{RPG} • Camp Half-Blood • Speeltopic - Speeltopics

      ‘Tuurlijk heb ik je het grootste gedeelte van het jaar gemist. Weet je hoe weinig meiden er zijn met wie ik echt goed in de problemen kan raken.’ Persia vatte dat op als een compliment, want naar haar smaak waren er maar weinig mensen die goed over weg konden met het veroorzaken van problemen. Zij was er nu eenmaal een natuurtalent in. ‘Wacht maar tot je het voor elkaar hebt dat ik me doodschrik, wedden dat je me te veel zou missen.’ De jongedame haalde haar schouders koeltjes op, terwijl ze eens hoofdschuddend in zijn kin kneep.
      ‘Ik zou je gewoon weer tot leven wekken, C.’ Sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
      ‘Zeker bij Capture the Flag als jullie moedige leider.’ Daarbij rolde ze haar ogen. Cain was ongetwijfeld de beste kandidaat voor die rol, maar zij was niet iemand die dat soort dingen hardop mededeelde. In plaats daarvan zette ze haar handen kort in haar zij.
      ‘Pah—lease, het is niet alsof ik niet weet dat je altijd achter mij aan rent voor de obvious reasons. En daar winnen we niet mee.’ De woorden werden vergezeld door een sarcastische glimlach. Haar blauwe ogen dwaalden eenmaal over hem heen, om te constateren dat hij niet veel veranderd was sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Dat was wel eens anders geweest: toen ze nog groeiden, en wedstrijdjes deden wie het langst zou worden. Natuurlijk moest Persia opgeven toen zij bleef steken op haar schamele 169 en Cain gestaag bleef doorgaan. Natuurlijk was het ook elke zomer weer een verrassing met welke haarkleur ze zou verschijnen. Het roze was ze zat geworden, en silver stond haar toch een stuk onheilspellender. Met een brede glimlach zag ze er op toe dat hij zijn spullen oppakte. Haar sporttas stond nog naast haar voeten: die zou ze met een zwaai over haar rug gooien en naar de juiste Cabin slepen.
      ‘Zin in de nieuwe zomer?’ Ze hief haar kin de lucht in, haar ogen kort sluitend tegen het zonlicht terwijl ze schaapachtig knikte. Soms was ze ontzettend dankbaar dat haar moeder haar had geleerd zonlicht te koesteren. Niet dat het haar huid ook maar één tint verkleurde — maar dat terzijde. Ze rommelde nog wat door haar lokken voor ze haar bagage oppakte en een blik in de rondte wierp. Ze had haar broer zo gauw niet gespot, al betwijfelde ze of hij er überhaupt al was. En daarbuiten had ze totaal geen motivatie om op zoek te gaan naar een andere bloedverwant.
      ‘Ik ga Lucky Thirteen maar eens opzoeken,’ ze had haar Cabin de bijnaam gegeven om kinderlijke redenen, ‘maar daarna wil ik weten welke arme slachtoffers je hebt achtergelaten in de lange, lange winter zonder mij.’ Het was niet bepaald iets waar ze tegenspraak op duldde. Met een saluerend gebaar scheidde ze haar wegen, zich tussen anderen door wurmend om bij haar Cabin te komen. Op de één of andere manier viel er toch altijd een zekere vorm van opluchting over haar heen als ze daar naar binnen liep. Thuiskomen na een vakantie — dat gevoel. Dat was altijd omgekeerde wereld geweest. Ze schoof haar tas onder het bed, maakte een ronde langs de spullen die ze met de jaren had verzameld, en constateerde dat het een mooie zomer zou worden.