Wat een kut vakantie. - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik voel me ontiegelijk rot en ik weet het echt even niet meer, vandaar dat ik dit topic aanmaak.

Het is al tijden niet gezellig thuis, sterker nog; het is vreselijk. Ik kan niets goed doen, alle spanningen in huis liggen aan mij en bovendien praat ik me al mijn angsten zelf aan, aldus mijn ouders. De spanningen liggen immers niet aan hun, want zij doen oh zo hard hun best om het thuis gezellig te houden. Ik heb een angststoornis en daardoor ben ik volgens hun bang voor dingen die er eigenlijk niet toe doen; ik creëer mijn eigen angsten.

Pas ben ik bij de psycholoog geweest en ik heb aangegeven dat ik behoefte had om mijn hart te luchten, maar zij mocht niet zo'n persoon zijn en daar nog een aparte persoon voor bij halen zou te duur worden voor de verzekering. Nu zit ik met een praktisch nutteloze therapie waar ik nog vijf keer heen moet en dan word de behandeling stopgezet. De thuissituatie is in dit geval echter de kern van mijn problemen, heb ik ontdekt. Ieder weekend dat ik bij mijn vriend zit is er niets aan de hand. Kom ik echter thuis, en ik ben daar een uur, dan ben ik weer terug bij af; onzeker, somber en zelfs neigend naar depressief. Ik kan dit echt niet handelen, zeker omdat ik mijn thuissituatie niet mee kan nemen naar mijn werk. Dus op werk moet ik altijd doen alsof er niets aan de hand is, terwijl ik op een fucking breekpunt zit. Ik leef dus als het ware in twee werelden; de wereld waar alles oké is en goed gaat (de wereld op werk) en de wereld waarin alles fout gaat en ik het gewoon niet meer weet (de wereld thuis).

Ik weet het gewoon echt niet meer. Pas heb ik een keukentafelgesprek gehad bij het wmo en het kwam er op neer dat ze niet goed wisten hoe ze me moesten helpen. Ik moest mijn diagnose op papier krijgen, dat heb ik dus pas met mijn psycholoog geregeld, en een heel lang formulier invullen. Nu zijn we echter op vakantie en de reis was enorm stressvol. Mijn moeder zat zich helemaal op te fokken terwijl er gewoon niets aan de hand was; de auto stond stil in een parkeergarage en ze hield zich nog steeds aan die grepen vast. Toen ik voorzichtig aangaf dat dit voor mij enorm vervelend was, omdat ik opgefokter raakte van haar reacties dan de manier hoe mijn vader reed, werd ze boos.

Sindsdien doen ze echt vreselijk. Het internet is echt bagger hier en mijn vriend zit even 1000 kilometer van me af. Ik ben hier net een dag en ik heb nu al heimwee naar huis; naar mijn kat die me niet afsnauwt en de grond in trapt.

Ik vind dit zo vreselijk. Ik weet het gewoon even niet meer ):

---

26 - 02 - '16

Wat ontzettend vervelend voor je! *cyberhug*

Misschien domme vraag, maar kan je jouw vriend dan niet bellen?

En kan je niet dingen alleen doen op vakantie zodat je ook even wat afstand tussen jou en je ouders creëert? Want anders gaat het misschien fout. Als ik het zo lees, kan je misschien beter met je ouders in therapie, een soort gezinstherapie. Want dit gaat zo ook niet.

---

Physics is awesome

Oké, er is net weer een gigantische ruzie geweest. Tussen mijn ouders en mij en tussen mijn ouders. Ik weet het echt niet meer. Eigenlijk wil ik het liefst verdwijnen, omdat ik me een totale mislukkeling voel. Ze geven mij er de schuld van dat ze de hele dag in het huis moesten blijven, terwijl ik hen daar nooit toe verplicht heb. )':

---

26 - 02 - '16

Ah wat mega vervelend zeg... jammer dat het zo moet verlopen tussen jou en je ouders, zeker op een vakantie, wanneer je juist weg gaat voor wat ontspanning.

