Ik wil dit niet meer. - Stamcafé

Het is al vrij laat op de avond, maar dit moet even van me af. Ik kan het niet meer is veel gezegd, maar het zit eraan te komen. Ik kan het nog net. Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben, lopen de tranen dan ook over m'n wangen.
Zoals velen onder jullie weten, zat ik begin 2015 heel erg met mezelf in de knoop. Op school en thuis ging het niet goed, waardoor ik dingen op anderen ging afreageren, waardoor zij kwaad werden op mij (logisch), waardoor ik dingen op mezelf ging afreageren en ik ben begonnen mezelf te snijden. Dit resulteerde in de put voor mezelf nog dieper graven, waardoor het nog slechter ging en de cirkel weer begon.
Nu goed, daar ben ik dus uitgeraakt. Alleen. Ik heb altijd min of meer hulp van anderen afgeslagen, ik wil dingen alleen doen. Niet omdat ik mezelf beter acht, maar omdat ik anderen niet wil opzadelen met mijn miserie. Ik wil niet dat anderen zich zorgen maken om me en dingen laten vallen voor mij. Ik heb destijds alle hulp afgeslagen en mezelf erbovenop getrokken. Door het afslaan van hulp heb ik nogal wat vijanden gemaakt - vijanden is een groot woord, maar heb ik er sommige relaties niet echt op verbeterd.

Goed, dat is dus verbeterd en ik heb toen ook zoveel mogelijk mijn excuses aangeboden, maar nog steeds kan ik die mensen niet recht in de ogen kijken. Ik durf het niet, bang dat ze me een blik van verachting gaan toewerpen. Hetzelfde geldt op het internet en ook hier op Q: ik durf geen mensen meer aanspreken, bang dat men me een dramaqueen gaat vinden, dat ik een zeiker ben, dat ik, zo'n nutteloos, klein, onbelangrijk persoon, me teveel gaat opdringen bij de andere, belangrijke users hier, in mijn gedachten mensen die me helemaal niet willen zien of ruiken.

Ik wil niet weer in dezelfde situatie terecht komen, maar ik ben zo bang dat ik er al in zit - dat ik er nooit uit geraakt ben. Ik kan niet meer zo knokken, ik wil niet weer dingen die ik graag doe laten vallen omdat ik een put voor mezelf graaf. Dat heb ik vorige keer al gedaan, ik wil het niet nog eens. Maar wat kan ik er tegen doen? Wat, in godsnaam, moet ik ermee aanvangen? Ik weet het niet meer. Als me erdoor knokken, slaan en vechten me klaarblijkelijk toch niet heeft geholpen, wat kan ik dan nog doen? Wat moet een mens nog meer doen?

Ik verwacht geen antwoord van jullie, het zijn gewoon de vragen die door mijn hoofd spoken, tezamen met de angst dat mensen me verachten, verafschuwen, me liever kwijt dan rijk zijn. Ik wil dit niet meer.

