Afgelopen november is er een jongen van mijn judo geschept door een vrachtwagen. Deze jongen van vijftien jaar is in coma geraakt, hier heeft hij ongeveer een tot twee maanden ingelegen. Ik vond dit toen heel heftig, helemaal omdat hij heel jong is. Ik kende hem voornamelijk van judokamp waar ik begeleider was.
Ondertussen is hij uit de coma ontwaakt en staat hij weiliswaar weer op de judomat. Dit vind ik echt geweldig want eerst dachten ze dat hij nooit meer wakker zou worden.
Gisteren was redelijk vroeg bij de judo waardoor ik een stukje van de training van de groep voor mij mee ging kijken. Hij zat op dat moment aan de kant omdat hij nog niet alles mee kon doen. Ik had hem ook nog niet gesproken sinds het ongeluk (op een kaartje na die ik naar hem had gestuurd). Toen ik de zaal binnen kwam keek hij mij even inschattend aan en zei half vragend: 'Sarita.' Ik heb toen met hem een praatje gemaakt. Eigenlijk wilde ik eerst vragen hoe het met hem ging maar hij begon vanaf het begin al vragen over mij te stellen en al snel besefte ik dat hij het niet over zichzelf wilde hebben.
Ik ben na het gesprek nog wel een beetje ontdaan geweest. Deze jongen is super slim, best jong en je merkt dat er iets aan de hand is. Hij moet veel dingen nog extra na vragen die hij voor het ongeluk allang wist. Ook praat hij een stuk simpeler dan dat hij normaal deed.
Maar toch, ik denk dat ik nog nooit zoveel respect voor iemand gehad.
"Ignite, my love. Ignite."