Ik kan natuurlijk niet zomaar oordelen over je thuissituatie en de band tussen jou en je ouders, maar het klinkt een beetje alsof ze alles maar op je stoornis afschuiven. Dat is wel erg makkelijk. Ik weet natuurlijk niet of je ze als eens duidelijk hebt gemaakt hoe jij je echt voelt - en op wat voor manier je dat eventueel hebt gedaan, maar ik merkte bij mijn eigen moeder wel dat het helpt als je gewoon álles op tafel gooit. Ook al is het nog zo vervelend. Niet dat mijn situatie vergelijkbaar is met de jouwe (ik zit al heel lang met mijn ouders "opgescheept" waardoor ik sneller chagrijnig word als zij iets tegen me zeggen e.d. - vast wel herkenbaar voor velen hier), maar misschien is het een tip.

Misschien kun je zelfs een afspraak met ze maken? Dat ze jou iets meer ruimte gunnen en andersom misschien ook. Dat jij soms moet denken; oké voel mezelf niet prettig in die situatie, maar ik ga er toch voor (ook al las ik ergens dat je dat al wel gedaan had - goed om te horen!). En ik weet niet of jij je continu uit over bepaalde situaties? Als je ergens geen zin / goed gevoel bij hebt? Zo ja; probeer het eens niet te doen, en zo nee; probeer het eens wel te doen. Klinkt nu raar maar als je je veel uit over een bepaalde situatie, kan het natuurlijk zijn dat je ouders er juist sneller gepikeerd door raken. Maar als je je juist totaal niet uit, kan het natuurlijk ook zo zijn dat je ouders van niets weten en jouw eigen emoties beginnen op te stapelen tot het mis gaat(?).

Ik zou willen dat ik je kon helpen of echt goed advies kon geven, want ik heb al vaker dingen van je gelezen in topics en in LJH, en ik gun je echt een betere leefomgeving - minder gestress om dingen die er helemaal niet toe doen.

Dat van je moeder is trouwens herkenbaar. Mijn ouders hadden ook een vette "ruzie" op de heenweg omdat ze allebei niet eens konden worden waar we moesten overnachten. Uiteindelijk barstte ze allebei uit en toen ben ik gewoon uit de auto gestapt en weg gelopen, want ik vond het zo kinderachtig. Soms moet je niet vergeten; ouders ("volwassenen") hebben dan misschien al meer meegemaakt in hun leven, maar dat wil niet zeggen dat ze ook niet mensen zijn die - net als wij jongeren - verkeerde reacties geven en situaties verkeerd inschatten. Op dat moment had jouw moeder eens even moeten nadenken over jouw reactie op de hare. Dat was wel zo fair geweest. Ik heb het mijn moeder toen ook verteld, want ik vond het heel onprettig.

Anyways, sorry voor mijn lap tekst. Ik hoop echt dat je nog een beetje kunt genieten van je vakantie! Probeer er het beste van te maken, ook al lijkt dat misschien nog zo moeilijk. Je wilt de vakantie niet gaan herinneren als een vervelende periode, dat hoort gewoon niet. Ik doe zelf ook mijn best om bepaalde botsingen/situaties met mijn ouders te vermijden, ook al merk ik nog zo erg dat ik chagrijnig of geïrriteerd raak door hen (wat trouwens ook best gemeen is van mijn kant, want zij kunnen daar niet altijd wat aan doen, gezien dat een beetje aan mij ligt. Maarja wat wil je ook, als je al zó lang met dezelfde mensen om je heen zit, zowel thuis als op vakantie).

^ Ik waardeer je reactie heel erg en heel veel dingen komen ook overeen of ik herken me erin.

Ik heb net lang gepraat met mijn ouders, maar we zijn tot een oplossing gekomen. Ook heb ik echt een dieptepunt bereikt; een dieptepunt dat dieper was dan welk moment ook, wat ik tot nu toe heb meegemaakt..