[ bericht aangepast op 1 mei 2016 - 22:35 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Zoek hulp, dat is oprecht het beste advies dat je kunt krijgen. Ik weet dat je alle hulp afslaat liever, maar het is oké om hulp te krijgen. Bijvoorbeeld professionele hulp, zij doen het werk omdat zij anderen willen helpen. Dus daar zou je niet het gevoel hoeven te hebben dat je hen opzadelt met jouw problemen (dit zouden goede vrienden waarschijnlijk ook niet zo zien, maar ik bedoel sprekend vanuit hoe jij je erover voelt). Ik ben je niet liever kwijt, ik ben je liever rijk. Ik ken je niet persoonlijk echt, maar aangenaam, ik ben Jaimy en ik wil je wel helpen als je liever niet professionele hulp zoekt of als je het moeilijk vindt om dat te doen. Mijn PB staat open voor je, voor als het vechten te zwaar wordt of wanneer je je ernaar voelt.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Het feit dat je er vorige keer weer uit bent geraakt, wilt zeggen dat je er sterk genoeg voor was. En ik spreek uit ervaring als ik zeg dat je iedere keer sterker uit de put komt. Je weet nu waar je voor moet uit kijken, en wat je vooral niet moet doen om weer in die put te geraken. Je weet hoe vreselijk je je toen voelde en onbewust en bewust ga je toch proberen een andere richting op de gaan.
Daarnaast, wie zegt dat jij minder belangrijk bent dan iedere andere persoon? Wees niet bang om andere personen om hulp te vragen. Ik weet hoe verleidelijk het klinkt om alles alleen op te lossen en een beetje aan te modderen totdat het wel weer zal lukken. Maar alsjeblieft, dat is niet het antwoord op je problemen! Sterker nog, het is oké om hulp te vragen. Je wordt er alleen maar sterker van. Als je geen hulp wilt vragen omdat je bang bent mensen lastig te vallen: er zijn mensen speciaal ervoor om je te helpen, die je wíllen helpen, om het zo maar te zeggen: ze zien je graag komen met je problemen, het is hun beroep. Als je geen hulp wilt omdat het je trots te boven gaat: er is veel moed voor nodig om hulp te vragen, en het getuigt alleen maar van wilskracht en wijsheid. Uiteindelijk kom je er alleen maar sterker uit, en het is een grote stap om naar jezelf toe te erkennen dat je hulp nodig hebt. (Een stap waar je trots op mag zijn.)
Het kan niemand kwaad hulp in te schakelen, en op dit moment is het denk ik het beste wat je voor jezelf kunt doen. En wat dit topic betreft: het is goed dat je je gedachten en gevoelens even eruit hebt gegooid. Soms heeft dat een uitweg nodig. En ik weet uit ervaring dat mensen op Q niet altijd reageren op topics waar het het hardst nodig is. En daarom hoop ik dat deze reactie je helpt. En vooral weet dat het oké dat je hier post. Het is oké, echt waar. Mensen hier op Q vinden het nooit erg als je hen aanspreekt en nee, je bent geen klein en onnietig persoon. Dat is niemand. Nochthans niemand die ik heb ontmoet. Hoe vreselijk je je ook voelt, onthoud dat er mensen zijn die van je houden, online en offline.
Als je nog meer wilt praten, of gewoon iets kwijt wilt, of je wilt meer troost en/of motiverende speeches, dan pb je me maar! En dat is serieus bedoeld. Ik heb geen idee hoe ik dit soort situaties moet oplossen, of erop moet reageren, maar het klinkt alsof je af en toe een luisterend oor nodig hebt, en dat kun je bij mij vinden. Des noods stuur ik je een knuffel terug.
Beloof me alsjeblieft dat je goed voor jezelf zult zorgen, oké? Je bent het waard.

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik ben niet helemaal honderd procent geconcentreerd om een uitgebreid antwoord te geven, maar ik wil even zeggen dat dit topic voor jezelf als de eerste stap kan markeren. Door het openlijk ergens te zeggen dat je het niet meer wilt, is de allereerste stap. Je hebt het al één keer gedeeld. Nu is het aan jou om het aan de mensen in je omgeving te gaan delen, om verdere stappen te zetten.
Maar alvast mijn complimenten dat je het hier al gedeeld hebt, ik vind het echt heel knap van je. Props for you!

Deep inside, I've never felt alive

Ik heb niet de reacties hiervoor helemaal gelezen, dus sorry als het dubbel is. Ik vind het al heel knap dat je dit met ons deelt! Uit je tekst blijk eigenlijk wel hoe sterk je stiekem wel niet bent, doordat je jezelf hier al een keer alleen uit gered heb. Maar weet tegelijkertijd dat hulp vragen echt geen ramp is. Ik weet hoe het voelt, ik vind hulp vragen ook echt moeilijk. Bang dat ik mensen opzadel met mijn problemen, dat ze anders over me denken. Maar het gekke bij mij is geweest, dat juist toen ik hulp ging vragen mensen ook opgelucht waren. Ze zagen wel dat er iets met me was, maar ze konden er niet bij. Mensen kijken je niet raar aan als je met dingen aan komt zetten, het is niet meer dan natuurlijk dat iedereen zijn eigen probleem heeft. En heel veel mensen zijn ook behulpzaam aangelegd, ze willen je graag helpen. En bedenk ook, iedereen denkt weer anders na over dingen. Misschien hebben zij allemaal wel een ander soort oplossing voor hoe je je nu voelt? Misschien als je hen vertelt hoe je je voelt, dat ze misschien wel zeggen dat het helemaal niet zo is? En als je het lastig vind om met dierbaren te praten, praat dan met iemand die je niet kent. Die heeft weer een hele andere kijk op de situatie.

