Kant er iemand advies geven of tips Alsjebieft - Stamcafé

Ik heb niet echt een ernstige probleem.
Ik ben beu hoe mij ouders bepalen hoe mij leven moet doen;
Ik heb vrienden die reizen, naar concerten gaan , afspreken met elkaar op toffe plekken.
Zoals het strand in Belgie of Brussel zelf;
Ik mag van mijn ouders nooit keer opstap gaan enkel als zelf betaal maar, heb het geld er niet voor.
Ben net 18 jaar geworden en ik wil graag plezier maken. Ook de wereld verkennen en ook naar evenementen gaan.
Mijn ouders zijn er altijd tegen en ik zit maar thuis te vervelen achter mijn computer.
Terwijl ik als op facebook ben toffe foto's zie van mijn vrienden.
Die plezier kunnen maken zoals op cafe of op reis gaan.


zijn er mensen die hier last van hebben en wat doen jullie er mee ?

[ bericht aangepast op 30 juli 2016 - 12:14 ]

Ik heb geen tijd om weg te gaan, maar ik heb wel genoeg geld. Neem een bijbaantje, dan krijg je vanzelf wel geld. ^^ Of ga met je ouders mee, die betalen dan. Althans, bij mij eh.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Patholoog schreef:
Ik heb geen tijd om weg te gaan, maar ik heb wel genoeg geld. Neem een bijbaantje, dan krijg je vanzelf wel geld. ^^ Of ga met je ouders mee, die betalen dan. Althans, bij mij eh.

Ik wil een baantje nemen maar, veel mensen willen mij niet accepteren.
Gewoon omdat ik een lichte vorm van Autisme heb of omdat psychise kwetsbaarheid heb.
Ze aanvaarden eerder pubers die geen autisme hebben of psychise kwetsbaarheid

Ik zie het probleem niet echt. Je mag van ouders toch uitstappen maken etc als je zelf betaald? Dus zoek gewoon een weekendjob of doe vakantiewerk (:

edit: oké jou situatie is wel iets anders. En bij een club gaan? Een hobby nemen?

[ bericht aangepast op 30 juli 2016 - 12:19 ]

---

The soul needs autumn.

Saorsa schreef:
Ik zie het probleem niet echt. Je mag van ouders toch uitstappen maken etc als je zelf betaald? Dus zoek gewoon een weekendjob of doe vakantiewerk (:

Bijna niemand wilt mij aanvaarden omdat psychise kwetsbaarheid heb en een lichte vorm van autisme ...

Ze willen niet betalen voor een club of hobby omdat ze te duurt vinden

[ bericht aangepast op 30 juli 2016 - 12:21 ]

MagicInOurHeart schreef:
(...)

Bijna niemand wilt mij aanvaarden omdat psychise kwetsbaarheid heb en een lichte vorm van autisme ...

Maar je hebt toch vrienden, dat zei je zelf? Ik vind dat als jij niet weg mag, zij heus wat meer moeite mogen doen om jou ouders mee te overtuigen dat je toch wel een uitstapje naar zee ofzo aankan (:

---

The soul needs autumn.

Saorsa schreef:
(...)

Maar je hebt toch vrienden, dat zei je zelf? Ik vind dat als jij niet weg mag, zij heus wat meer moeite mogen doen om jou ouders mee te overtuigen dat je toch wel een uitstapje naar zee ofzo aankan (:

Kan ik proberen maar, mijn ouders snappen niet waarom weg wil.
Zij vinden dat eigenlijk stom omdat zij zelf liever binnen zitten en rusten.
Terwijl ik gewoon omgekeerd ben ....

Dat ze het te duur vinden kan ik wel begrijpen. Niet iedereen heeft het geld om voor allemaal dagjes uit te betalen, mijn ouders ook niet. Ik mag wel dagjes weg maar als ik het zelf niet kan betalen houdt het op. Misschien is het een optie om via een uitzendbureau ofzo een baantje te zoeken ofzo? Zegmaar zo'n bureau die gespecialiseerd is om baantjes te zoeken voor mensen met, zoals in jouw geval, een lichte vorm van autisme. Of overleg met je ouders hoe je een baantje kan vinden.

---

It probably had more to do with the hurled bombs, thrown down by humans hiding in the clouds...

Ik wil zelf een exchangeyear doen in Ierland. Ik kan aan het geld komen, maar ik ben zelf gewoon te watterig om ermee door te gaan Dat heb ik met veel. Ierland is voor mij echt een droomland en ik wil er in rond trekken maar niet alleen, want dat durf ik gewoon niet. Echt heel stom. Ik wil uit mijn comfortzone komen en gewoon zoiets gaan doen, of dat exchange year. Maarja.. Comfort zone is moeilijk om uit te komen haha

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

MagicInOurHeart schreef:
(...)

