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

20 okt 2016 - 19:13 Venustic is offline

Venustic 2690

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

20 okt 2016 - 22:12 Ziegler is offline

Ziegler 20534

MT
Ik probeer morgen te posten

Big girls cry when their hearts are breaking

20 okt 2016 - 23:32 Ken_ is offline

Ken_ 18305

VINCE
KEEPER OF THE BUILDERS , WITH MAX

De zon scheen fel binnenin de glade en ookal was er wel een kleine hoeveelheid wind om iedereen de nodige koeling te schenken was ik nog druk in de weer met het opbouwen van een nieuwe cabin. Gezien ik de keeper was van de builders had ik de anderen even een rust moment gegeven om wat te eten, al had ik totaal geen honger. Zo meteen zou de box toch weer naar boven komen dus wilde ik er ook optijd bij zijn om de nodige spullen te verzamelen die eventueel voor ons naar boven zouden komen. Ik had gehoopt toch een hoop nieuwe materialen bij te krijgen, sinds mijn vorige zaag kapot geroest was en helaas niet meer bruikbaar was. Ik had er dan ook niet beter op gevonden om de houten takken op maat te gaan kappen met een hakmes die ik van de slicers kon lenen. Daar zat ik dan, in de felle zon takken op de juiste lengte te kappen lettend dat ik mijn vingers niet mee zou hebben - wat met de kracht die ik op het mes zette best zou lukken dus moest ik goed oppassen-
Nadat ik klaar was met het zoveelste stuk hout te kappen stond ik even op en wreef met de rug van mijn hand even het zweet af van mijn voorhoofd en keek ik tevreden naar mijn werk, nu deze takken naar de juiste plek brengen. Ik nam een zestal brede takken in mijn armen en sleurde deze naar het nog onbebouwde stukje grond en zo vervolgde ik mijn werk tot ik na de zoveelste sleur even stopte door een stekende pijn in mijn borstkas. Met een diepe zucht liet ik de takken weer neer zakken en keek even naar mijn shirt waar er een best grote rode vlek te zien was. Great... Ik trok dus maar mijn shirt uit waardoor ik in blood bovenlijf hier nu stond, kijkens naar de haal die van mijn borst naar mijn ribben gleed. Geweldig... Mijn blik viel op een roeststig stukje metaal in één van de stokken hout waardoor ik nu ook de oorzaak wist. Normaal zou ik gewoon doorgewerkt hebben want ik had meer dan eens wondjes en daar waren mijn handen het 'mooiste' voorbeeld van, maar ik wist dat als ik nu niet zou gaan naar de Med Jacks ze me anders zouden vermoorden dus dit word de zoveelste keer deze week dat ik mocht gaan naar hen. Na een jaar was ik dit dan toch ook echt gewoon en veegde ik mijn handen even af aan mijn broek waarna ik toch ook even kort blikte op mijn pollen. Ze voelden onderhand aan als schuurpapier en waren eigenlijk wild vlees en open blaren waar alweer een tiental splinters in te vinden waren. "Daar gaan we weer." mompelde ik eens ik me omgedraaid had en vaart maakte naar de Med Jacks.
Ze waren me er ondertussen wel gewend en gezien Chev mijn gezicht waarschijnlijk niet meer kon zien liep ik maar meteen door naar Max. 'Hey Max, heb je even? " vroeg ik de blondine , niet echt doorhebbend dat ik nog steeds in ontbloot bovenlijf daar stond.