Ik zou je echt aanraden langs de huisarts te gaan. Die kan je vast en zeker verder helpen. Het heeft mij in ieder geval echt enorm geholpen, en ik ben echt uit een enorme put geklommen. Ik kon hier thuis ook voor mijn gevoel nergens terecht met mijn problemen, maar ben dankzij een gesprek met een soort psychologe enorm gegroeid. En die mensen hebben een opleiding ervoor gehad je te helpen! Maar natuurlijk moet je dat zelf wel echt willen als je gaat. Mijn Pb staat eventueel ook open voor je!

It's never gonna happen, Guys.

Eerst en vooral: er zijn geen belangrijke en onbelangrijke users hier op Q, iedereen is gelijk (: daarnaast wil ik je ook echt wel aanraden om professionele hulp te gaan zoeken. De gedachten/gevoelens die je nu hebt, kunnen nog een erg lange tijd aanslepen als je er niets aan verandert. Ik heb een vriendin die in precies dezelfde situatie zat als jij en zij heeft er ook zo'n zes jaar mee gewacht voor ze eindelijk naar een psychologe stapte. Nu gaat het veel beter met haar, omdat ze eindelijk iemand heeft waar ze al haar problemen aan kan uitleggen en die goede tips kan geven van hoe ermee om te gaan. Zelfs als je zelf denkt dat die stap een beetje te drastisch is, probeer het toch eens te overwegen of voor te leggen aan je ouders.
En als je toch misschien je situatie wil schetsen aan iemand, of gewoon je gedachtestroom aan iemand kwijt wil: mijn gastenboek of inbox staat voor je open. Komt allemaal wel goed meid!

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

De eerste stap heb je al gezet: het toegeven dat er iets is. Vanaf daar kan het alleen maar beter worden, met een beetje hulp natuurlijk. Ik snap heel goed dat je het liefst geen hulp vraagt, maar ik kan je verzekeren dat specialisten vaker deze peoblemen onder hun neus geschoven krijgen. Je bent echt niet de enige. Je hoeft je dus ook niet zorgen te maken dat je iemand er zogezegd mee opzadeld, ze zijn er immers om joh te helpen. ^^
Mijn advies is dus echt om hulp te vragen. Praat met je ouders hierover, zij kunnen je wellicht helpen. Ik heb heel eerlijk hetzelfde meegemaakt. En na wat soul-searching heb ik mezelf terug gevonden en sta ik weer sterk jn mijn schoenen. Je kan er uit geraken, echt waar! En ja, terugvallen doen we allemaal. Iedereen heeft wel eens een dag of een week waarin je je gewoon kut voelt en denkt dat je weer in dezelfde problemen gaat raken. Maar je moet in jezelf geloven dat je er sterk genoeg voor bent. Je hebt het immers al eens bewezen! Je kan het wel!
Mocht je met iemand willen praten, voordat je professionelen hulp wil inschakelen of dat gewoon nog niet durft, we hebben hier op Quizlet vertrouwenspersonen. Misschien dat zij net dat duwtje in je rug zijn dat je nodig hebt en meer moed geeft ^^
Niet opgeven, sterk blijven en geloven dat het allemaal weer overwaait. Verlies zeker niet de hoop in jezelf. (heart2)

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Ik ken je eigenlijk nog niet, maar ik voel je pijn. Respect dat je durft te delen wat je voelt en denkt, ik geloof zelf altijd dat je verhaal kwijt kunnen en delen oplucht en kan helpen wat meer zicht te krijgen op dingen. Dat is ook waarom ik heel veel schrijf als ik er in mijn hoofd en hart niet uitkom. Ik kan niet zeggen dat ik weet hoe het is om jou situatie te zitten, ik heb wel vrienden die het ook heel zwaar hebben gehad en niet altijd daarover durfde te praten (omdat ze inderdaad niet anderen wilde opzadelen met hun problemen). Persoonlijk vond ik het in die situaties killing dat ik voelde dat het niet goed ging, maar degene alles zelf wilde doen. Ik wil er altijd voor mijn vrienden zijn, in good en bad times. Ik weet natuurlijk niet hoe het is voor jou omgeving, maar ik denk dat belangrijke mensen in je leven als jij je kwetsbaar opsteld je echt niet zomaar zullen verachten. Ik ken het wel, op momenten dat ik zelf zo denk, probeer ik me altijd voor te stellen wat mijn omgeving daarover zou zeggen. Of hoe ik het zou vinden als het andersom is. Ik vind het altijd heel fijn als mijn vrienden naar me toe komen als er iets is. Door dat te denken is het voor mezelf ook iets makkelijker om dan ook iemand te bellen. Want als er echt iets met één van mijn vrienden is, doet dat mij ook pijn, maak ik me zorgen. Terwijl als ze praten weet ik wat er echt is (ipv dat ik het zelf ga invullen en miss wel erger maak of me schuldig voel dat ik niets kan doen), en ben ik minder machteloos want ik kan luisteren en ze steunen.

