Aan alle avond/nacht personen onder ons (of goedemorgen hihi), ik zou jullie graag iets willen laten lezen. Normaal gesproken schrijf ik in de derde persoon en verleden tijd, en voor een nieuw idee wilde ik graag mijn gewoontes doorbreken. Ondanks de titel is het verhaal compleet in het Nederlands, de bedoeling is wel hier en daar wat Latijns neer te planten. Helaas heb ik nog geen goede samenvatting van mijn idee om aan jullie te laten lezen (nu iets onder de spoiler), maar gebaseerd op het volgende stukje - zou jij dit verhaal volgen?
De koffer die ik achter mij aan trek is intens zwaar. Voller dan dat hij nu zit is geen optie, het was al een zware taak geweest om de gespen vast te zetten – er kan echt niets meer bij. Ieder jaar dat voorbij ging werd hij zwaarder, de lesstof steeds meer en moeilijker. Nieuwe vakken, nieuwe mogelijkheden… en ik wil er met mijn ouders om wedden dat ik ook aan een nieuwe koffer moet geloven.
Het knerpt onder mijn voeten. Het oude vertrouwde gevoel aan thuis. Het verwelkomende gevoel met mijn snelle passen richting huis voor warme melk is eenzelfde uitzwaaide tinteling die ik door heel mijn lichaam voel. Nu ik Wyvèrn weer verlaat stromen ook dezelfde emoties door mijn lichaam als de twee jaren hiervoor. En daarom loop ik alleen.
Mijn gezicht heb ik diep in mijn wollen sjaal gedrukt, de aroma’s van moeders warme melk in mijn neusgaten prikkelend. Vrieskou snijd waar het komen kan, kruipt door de kleine openingen van de sjaal maar het doet me vrij weinig meer. Het is een kwestie van wennen, zeker als het schooljaar weer voor-bij is en ik thuis kom maar anders is het meer dan gewoon – meer dan welkom.
Een harde slag van de klok op het perron laat me opschrikken. Haast schiet door mijn spieren en ik versnel mijn passen. Wat me al snel en als eerst opvalt zijn de schoongeveegde treden die me het perron op leiden. De zandkleu-rige stenen zijn het teken van een nieuw begin en ik glimlach. Dan de rust. Ik zet mijn koffer naast me neer, trek mijn linnen tas dichter tegen mijn lichaam en kijk om me heen. Verbazing moet op mijn gezicht getekend zijn. Ben ik te vroeg? Ik had toch overduidelijk de klok horen luiden, en voor de zekerheid kijk ik nog eens naar de gouden klok. Enkele minuten over acht in de avond. In de verte zie ik drie andere kinderen de trappen opsnellen, zij zijn te laat en toch nog op tijd. Maar meer dan een handvol aan mensen staan er niet.
Er is een jongen, kort blond haar – gekleed alsof hij niet uit Wyvèrn komt en toch hier staat. Zijn paarse handen in vuisten gebald, zijn rug naar het trein-spoor toegekeerd. Mysterie dwarrelt om hem heen, net als verse sneeuwvlokjes uit de donkere hemel.
Edit: stom, bewijs dat ik bijna slaap, ik zie een foutje in de titel. Kan een moderator deze aanpassen? Dank en welterusten hihi
[ bericht aangepast op 4 sep 2016 - 10:06 ]
' Nyctophilia '