[ bericht aangepast op 20 okt 2016 - 23:33 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

21 okt 2016 - 10:26 nakito is offline

nakito 1314

Jake

Bagger | A28 | With Christopher

Met mijn handen in mijn zakken struinde ik over het grote grasveld. De zon brandde op mijn gezicht, waardoor ik wist dat ik zou gaan verbranden. Ik bleef even staan om alles in mij op te nemen. Het verwonderde mij nog steeds dat wildvreemden die niets meer weten behalve hun naam, hier in staat zijn te overleven en een systeem hebben opgebouwd waarbij iedereen tot zijn recht komt en iedereen vreedzaam met elkaar kan leven. Het was rustig in the Glade, alles ging wel zijn gangetje. Iedereen was momenteel met zijn of haar taken bezig. Er vielen de laatste tijd geen doden en de sfeer was gemoedelijk. Voor mij als Bagger betekende dat, dat ik vrij weinig te doen had. Ik besloot dat ik straks wel naar Gaia zou lopen, misschien dat ik haar ergens mee kon helpen. Dat was beter dan de hele tijd niets doen. Het werk zorgde er voor dat je wat afleiding hebt en daarmee de dag doorkomt. Ik liep verder in de richting van de tuinen.
"Hey man," grijnsde ik naar de jongen met de donker blonde krullen. Ik streek neer in het gras waarbij ik toekeek hoe de Track Hoes bezig waren met hun werkzaamheden. Het was bijna tijd om te lunchen, dus ik besloot dat ik hier alvast kon beginnen aan mijn pauze. Chris is één van de jongens waarmee ik het goed kan vinden en het was altijd gezellig om even een praatje te maken. Hij is medeverantwoordelijk dat ik hier eindelijk een beetje mijn draai heb gevonden, waar ik hem dankbaar voor ben. Anders had ik het al lang niet meer volgehouden. Vandaag was het weer zover dat de box omhoog zou komen en een nieuw persoon zou aanleveren. Elk moment zou het alarm af kunnen gaan, waarbij ik elke keer weer terug denk aan mijn eigen ervaring. Ik had dan ook nu al medelijden met de persoon, ik gunde het niemand om hier opgesloten te zitten. Ik streek met mijn hand door mijn haar en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Vervolgens keek de jongen naast mij aan.
“Zullen we een wedje doen?” Vroeg ik Chris. “Wat denk jij? Een meisje of een jongen? Ik zeg dat het een meisje wordt.” Grijnsde ik.

When you believe your dreams come true

21 okt 2016 - 11:35 Ziegler is offline

Ziegler 20534

MARLIN
"A great fire burns within me, but no one stops to warm themselves at it. They only see a wisp of smoke"

Haar hoofd bonkte hevig, een droge smaak heerste in haar hoofd en zodra ze haar ogen opende, werd Marlin meteen duizelig. Ze lag ergens, maar ze kon niet zien waar. Haar rug deed pijn van de harde ondergrond. Acuut schoot er een ijskoude rilling door haar lichaam heen, maar eigenlijk had Marlin het niet koud. Ze was bezweet en haar wangen gloeiden. Voorzichtig duwde ze haarzelf omhoog. Het leek erop alsof ze in een of andere kooi beland was. Angstig schoten Marlin's ogen de kleine ruimte rond, maar ze kon nauwelijks iets zien, omdat het erg donker was.
'H-hallo,' Ze voelde hoe haar stem trilde, dus ze herpakte zich meteen en zette een wat fellere intonatie op. 'Is er iemand?'
Er kwam geen antwoord. Het was volledig stil, op de zware adem van Marlin na. Ze vond eindelijk de kracht om op haar benen te gaan staan, maar echt rechtop kon ze niet gaan staan omdat de ruimte maar erg klein was. Marlin liet voorzichtig haar handen over het metaal glijden, hopend dat ze iets kon vinden dat haar zou helpen om te kunnen ontsnappen. Ze hoorde niets en zag niets - dat idee beangstigde haar.
Niet veel later kwam de kooi waarin ze zat, in beweging. Marlin schrok, verloor daardoor haar evenwicht en viel op haar achterwerk. Geïrriteerd keek ze op. Het voelde aan alsof de cel omhoog ging. Marlin zakte neer op haar hurken, zodat ze zichzelf een beetje gedeisd kon houden. Ver boven haar was er een klein licht te zien. Ze probeerde zich daarop te focussen, hopend dat ze naar het licht zou gaan en naar niets donkers waar veel ellende op haar te wachten stond. Marlin's ogen schoten van links naar rechts, van boven naar onder. Langzaam begon ze in paniek te raken. Het licht kwam steeds dichterbij en toen het slechts nog meters van haar verwijderd was, sloot ze angstig haar ogen. Ze was bang voor wat er komen zou, dus ze wilde dat het liefste zoveel mogelijk uitstellen. Uiteindelijk kwam alles tot stilstand. Het eerste wat Marlin voelde, was de zon die op haar huid scheen. Nog steeds hield ze haar ogen gesloten en ze was tegen de zijkant van de cel aan gaan staan, in de hoop dat ze niet op zou vallen.

