Vloeken in een verhaal - Story problemen

Hallo,

Ik heb even een vraagje; hoe staan jullie tegenover het vloeken in een verhaal? Ik kom de laatste tijd namelijk veel vaker verhalen tegen waarin meer dan eens het woord "f*cking" in voor komt. Nu moet ik zelf zeggen dat ik vloeken zoveel mogelijk probeer te vermijden, omdat ik altijd dacht dat het nogal stom overkwam, maar gezien ik het steeds vaker terug zie komen, vraag ik m nu wel echt af hoe het op de meesten overkomt. Dus vandaar deze vraag c:

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Als ze passend zijn vind ik het niet erg, al erger ik me wel aan het gebruik van vloekwoorden die met ziektes te maken hebben en met Engelstalige in een Nederlands verhaal. Ik gebruik in het dagelijkse leven ook vaak Engelstalige vloekwoorden, maar als die in een keurig verhaal staan vind ik dat om een of andere reden storend werken :')

“The heart is an arrow. It demands to aim true."

Ik vind het prima als het past, maar vaak past het voor mij gewoon net niet lekker. Overigens best wel hypocriet, want mijn verhalen stikken echt van de scheldwoorden. :')

Het scheelt overigens wel of een personage alleen in gesproken tekst vloekt, of dat er ook wordt gevloekt in de beschrijvingen. Als het namelijk allebei is, vind ik het alleen maar leuk. Als 'ie een beetje uit het niets komt, voelt het voor mij altijd een beetje geforceerd.

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik ga mijn eigen morele grens ook vaak te buiten als ik schrijf. Mijn personages doen en zeggen soms dingen waar ik zelf niet tegen kan, die ik zelf nooit in de mond zou nemen en waar ik helemaal niet achtersta of onprettig bij voel. Omdat ze zo zijn en ik niet zo ben.Ieder mens is anders en jouw morele grens is dat van een ander niet. Ik denk als je continu denkt als je schrijft van: dit zeg je toch niet! Of dit doe je toch niet! Dus ze gaan het niet zeggen, dat je ze daarin al veel te veel van jezelf meegeeft en het personage die je wilt oproepen beperkt. Het maakt niet uit dat het slecht overkomt. Jij bent niet je personage. (:

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ligt er aan in welke context en woorden, denk ik zo. Sommige woorden gaan me, inderdaad, wel te ver.

[ bericht aangepast op 7 juni 2016 - 7:46 ]

— Inner peace, it's hard to find. —

Ik probeer het vaak te houden bij 'klote/shit' en dat soort dingen of ik zeg gewoon: 'Hij vloekte (luid).' Echt veel scheldwoorden zou ik niet gebruiken in een verhaal.

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

In mijn verhalen wordt vrij veel gevloekt, al probeer ik het wel een beetje netjes te houden... Al klinkt dat heel tegenstrijdig.
Voor mij zijn woorden als kut, fuck en shit niet heel extreem, dus ik gebruik ze vrij regelmatig. Schelden met kanker en dergelijke vind ik wel te ver gaan.

I am an idiot, I move.

Vloeken is niet erg zolang het bij het personage past en het niet onnodig veel gebeurd, want dan wordt het hinderlijk. Wat ik echter niet wil lezen of schrijven zijn scheldwoorden als kanker en tyfus bijv.

[ bericht aangepast op 7 juni 2016 - 9:54 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mentys schreef:
Ligt er aan in welke context en woorden, denk ik zo. Sommige woorden gaan me, inderdaad, wel te ver.

26 - 02 - '16

Als het bij het personage past, zie ik het probleem er niet van in. Het maakt een verhaal vaak zelfs meer realistisch, want "in real life" vloeken de meeste mensen ook regelmatig.

The universal language of art.

Ik heb er meestal geen problemen mee, maar eigenlijk vind ik het wel irritant als er spreektaal wordt gebruikt buiten een dialoog. Dus van mij mogen de mensen in het verhaal schelden, maar de verteller vind ik wat apart en als het heel vaak gedaan wordt irriteer ik me er ook wel aan.

obsessive rage

Inktzwart schreef:
Ik heb er meestal geen problemen mee, maar eigenlijk vind ik het wel irritant als er spreektaal wordt gebruikt buiten een dialoog. Dus van mij mogen de mensen in het verhaal schelden, maar de verteller vind ik wat apart en als het heel vaak gedaan wordt irriteer ik me er ook wel aan.

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Zolang het past, vind ik het goed. Hoe moet je anders iets a la clockwork orange schrijven :p.

Nee, maar het ligt er inderdaad aan hoe het gebruikt wordt. Als de schrijver scheldt om edgy te zijn, vind ik het best irritant, maar als er een agressief personage oid in voorkomt en er vanuit diegene wordt geschreven, vind ik het juist beter als er buiten het dialoog ook wordt gescholden.

She was acting pretty, thought she owned the city. Someone should've told her that pretty ain't a job.

Ja, zolang het bij het verhaal en de personage zelf past. Als een nette vrouw/man gaat schelden, vind ik het niet heel toepasselijk.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Heel erg bedankt voor de reacties iedereen! Ik vind het namelijk heel interessant om te zien hoe grenzen hier en daar toch iets verschillen c:

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Vroeger gebruikte ik geen enkel scheldwoord in mijn verhalen, maar ik begin steeds vaker wél scheldwoorden te gebruiken, vooral in dialogen omdat ik het ergens geloofwaardiger vind (vooral als er een agressief persoon aan het woord is, of een situatie waarbij echt iedereen zou schelden). Maar overdreven gebruik van scheldwoorden, of ergens waar het niet gepast is, vind ik echt niet leuk. Voor de rest heb ik er helemaal geen probleem mee.

If you can't remember my name, just say 'chocolate' and I'll turn around.