Bijna niemand wilt mij aanvaarden omdat psychise kwetsbaarheid heb en een lichte vorm van autisme ...

Hoe weten ze dat? Sowieso moet je dat soort dingen nooit vertellen. Gaat ze niks aan en moet ook niks uitmaken.
Is het een optie om op kamers te gaan wonen? Als je gaat studeren kun je een uitwonende beurs krijgen om het te betalen.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Maak een rare krabbel op papier, geef het een kunstzinnige naam en hopen dat een kneus het opkoopt voor een miljoentje.

MagicInOurHeart schreef:
(...)


Ik wil een baantje nemen maar, veel mensen willen mij niet accepteren.
Gewoon omdat ik een lichte vorm van Autisme heb of omdat psychise kwetsbaarheid heb.
Ze aanvaarden eerder pubers die geen autisme hebben of psychise kwetsbaarheid

Mijn oom vermeldde altijd dat hij suikerziekte had, toen hij begon met solliciteren en werd nergens aangenomen. Toen heeft mijn oma (zijn moeder dus) tegen hem gezegd dat hij dat eens niet meteen moest vertellen. Het is namelijk in de meeste situaties totaal niet relevant en mocht het dat wel zijn, kan je het altijd nog vertellen nadat ze je echt goed hebben leren kennen en dus al zien hoe goed je bent. En toen hij dat deed werd hij wel aangenomen.
Ikzelf vermeldt ook niet bij sollicitatie procedures dat ik dyslectisch ben. Ten eerste omdat ik minimaal net zo goed kan functioneren als anderen en ten tweede omdat het mijn probleem is hoe ik hiermee omga en hoe ik mogelijke obstakels tijdens het werk overwin. Het is nooit slim om meteen te vertellen wat je zwakke punten zijn. Vragen ze ernaar, natuurlijk vertel je het dan, maar meestal vragen ze er niet specifiek naar en kan je dus gewoon de waarheid vertellen, zonder het te noemen c:

[ bericht aangepast op 30 juli 2016 - 15:09 ]

---

Happy Birthday my Potter!

GredWeasley schreef:
(...)

Mijn oom vermeldde altijd dat hij suikerziekte had, toen hij begon met solliciteren en werd nergens aangenomen. Toen heeft mijn oma (zijn moeder dus) tegen hem gezegd dat hij dat eens niet meteen moest vertellen. Het is namelijk in de meeste situaties totaal niet relevant en mocht het dat wel zijn, kan je het altijd nog vertellen nadat ze je echt goed hebben leren kennen en dus al zien hoe goed je bent. En toen hij dat deed werd hij wel aangenomen.
Ikzelf vermeldt ook niet bij sollicitatie procedures dat ik dyslectisch ben. Ten eerste omdat ik minimaal net zo goed kan functioneren als anderen en ten tweede omdat het mijn probleem is hoe ik hiermee omga en hoe ik mogelijke obstakels tijdens het werk overwin. Het is nooit slim om meteen te vertellen wat je zwakke punten zijn. Vragen ze ernaar, natuurlijk vertel je het dan, maar meestal vragen ze er niet specifiek naar en kan je dus gewoon de waarheid vertellen, zonder het te noemen c:

Zelfs als ze zouden vragen wat mijn zwakke punten zijn, zou ik bijv niet direct zeggen dat ik adhd heb. Ik zou eerder zeggen dat ik wat worstel met concentratie problemen. Bij adhd zien mensen vaak agressieve mensne voor zich... Wat natuurlijk niet zo is..
Maar inderdaad, zo lang mogelijk geheim houden is het beste.

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

MagicInOurHeart schreef:
(...)


Ik wil een baantje nemen maar, veel mensen willen mij niet accepteren.
Gewoon omdat ik een lichte vorm van Autisme heb of omdat psychise kwetsbaarheid heb.
Ze aanvaarden eerder pubers die geen autisme hebben of psychise kwetsbaarheid

Kleine tip: NOOIT tijdens een sollicitatie uit jezelf vertellen dat je iets hebt. Als ze ernaar vragen dan is het natuurlijk een ander verhaal. Ik heb zelf dyslexie, maar ik zeg dat nooit tijdens een sollicitatie. Als het wel aanbod komt, hoe kan je het een positief puntje maken? Als ze vragen naar je zwakke punten probeer dan de zwakke punten te pakken die je mogelijk kan verbeteren (en dit ook zeggen).

---

Seasons will change, but I shall remain