Zoals sommige van jullie misschien gemerkt hebben gaat het niet zo goed met mij. Hoewel ik afgelopen zondag nog heb verkondigt in het ljh dat ik best gelukkig was op dat moment, heeft de wereld toch besloten dat ik niet het recht heb om gelukkig te zijn want ik heb weer genoeg zooi te verduren gehad de afgelopen dagen.
Ik ben heel onzeker over mezelf en vergelijk mij constant met andere. Niet met uiterlijk, karkater of spullen maar om wat mensen presteren. Ik ben namelijk heel perfectionistisch, altijd al geweest maar de laatste twee jaar begint het zijn tol te eisen bij mij,ik ben namelijk alleen nog maar in mijn hoofd bezig hoe ik het zo goed mogelijk kan doen en hoe ik het beter kan doen dan andere. Dit gaat letterlijk bij elke handeling die ik uitvoer in mijn hoofd om. Over cijfers op school, met het autorijden, zelfs met de simpele dingen als bakken, lezen en gelukkig zijn wil ik mezelf en andere overtreffen. DIt gevoel uit ik niet naar andere en hou ik helemaal voor mezelf.
Het enige moment wanneer ik dit gevoel niet heb is bij de judo. Daar voel ik mezelf op mijn gemak en hoef ik niet altijd van mezelf boven iedereen uit te streven op een training.
Het probleem is vooral erg aanwezig op school ( en rijles). Ik werk hard voor school maar toch ben ik altijd een van de slechtste van mijn klas. Terwijl ik weet dat andere er niks voor doen. Laatst had ik een 9.3 voor Nederlands. Ik was oprecht trots en toen ik dit mededeelde zei een ander meisje dat ze een 10 had en opeens was in iedereens ogen de 9.3 niet meer goed. Ook was had ik een 6.5 voor mijn Engels presentatie en dat was het laagste punt van mijn klas.
Vandaag had ik een toets waar ik dus drie weken van te voren aan was begonnen met leren, ik heb een 5.5. Andere mensen ij mijn klas zijn gisteren pas begonnen met leren en hebben een 7.6. En ik heb het geprobeerd maar ik kan gewoon niet blij voor ze zijn.
Dit doet pijn en maakt mij heel erg onzeker. Ik ben heel ambiteus en wil hierna heel graag verder studeren maar ik ben gewoon heel bang dat ik dat niet kan. Maar met deze opleiding wil ik niks, net zoals de andere opleidingen op het mbo.
Ik moest dit kwijt want ik heb niemand om hier over mee te praten in het echt. Bij mijn ouders kan ik niet terecht. En mijn vriend woont te ver weg en zie ik de komende weken niet. Maar ik ben zo verdrietig en ik zit letterlijk met tranen in mijn ogen wanneer ik dit type want ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik heb het gevoel dat ik faal in het leven en in het volwassen worden ofzo.
"Ignite, my love. Ignite."