Zelfstandiger worden? - Liefde, Vriendschap & Familie

Hallo,

ik merk de laatste tijd dat ik wat geïrriteerd raak thuis. Mijn ouders doen ontzettend hun best en dat hebben ze altijd gedaan. Ik weet dat ze alles goed bedoelen en me alleen maar willen helpen. Ik hou ontzettend veel van ze, maar de laatste tijd merk ik gewoon dat het iets minder goed gaat.

Ze willen me soms iets té graag helpen, naar mijn idee. Soms heb ik het idee dat ik gewoon niet genoeg ruimte heb hier. Ik krijg niet eens de kans om iets te vergeten want ik word door mijn ouders overal aan herinnerd. Soms kom ik thuis en dan heeft mijn moeder alles op mijn bureau neergelegd waarvan ze vindt dat ik het moet opruimen (mijn kamer is altijd netjes, als er al rommel ligt is het maar een ding ofzo zoals bijvoorbeeld een pen of een schoolboek). Maar dan legt ze het ook zo neer dat ik het ook absoluut niet kan laten liggen en wel wordt gedwongen het op te ruimen.
Ook zoek ik soms een kledingstuk en dan kan ik het nergens vinden, blijkt dat mijn moeder het in de was gedaan heeft. Ik had dan net besloten dat ik dat die dag graag aan wilde (de reden dat ik het niet in de wasmand gooi is omdat het prima nog een keer gedragen kan worden).
Het zijn kleine dingen, maar ze geven me het gevoel dat ik klem zit. Ik wil graag zelfstandiger worden, maar het werkt gewoon niet als ik daar (voor mijn gevoel) de kans niet toe krijg. Natuurlijk laten ze me veel meer dingen zelf beslissen dan vroeger, maar het zit hem juist in de kleine, onopvallende dingen die maken dat ik me hier een beetje opgesloten voel.

Na de zomervakantie ga ik kijken naar alle opties die er zijn om eventueel op mezelf te gaan wonen. Hier denk ik al een tijdje over na en heb het er ook al weleens met mijn ouders over gehad. Maar tot die tijd moet ik het hier toch nog volhouden zonder dat ik me constant overal aan irriteer. Nu weet ik dat ik snel geïrriteerd kan zijn, maar de laatste tijd is het echt erger dan normaal en ik denk echt dat het goed voor ons allemaal is als we iets meer afstand van elkaar kunnen nemen. Ik vind het doodeng en ik ga het hier zeker missen, maar ik heb het echt nodig en ik ben er klaar voor.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Mijn vraag is of jullie tips hebben om zolang ik nog thuis woon (misschien is het wel niet mogelijk om volgend jaar al te gaan) om toch op de een of andere manier iets meer die zelfstandigheid te creëren? Want daar ben ik echt heel erg aan toe. Ik heb al wel eens aan mijn moeder gevraagd of ze zich misschien iets minder zou willen bezig houden met hoe mijn kamer eruit ziet etc. maar dit snapt ze gewoon niet zo goed. Ik snap ook wel waarom ze het niet begrijpt, maar toch vind ik het lastig.

Alvast bedankt!
Kimberly

Shoot for the moon, even if you miss, you'll land among the stars

Kun je je kamerdeur niet afsluiten?

You were born original, don't die as a copy.

SPECS schreef:
Kun je je kamerdeur niet afsluiten?

Shoot for the moon, even if you miss, you'll land among the stars

Even een goed gesprek met je moeder, in plaats van vragen?

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik denk inderdaad met je moeder in gesprek! Je zegt dat ze het niet snapt, maar misschien kun je haar bijvoorbeeld laten lezen wat je in dit topic hebt geplaatst? Je zegt hier heel duidelijk wat je wil en waarom, dus misschien dat ze het op deze manier beter begrijpt. Je geeft ook steeds aan dat je je ouders wel heel lief vindt en dat je weet dat ze hun best voor je doen, en het komt - naar mijn mening - ook zeker niet respectloos over, dus ik denk niet dat je moeder zich gekwetst zou voelen of iets dergelijks.

Misschien kun je de tekst ietsjes aanpassen zodat het aan haar gericht is en niet aan ons, maar je zou het denk ik ook zo aan haar kunnen laten lezen.

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Ik zal het eens proberen. Ik heb het haar weleens proberen uit te leggen maar misschien dat ze dit berichtje iets beter begrijpt. Ik ben niet zo goed in serieuze spreken voeren (ik huil snel en dan is mijn stem helemaal weg haha). Bedankt allemaal.

[ bericht aangepast op 13 juli 2016 - 22:56 ]

Shoot for the moon, even if you miss, you'll land among the stars

Hah ik heb precies hetzelfde! Helaas ga ik een 4jaar durende opleiding tegemoet die superdichtbij is dus ik heb nog niet echt een reden om uit huis te gaan. Maar het gevoel wat jij hebt, heb ik ook. Komt ook doordat je zelf volwassen (heb zo'n hekel aan die term, maar gebruik het maar even voor de duidelijkheid) wordt en dat botst eigenlijk met de volwassenheid van je ouders. Ik denk dat ouders nog niet gauw willen inzien dat hun kind oud genoeg is voor heel veel zaken.
Ik heb zelf de oplossing nog niet echt gevonden... want ik kan echt om elk klein dingetje geïrriteerd raken terwijl dat helemaal niet nodig is. Heb het mijn moeder in ieder geval wel eerlijk verteld en ze begrijpt het ook wel... maarja dat neemt het gevoel nog niet weg.

Ja precies mijn opleiding is ook erg dichtbij en daarom bleef ik in eerste instantie thuis wonen. Maar merk nu toch wel dat ik toe ben aan iets meer ruimte en een eigen plek. Ik wilde de term eigenlijk niet gebruiken maar ik ben HSP, en op zich begrijpt mijn moeder wel redelijk dat ik dus bepaalde dingen niet zo goed tegen kan, maar ze kan gewoon niet zo goed begrijpen dat dit een van de triggers is. En inderdaad ook al begrijpt ze dus wel dat er dingen zijn waar ik niet tegen kan, het voelt voor mij alsnog vervelend en ik raak alsnog geïrriteerd, hoe lief ze het soms ook bedoeld.

Ik kreeg dit als advies op een andere site en ik denk dat dat voor mij wel erg gaat helpen:
"Verder zou je op papier een rooster kunnen zetten van wanneer jij dingen wil gaan doen. Als het op vrijdag dan een rommel is en er staat dat je op zaterdag gaat opruimen, gaat je moeder misschien niet alvast aan de slag omdat ze weet dat het goed gaat komen. Als jij een vaste wasdag hebt dan hoeft ze ook geen jeukende handen te krijgen van een stapel kleren ofzo, omdat er vaststaat dat je die op woensdag (ik noem maar wat) gaat wassen."

Op deze manier hoop ik dat er iets minder wrijving zal ontstaan.

Shoot for the moon, even if you miss, you'll land among the stars