Nu ben ik vooral erg moe en hoop ik dat het morgen beter gaat. Sorry van de korte post, maar mijn hasses zitten zo vol met alle shit waar ik over pieker en wat er vandaag gebeurd is. Het is gewoon teveel om te bevatten..

---

26 - 02 - '16

Wat een kutsituatie hoor *excuse my language* ik heb ervaring met niet luisyerende ouders die zeggen dat je niet mag zijken, en ik kan me echt in jou plaatsen op het moment, al leek dat van jou nog wat heftiger. Ik heb helaas echt geen advies, want zelf weet ik ook nog nier hoe ik er mee ommoet gaan eerlijk gezegd..

Maar ik wel je wel echt alle sterkte toe wensen en ik hoop echt enorm dar je ouders een beetje normaal gaan doen en zich in jou gaan verplaatsen.. Ik denk wel dat je inderdaad wat afstand moet nemen. Als je elkaar minder op de nek zit, dan ontstaan er vaak minder ruzies. Of ga op vakantie de hele dag een boek lezen en zeg maar tegen je ouders dat ze hun gang lekker mogen gaan haha dan hebben ze niks te klagen!
Ik hoop voor je dat het goedkomt!

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Ik zou echt veel meer druk zetten op de organisatie die jou een huis kan aanbieden. Het wordt alleen maar erger en zo kun je je nooit echt ontwikkelen.

---

"Well, well. Look who we've got here!"

Ik herken het van mijn oude situatie, ook al was dat een andere situatie, aangezien mijn ouders gescheiden zijn.
Ik had heel vaak problemen met jet contact tussen mij en mijn moeder, mogelijk doordat mijn persoonlijkheid dicht ligt tegenover die van mijn moeder.
Uiteindelijk ben ik van huis gelopen en bij mijn vader gaan wonen, maar aan deze tekst heb je waarschijnlijk niks aan.

Ik herken je situatie ook vanaf een amder perspectief, als een vriend van een vriendin. Waarbij moeders altijd wat tegen haar aan het zeiken is. Ze is bij haar thuis erg down, snel geïrriteert en depressief. Ze weet zelf niet meer hoe ze normaal kan reageren tegen haar moeder zonder dat er hel uitbarst. Ik ben zelf een paar keer een confrontatie aangegaan tegen de moeder, dat het echt niet meer verder kon gaan zo: geen effect.
Die vriendin is bij mij thuis erg vrolijk, minder chagrijnig dan bij haar eigen thuis. Ik hoor haar dan vaak praten over beangstigende dingen over de dood, maar als goeie vriend weet ik, zolang ik voor haar ben zou ze dat nooit doen. Ik zou bang wezen dat ze zichzelf iets aandeed als ik er niet meer voor haar zou zijn.

Sorry als het lezen hiervan compleet niet helpt. Misschien kan je overwegen bij je vriend te verblijven, tot rust komen. En waarschijnlijk veel praten met je ouders. Het beste is dat (wat Krolock zei) bij een gezinstherapeut. Als het goed is horen ze ervoor geleerd te hebben. (Ook al heb ik twijfels aan het jeugdriag en jeugdzorg blah blah instellingen, heb er zelf genoeg van meegemaakt.)

Wat ik van mijn kant kan zeggen: als er iets is, kan jij mij altijd een pb'tje sturen, gewoon om erover te praten, want zelfs op die manier kan het gaan helpen. Dat is wat ik ervaren heb.

Ieder geval, heeeeeel veel succes en een kusknuff van mij,
_Asriel (aka Khezef)

---

"If there’s one thing that life has taught me, it’s that people fear what they don’t know."

Rayquaza schreef:
^ Ik waardeer je reactie heel erg en heel veel dingen komen ook overeen of ik herken me erin.

Ik heb net lang gepraat met mijn ouders, maar we zijn tot een oplossing gekomen. Ook heb ik echt een dieptepunt bereikt; een dieptepunt dat dieper was dan welk moment ook, wat ik tot nu toe heb meegemaakt..