Dit is in elk geval mijn perspectief, ik weet niet of je daar op zit te wachten maar hoop dat het misschien op de een of andere manier kan helpen. Daarop aansluitend, er is niks mis met professionele hulp, je hebt niks te verliezen, hooguit van leren. Soms is het ook gewoon echt heel fijn om je verhaal kwijt te kunnen bij iemand die er buiten staat, luistert en het begrijpt. Het zal je verbazen hoeveel handvaten je kan leren om jezelf te sterken. Hold on! You'll find your way <3

"Writing is a socially acceptable form of schizphrenia." -E.L.Doctorow

Ik heb je topic vluchtig gelezen, en ik heb even een hoop dingen aan mijn hoofd waardoor ik er even niet diep op inga, maar ik wil wel even zeggen dat ik het zeer moedig van je vind dat je het gewoon met ons deelt. Daarmee zet je, zoals Sofie al zei, een hele grote stap!

26 - 02 - '16

Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik zit zelf ook na een opeenstapeling van grote tegenslagen en teveel stress in mijn leven tegen een terugkerende depressie aan.

Hetgeen waar ik nog enigszins voldoening uit haal, is het feit dat ik weet dat mijn gezin en mijn beste vriendin me in deze periode juist meer steunen dan normaal. Daaruit put ik kracht. Misschien kun jij het toch over je gevoelens hebben met iemand die close bij je staat, want praten is iets wat je absoluut moet doen om niet nog verder af te glijden. Ik begrijp hoe je je voelt en hoe vervelend het is om dit te doen omdat je, inderdaad, het gevoel hebt dat je zit te zeuren. I've been there. Still am. Probeer je daar toch overheen te zetten en je zult zien dat, naast dat mensen je inderdaad laten vallen, de mensen die echt om je geven overblijven. En dat is een hoop waard.

Heel veel sterkte, lieverd.

ars moriendi

Aan iedereen mijn excuses voor mijn late antwoord, maar ik zat in Duitsland met school gisteren en eergisteren. Bij dezen, dus. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie antwoord - weten dat mensen tijd nemen om te antwoorden, doet me echt heel veel deugd. Dus echt, ik kan niet verwoorden hoe dankbaar ik jullie ben voor jullie antwoorden.
Ik ben vorig jaar in juni tot nu in december naar een psychologe geweest. In december voelde ik me oprecht, echt heel erg beter. Sowiesohad ik het gevoel dat ik er vorig jaar in juni voor de eerste keer al bovenop aan het komen was, maar ik had bij die psychologe, hoewel ze zeer goed en lief was, niet de zin en de moed om echt over échte problemen te beginnen. Ik weet dus niet of dat nu ... nu ja, of ik dat nu wel zou doen.

Verder weet ik echt niets meer uit te brengen dan dankjewel. Dankjulliewel om jullie tijd te nemen om zo'n uitgebreide antwoorden te schrijven, of gewoon een paar bemoedigende zinnetjes. Dankjulliewel.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

He, Leah, ik denk toch dat ik behoor tot een van je betere vrienden, en dat je me altijd lastig mag vallen. Jij mag kiezen wanneer je erover praat, over wat je praat of of je praat. Ik zal er altijd voor je staan; want dat is wat vriendinnen nu eenmaal doen. Ze helpen elkaar door dik en dun.
Het maakt niet uit of ik met iets bezig ben, jij verdient iemands aandacht (:

Je mag me altijd FB'en, ik weet dat het niet simpel is die keuze te maken, maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn <3

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys