Velen van jullie kennen mij als dé dierenvriendin, die heel haar leven op stelte zet om zoveel mogelijk dieren (op de soms meest vreemde manieren) te helpen.
Een enkeling heeft wellicht meegekregen dat ik eerder dit jaar helaas afscheid heb moeten nemen van mijn twee gerbils, eerst Arya en laterna ook Sansa. Dit raakte mij enorm, aangezien dit mijn eerste twee huisdieren waren die ik volledig zelfstandig heb opgevoed en (financieel) heb verzorgt. Daarnaast heb ik ze samen met hun broertjes en zusjes geboren zien worden en daarna de verzorging van de familie op me genomen, waardoor ze extreem op mij en mijn stem gefocust waren.
En helaas, wat velen van jullie niet weten, heb ik op 8 juli afscheid moeten nemen van onze hond Krissy. Na 15 hele mooie jaren waarin wij samen zijn opgegroeid en waarin ze nooit ziek is geweest (op een gevoelig maagdarmstelsel na) kreeg ze een longontsteking waar ze helaas niet van herstelde. Ik heb toen samen met mijn ouders besloten om haar uiteindelijk te laten euthanaseren... Dus na 15 jaren gevuld met Krissy, gaandeweg een aantal grasparkietjes en een tweetal konijnen en uiteindelijk mijn 2 babies (gerbils), was het vanaf 8 juli stil in huis. En wellicht kunnen sommigen het niet voorstellen, maar als je het merendeel van je leven omringt ben door dieren in huis is het een grote klap als er ineens niemand meer is. Geen leuke vogels, konijnen of knagers, geen hond waarvan je je letterlijk geen leven meer zonder kunt herinneren, helemaal niks.
En dat mijn lieve Q-ers, brak mijn hart. Met als resultaat dat ik dagen, weken en maanden alleen op mijn kamer heb doorgebracht al starend naar de foto's van mijn geliefde beestjes. Nu is het makkelijk om te zeggen; "Ja maar Thalita, waarom neem je niet een nieuw huisdier?" Nou, liever Q-ers, dat zit zo: Het verlies en verdriet van Krissy is enorm, zo groot dat ik voldoende tijd wil nemen om te rouwen en afscheid te nemen (want 15 jaar is niet zomaar vergeten) en niet op stel en sprong een nieuwe hond wil aanschaffen. Voor sommige mensen werkt dit heel goed, maar voor mij voelt dit als "vervanging van." Daarnaast heb ik de bewuste keuze gemaakt om geen kleine knagers meer aan te schaffen omdat hun levensverwachting relatief laag is en ik de emotionele stabiliteit van een dweil heb als we het over dieren hebben.
Uiteraard zijn er enkele dieren die op mijn verlanglijstje staan, maar helaas heb ik als net afgestudeerde student -helaas nog steeds zonder baan- niet genoeg geld om deze diersoorten aan te schaffen/te financieren. Dus het licht aan het einde van de tunnel leek ver weg (als in -letterlijk- nog jaren wachten).