Big girls cry when their hearts are breaking

21 okt 2016 - 12:06 Camouli is offline

Camouli 1110

GAIA

17 | A2: The Samaritan | Second in Command

De zonnestralen die haar gezicht raakte brachten haar rust nu het middaguur was aangebroken, alles leek tot nu toe goed te gaan. Het ontbijt was heerlijk, dankzij de Cooks, en iedereen was aan zijn baan begonnen. Het was dus tijd voor haar dagelijkse rondje, een slachtoffer had ze al. Alaric, de Bagger, was meerdere keren achter haar aangelopen de vergadering in. Anonieme klachten waren hierover binnengekomen en het leek haar alleen maar redelijk om hem erop aan te spreken. Met flinke passen liep ze de Glade rond, haar rode lokken zaten bij elkaar gebonden als een knot. Gaia vond haar outfit niet de beste, maar als het goed was bijgehouden, kwamen er vandaag weer nieuwe voorraden. Haar lichaam was bekleed met een bruine broek, een witte t-shirt met korte mouwen en een groene bomberjack die rond haar heupen was geknoopt. Haar voeten stonden stevig in een paar legerlaarzen.
In de verte zag ze hem al, hij was niet moeilijk te missen. Met zijn grote postuur stak Alaric makkelijk boven de rest van de Gladers uit. Ze maakte een kleine jog zijn richting op en tikte hem op zijn rug. "Hey." Haar stem klonk nog vrij rustig, maar het kon ieder moment veranderen. "We hebben klachten over dat je onze vergaderingen binnenloopt, sommige Keepers vinden dat niet zo netjes." Gaia's glimlach veranderde in een grijns toen ze voor de jongen ging staan. "Dus we moeten alle zeilen bijzetten om je buiten onze vergadering te houden." Dat was alles wel wat ze moest zeggen, maar ze werd abrupt onderbroken.
Een sirene klonk door de Glade, het alarm. "Shuck. Gotta go." Hiermee excuseerde ze zich van het gesprek en begon ze richting de Box te joggen. Rennen hoefde niet, er stond toch nog niemand. De Keepers zouden er elk moment aankomen dus het was maar beter dat Gaia de eerste bij de Box was.
Elke stap die ze dichterbij kwam, werd ze weer wat nieuwsgieriger. Wie is de nieuwe Greenie, een jongen of een meisje? Past hij of zij bij de groep? Is het weer een paniekgeval die richting de Maze rent? Allemaal vragen die zo beantwoord zouden worden. De Box leek al volledig boven te zijn toen Gaia erbij aankwam. Het was tijd om de deuren te openen.
Met alle kracht die ze in haar lijf had, trok ze de metalen deur naar zich toe en gooide ze hem naar de andere kant. De helft van de Box was nu open. In de Box zag ze een lichaam, de Greenie, vast en zeker. Ze deed hetzelfde met de andere deur, waardoor ze goed naar binnen kon kijken. De vaste supplies waren er, kleding, wat medicijnen en vrouwelijke hygiëneproducten. Ze besloot zelf maar de Greenie uit de Box te halen en hurkte, waardoor haar zicht flink verbeterde. "Hey," Begon ze, terwijl ze haar rechterhand uitstak, "Ik ben Gaia. Welkom in de Glade, Greenie." Rond haar mond was een zachte glimlach gevormd. Met een nieuwe toevoeging wist je nooit wat er ging gebeuren, het beste is gewoon om ze zo kalm mogelijk te benaderen.