Nu ben ik vooral erg moe en hoop ik dat het morgen beter gaat. Sorry van de korte post, maar mijn hasses zitten zo vol met alle shit waar ik over pieker en wat er vandaag gebeurd is. Het is gewoon teveel om te bevatten..

Zolang het een oplossing is waar jij ook mee verder kan gaan...

Ik vind het raar dat jouw ouders niet kunnen inzien hoe jij je voelt. Dat noem ik nou niet bepaald ouderlijk gedrag tegenover je eigen kind.

No worries, ik kan zeker begrijpen dat je hoofd vol zit. Ik ken dat gevoel maar al te goed.

Barnabas schreef:
Ik zou echt veel meer druk zetten op de organisatie die jou een huis kan aanbieden. Het wordt alleen maar erger en zo kun je je nooit echt ontwikkelen.

De gemeente (wmo) gaat een instantie/organisatie zoeken. Zij hebben zelf geen huizen. De formulieren zijn al in huis, ik heb ook al een papier met mijn diagnoses en een verslag van wat er tot nu toe gedaan is. Na de vakantie wordt alles ingevuld en dan ga ik ook echt nadrukkelijk herhalen (wat ik ook aan de telefoon en in het gesprek vermeld heb) dat het totaal niet gezellig - dat is zwak uitgedrukt zelfs - en dat ik binnen nu en afzienbare tijd wel een adres moet hebben, voordat alles uit de klauwen loopt..

---

26 - 02 - '16

Verder waardeer ik het enorm dat jullie mij zoveel steun bieden met jullie reacties. Ik waardeer dit ontzettend erg, het betekent zoveel voor me dit.. <3

---

26 - 02 - '16

Ik snap niet goed waarom jij je hart niet kunt luchten bij je psycholoog, dat kan toch enorm goed als therapie werken naar mijn gevoel en de psycholoog kan je situatie beter snappen. Ik hoop heel erg voor je dat je snel een nieuw adres krijgt zodat je wat rust krijgt, want dat lijk je helemaal niet te hebben thuis.

---

Take me to wonderland

Dysphoria schreef:
Ik snap niet goed waarom jij je hart niet kunt luchten bij je psycholoog, dat kan toch enorm goed als therapie werken naar mijn gevoel en de psycholoog kan je situatie beter snappen. Ik hoop heel erg voor je dat je snel een nieuw adres krijgt zodat je wat rust krijgt, want dat lijk je helemaal niet te hebben thuis.

Ik snap er ook geen snars van eigenlijk. Dan toch maar terug naar de huisarts en beroep doen op de onafhankelijke psycholoog die daar rond hoort te lopen, als ik mijn psycholoog moet geloven

---

26 - 02 - '16

Je mag wel een paar dagen vakantie komen houden bij mij, als je wilt. 8D

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
Je mag wel een paar dagen vakantie komen houden bij mij, als je wilt. 8D

Haha ja, dan kan ik ook gelijk die foto's maken C:
Achja, na deze twee weken ga ik met m'n vriend naar Scheveningen in een hotel dat 500 meter (of zelfs minder) van het strand af ligt. Dat gaat hopelijk een hoop goed maken..

Sowieso nog maar even kijken of ik na de vakantie nog een keer naar een meeting kan met mensen; kan ik er ook gewoon even uit en dat is gezellig C:

---

26 - 02 - '16

Rayquaza schreef:
(...)

Haha ja, dan kan ik ook gelijk die foto's maken C:
Achja, na deze twee weken ga ik met m'n vriend naar Scheveningen in een hotel dat 500 meter (of zelfs minder) van het strand af ligt. Dat gaat hopelijk een hoop goed maken..

Sowieso nog maar even kijken of ik na de vakantie nog een keer naar een meeting kan met mensen; kan ik er ook gewoon even uit en dat is gezellig C:

Wooow, dat klinkt echt awesome! Veel plezier in Scheveningen, ik hoop dat het nog lekker weer wordt dan!

---

Your make-up is terrible