Waarom kunnen ze niet gewoon blij voor me zijn - Liefde, Vriendschap & Familie

sorry, beetje een zeiktopic maar ik moet het even kwijt

Ik ben het zo beu dat mijn ouders mij niet accepteren zoals ik ben en mijn interesses vooral niet accepteren. Ik ben niet zo van de top 40 en alles, mijn broertje is dit wel en die praat ook vaak over zijn muziek (veel rap ook) dat vinden mijn ouders prima. Mijn broertje gaat bijna wekelijks uit en drinkt dan redelijk veel (hij mag nog niet legaal drinken), maar als ik een biertje neem in de avond (ik mag wel legaal drinken) vinden ze dat belachelijk. Nu heb ik vandaag een ticket voor Don Broco (een alternatieve rockband) bemachtigt, super blij. Maar denk je dat mijn ouders daar blij mee zijn? Nee, ze vinden het belachelijk dat ik daarvoor naar Amsterdam wil in mijn eentje omdat zij nog nooit van die band gehoord hebben. Maar zodra ik tijdens het avondeten begin over muziek die ik leuk vind wordt ik afgekapt omdat zij het geen leuke muziek vinden.
En dit gaat met zoveel dingen zo. Ik ben steeds meer actief in de jongeren politiek, maar dat vinden mijn ouders verspilling van mijn tijd en ze geloven niet dat het wat voor mij is (wat het dus wel is, meerdere mensen hebben al gezegd dat ze vinden dat ik het heel goed doe). Volgende week ga ik naar Berlijn voor een grote bijeenkomst. Ik betaal alles zelf, maar nu moet ik met de trein naar het vliegveld en vroeg ik of ze dat wilde betalen maar dat vonden ze belachelijk. Terwijl ze wel de volledige vakantie van mijn broertje betalen.
Ik heb ook een heel leuk bijbaantje en het enige waar mijn ouders het over hebben is over hoeveel ik betaald krijg en of het wel wat voor mij is. Toen ik eindexamens had heb ik alsnog veel meegeholpen in het huishouden. Nu heeft mijn broertje toetsweek en hij hoeft niks te doen.

Ik wordt hier zo gek van, ze hebben altijd commentaar. Op mijn kleding, op mijn werk, op mijn vrijetijdsbesteding, op mijn vrienden.
Ik snap dat ze het misschien niet leuk vinden, maar waarom kunnen ze niet gewoon blij voor me zijn en me vrij laten in hoe ik wil zijn.

Iemand die dit herkent? Hoe gaan jullie er mee om?

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Ik heb dit niet maar, mijn mama had zelfde met mijn opa en oma.
Ze hadden liever mijn tante dan mijn moeder maar, door ouder te worden ging alles beter.
Ze had besloten om zo veel mogelijk van mijn opa en oma te afzonderen.
Ouders hebben die hun kinderen accepteren kan niet vind ik.
Als je voor een kind kiest moet je ze accepteren hoe ze zijn.

Probeer vaak uit de buurt te blijven van je ouders om geen gezeur en commentaar te hebben.

Awh echt heel stom dat het zo is en/of dat je dit zo ervaart! Zo wat ik hoor klinkt het super begrijpelijk dat je je zo voelt. Wel stom hoor, alsof je broertje voorgetrokken wordt.

Het enige wat ik je kan meegeven is dat je moet proberen met je ouders te praten, rustig en volwassen en probeer zo min mogelijk je emoties te laten leiden (schreeuwen, stem verheffen, huilen). En niet zeggen: jullie doen het verkeerd en jullie doen dit. Maar meer: zo voel ik mij erbij en dat doet mij pijn en dat vind ik niet fijn.
Misschien kun je met je ouders tot een gulden middenweg komen, dat hoop ik in ieder geval voor je!

En verander jezelf vooral niet voor je ouders. Het is natuurlijk super vervelend als je het gevoel hebt dat zij wie jij bent minder leuk vinden dan wie je broertje is, maar wanneer je je eigen interesses volledig laat varen voor hen word je ook niet gelukkig.

Misschien kun je ook iets leuks gaan doen met je ouders, iets wat jullie allebei leuk vinden?

Oh wow. Dat is wel erg vervelend en vreemd. Ik bedoel. Het zijn je ouders. Horen ze je niet te supportoren? Iedereen vind andere dingen leuk. Is niets mis mee. En tijdens toetsen zou jij Dan toch ook gewoon minder moeten doen, of je broertje meer?. (Sorry als dit nu erg gemeen naar je ouders overkomt.)
Zelf heb ik het gelukkig niet. Dus ik kan je er niet veel mee helpen denk ik en weet niet hoe ik er mee om zou gaan. Praten helpt zeker niet?

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

Mijn vader heeft dit heel erg gehad; hij was het niet eens met mijn studiekeuzes, vond festivals een verspilling van geld (terwijl hij ook ging) en keurde mijn gebruik van alcohol af. Bij mijn broer zei hij geen woord over zijn studie of alcoholgebruik. Nou, ik ben toch naar festivals en concerten gegaan en heb het gewoon naar mijn zin gehad. Als je zelf werkt voor je geld of stufi krijgt of zo, hebben je ouders eigenlijk weinig te zeggen over waar jij je geld aan spendeert, en dat zou ik aankaarten in een gesprek. Je kunt ze ook duidelijk maken dat niet iedereen dezelfde interesses heeft en dat het een beetje onzin is om jou daarop aan te spreken. Je doet er immers niemand kwaad mee. En zoals Puallae zei, misschien kunnen jullie iets vinden wat jullie allemaal leuk vinden en daar tijd in steken?

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

heel erg herkenbaar
ik deed niks goed in de ogen van mijn moeder. Ik studeerde hard haalde goede punten, deed klusjes en als ze mij iets vroeg deed ik het onmiddelijk. Ze heeft een andere vriend gekregen waardoor hij nu haar wereld is en ik maar aan de kant word gezet. Trek het je niet aan ik doe dit ook niet hoe moeilijk ik het ook vind. Binne 1 jaar ziet het er misscien helemaal anders uit voor je

En waarom kunnen jullie niet gewoon eens samen andere muziek proberen. Of maak een soort beurten rol zo da jij 1dag per week ofzo muziek kunt opzette die jij leuk vind en dan leren ze die muziek ook een beetje

Ik herken dit heel erg, echt waar had ook al eens een soort zeiktopic gemaakt met ongeveer hetzelfde probleem. (Heb het nu nog steeds) Als je wil kan je me altijd een pb'tje of een gb'tje sturen <3