I am oxygen and he is dying to breathe.

The clearest way into the Universe is through a forest wilderness.

[ bericht aangepast op 21 okt 2016 - 12:07 ]

Up with the sun. Gone with the wind.

21 okt 2016 - 14:26 Sempre is offline

Sempre 5089

MAX

| 16? | WITH VINCE | MED JACK | A18: THE WALLFLOWER |

"Share, care, hug like a bear.."

Tot dusver had ik een rustige ochtend met maar weinig toestanden. Zachtje neuriede ik een deuntje terwijl ik wat spullen schoonmaakte. Het was een rustgevend werkje dat ik vaak liet liggen voor dit soort momenten. Het gebeurde vaak dat ik op een dag niet veel te doen had, vooral omdat ik natuurlijk niet de enige Med Jack was. Dit was uiteraard fijn voor de rest want het betekende immers dat er niets aan de hand was. Voor mij resulteerde dat echter in lichte verveling waardoor ik bij ieder geluid hoopvol om me heen keek, hopend op wat afleiding.

Zover ik wist was Chevanna bezig met de voorraad en was ik op dat moment dan ook alleen. Ik besloot de bezem erbij te pakken en zat net met mijn knieën op de grond een hoekje schoon te maken toen ik iemand hoorde. Onhandig sprong ik omhoog om vervolgens met moeite overeind te blijven staan. Mijn ogen zochten naar de bron van het geluid en vonden doen Vince.

"Hey Max, heb je even?" Sprak de jongen en hoewel ik eigenlijk meteen in actie had moeten komen bleven mijn ogen hangen op zijn ontblote bovenlijf. Het scheelde dat daar ook de wond zat, dan leek ik tenminste niet een complete idioot.
"Jezus Vince, je kunt ook geen dag ongeschonden blijven he?" Bracht ik uit terwijl ik mijn concentratie herpakte en een doekje te voorschijn haalde.
Met mijn hoofd knikte ik richting de tafel ten teken dat hij erop mocht gaan zitten. Hoewel de wond mijn eerste prioriteit was merkte ik dat ik zeker was afgeleid. Want Vince was hier. Zonder shirt. Dit was de beste dag ooit.
Terwijl de jongen ging zitten haalde ik wat schoon water erbij en begon ik voorzichtig het bloed weg te halen. Mijn blik was gericht op zijn gezicht om te zien of het echt pijn deed en ik probeerde niet te veel aandacht te besteden aan het feit dat ik zijn lichaam aanraakte. Man, mijn crush begon ernstige vormen aan te nemen. Op de achtergrond hoorde ik het alarm af gaan maar reageren deed ik niet. Ik wist dat Vince eigenlijk wel moest gaan maar gezien de hoeveelheid bloed besloot ik dat hij maar een ander prioriteit moest hebben.
De wond werd langzaam wat meer zichtbaar en tot mijn opluchting bleek hij niet heel erg diep te zijn. Gehecht hoefde het niet te worden en ik schatte in dat Vince hier niet heel lang last van zou houden. Ik rommelde even tussen onze medicijnen en haalde toen twee flesjes te voorschijn. Het ene flesje bevatte een middeltje dat de wond schoon zou houden en het andere zorgde voor een vermindering van de pijn. Met de nodige zorgvuldigheid bracht ik de goedjes aan, ervoor zorgend dat ik niet meer gebruikte dan nodig was gezien we beide medicijnen vaak moesten gebruiken.
Iets langer dan nodig was masseerde ik de middeltjes in en zodra ik doorhad waar ik mee bezig was kleurden mijn wangen diep rood. Woeps. Om mezelf een houding te geven haalde ik snel wat verband erbij en bracht dit voorzichtig aan. Mijn ogen bleven strak op het verband gericht en ik beet zachtjes op mijn lip, hopende dat de rode kleur van mijn wangen was verdwenen.
"Zo, nu zie je er weer uit. Niet dat je er net niet goed uit zag hoor! Ik bedoel, je ziet er altijd goed uit. Ehh.." Ongemakkelijk viel ik stil na mijn geratel en ik wilde niets liever doen dan door de grond zakken. Smooth hoor Max, erg smooth.

When time and life shook hands and said goodbye.

21 okt 2016 - 16:45 Venustic is offline

Venustic 2690

CHRISTOPHER
Track-hoe | 18 | A? | Working while talking to Jake

Sinds Christopher in de Glade was gekomen werkte Christopher in de tuinen van de Glade. Een Track-hoe als men hem noemde, in het begin had Christopher nog de ambitie gehad om ooit een runner te worden. Dat was toch wel zo'n beetje de belangrijkste taak die er bestond en bovendien was Christopher redelijk snel. Echter had hij deze droom nooit echt doorgezet en hoelanger Christopher hier zat des te meer hij dat juist niet meer wou en ook inzag dat hij nooit een goede runner kon zijn. Runner zijn was gevaarlijk werk en daarnaast was je vrijwel de hele dag alleen, iets wat Christopher niet zou kunnen trekken. In de tuinen had hij zijn eigen vrienden gemaakt en ook buiten de Track-hoes had hij veel mensen onmoet om dan de hele dag door de Maze te moeten rennen leek hem maar saai.
Zo ook vandaag stond Christopher niet in de Maze, maar rustig in de tuin op zijn gemakje was hij wortels(de oranje eetbare soort) uit de grond aan het trekken, omdat die geoogst moesten worden. Christopher werd echter in dit werkje onderbroken door een tem die plots naast hem klonk. Christopher kwam omhoog van zijn voorovergebogen positie en zag meteen Jake daar staan. Een glimlach verscheen als vanzelf op Christopher zijn gezicht, vereerd dat hij zich voelde dat de jongeman naar hem toe was gelopen en niet naar iemand anders. Het klonk misschien overdreven allemaal, maar Christopher had al vrij lang een crush op Jake die snel na Jake zijn aankomst in de Glade was ontwikkeld. Toen de jongeman aan was gekomen in de Glade had hij zo zijn problemen hier en Christopher was een van de mensen geweest die hem hier mee had geholpen. In Christopher zijn gedachten zou Jake als hij hem hielp voor hem vallen, want dan was Christopher zijn grote held. Het was echter niet zo gelopen en dus bleef Christopher altijd nog rond lopen met deze gigantische crush zonder ook maar ooit iets over te zeggen. 'Hoi.' Zei Christopher uiteindelijk tegen Jake waarna hij op zijn hurken ging zitten en een nieuw wortel uit de grond trok en deze in zijn emmer gooide.
“Zullen we een wedje doen?” Vroeg Jake hem, waarop hij volgde met:“Wat denk jij? Een meisje of een jongen? Ik zeg dat het een meisje wordt.” Christopher had eigenlijk geen flauw idee of het een meisje of een jongen zou moeten zijn. Hij had wel eens geprobeerd er een patroon in te vinden, maar er leek geen enkele logische volgorde in te zitten dus die had Christopher opgegeven het was onvoorspelbaar jongen of meisje. 'Ik weet niet, zolang hij of zij maar knap is houd je mij wel tevreden.' Zei Christopher waarna hij naar Jake knipoogde op een speelse manier, niet op een flirterige manier. Die hoop had Christopher in de tussentijd al opgegeven. Vlak na deze opmerking klonk de gebruikelijke sirene, die aangaf dat de jongen of het meisje aangekomen was. 'Ik heb nog altijd een hekel aan dat geluid.' Verklaarde Christopher doelend op de sirene die net had geklonken. Een glimlach verscheen op Christopher zijn gezicht, maar hij maakte geen aanstalten om naar de box toe te rennen. Er was altijd wel een groepje die er heen rende, maar Christopher wou eerst zijn werkje afmaken, hij zou hem of haar vanzelf wel zien voor nu was hij nog wel even zoet met zijn worteltjes.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

22 okt 2016 - 11:34 nakito is offline

nakito 1314

Jake

Bagger | A28: The Changed One | With Christopher/ With Gaia

Er was een lach op het gezicht van Christopher verschenen nadat ik hem begroet had. Dat was een van de redenen waarom ik het goed met hem kon vinden, het was een goedlachse jongen die altijd vrolijk was. Dat zorgde ervoor dat ik zijn positieve energie vaak over kon nemen. 'Hoi.' beantwoorde de jongen mijn begroeting. Ik keek toe hoe hij een aantal wortels aan het lostrekken was uit de aarde. Ik was de Track-Hoe's dankbaar voor hun werk, maar had er geen behoefte aan om zelf de hele dag te tuinieren. Het was altijd een verrassing wat er uit de box zou komen, er zat geen logica in, we moesten altijd maar afwachten. Ik had wel behoefte aan een nieuw knap meisje, niet dat de meiden die er nu zitten niet knap zijn. Maar een nieuw meisje is altijd welkom. 'Ik weet niet, zolang hij of zij maar knap is houd je mij wel tevreden.' Zei Christopher waarna hij naar mij knipoogde. Ik grinnikte, "Precies mijn gedachten." Behalve dan het jongens gedeelte. Ik bewonderde Christopher dat hij zo zichzelf kon zijn. In zo'n kleine gemeenschap als dit leek het mij best lastig om openbaar te verkondigen dat je ook op hetzelfde geslacht valt, je weet nooit hoe de groep reageert en in dit geval kun je nergens heen vluchten. Niet dat ik er problemen mee heb, integendeel. Maar voor Chris had alles goed uitgepakt en daar was ik blij om. "Als het niets wordt mag je altijd bij mij komen uithuilen." plaagde ik de jongen naast mij. Met een ruk keek ik op toen het alarm af ging. "Het is zo ver," mompelde ik. Ik keek opzij naar Chris die een glimlach op zijn gezicht had, maar toch door bleef werken. "Jij gaat niet kijken?" vroeg ik, het antwoord al wetend. "Ik ga toch even kijken." Ik had nog maar 7 keer meegemaakt dat er een nieuw persoon in the Glade was gekomen en ik vond het altijd een bijzonder proces om te zien. Het herinnerde mij aan mijn eerste keer, maar gek genoeg hielp de confrontatie juist om mijn lot beter te accepteren. Ik klopte vriendelijk op Christopher zijn schouder, waarna ik opstond. "Spreek je later wel weer." Ik stak mijn hand naar hem op waarna ik richting the box wandelde. Het was nog erg rustig bij the box, zo op het eerste gezicht zag ik alleen Gaia die de box aa het openen was. Het was voornamelijk aan the High Commands en the Keepers om de nieuwe Gladers welkom the heten, maar aangezien bij the Baggers geen duidelijke rolverdeling was en ik mijn nieuwsgierigheid niet goed kon bedwingen vond ik dat ik wel mocht kijken. Gaia zou het vast niet erg vinden. Stilletjes knielde ik naast haar neer en begroete haar met een klein glimlachje. Vervolgens keek ik nieuwsgierig the box in. Een jong meisje stond angstig tegen de wand gedrukt en ik had gelijk medelijden met haar. Ik kende mijn plaats inmiddels wel en liet Gaia haar werk doen, waarbij ik stilletjes toe keek. Zo goed was ik niet met woorden en zou waarschijnlijk het meisje alleen maar afschrikken.

When you believe your dreams come true

22 okt 2016 - 15:08 DaedaIus is offline

DaedaIus 3001

MT.

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Index RPG Actieve Topics Zoek