De laatste tijd ben ik enorm moe. Er is een hoop op me afgekomen. Leuke en minder/niet leuke dingen. Zo ben ik met rijlessen begonnen en ben ik nu een maand op een nieuwe stageplek.
Een hoop gedoe heb ik gehad met het opleidingsinstituut waar ik mijn opleiding volg. Zo zit ik op een instituut waar allemaal mensen zitten die naar grote kans niet fulltime kunnen werken en deels zijn afgekeurd. Toen ik zou eindigen bij mijn vorige stageplek, bleek ook dat ik de stageconsulent die ik had, kwijt zou raken en een nieuwe zou krijgen. Alles goed en wel, maar ik voelde al direct niet het gevoel wat ik bij de andere wel had. Naar wat er laatst is gebeurd, vorige week, ben ik zelfs zo ver dat ik mijn onderbuik gevoel voor de volle 100% gelijk wil geven en een andere consulent wil.
Mijn opleidingsinstituut besloot bij mijn rooster nog één dag training te willen doen. Dat zou prima zijn en dat zou ik helemaal goed vinden, als ze het niet op een van mijn stagedagen zouden plannen met als idee dat ik er op de zaterdag ook nog even bij mag gaan werken. Zo hadden ze ook gedacht dat ik dagen van 8 uur mocht gaan draaien, terwijl ik ook nog drie uur reis per dag. Daar komt bij dat ik deels afgekeurd ben en ik dat dus niet aankan. Maar goed. Ik had net verwerkt dat ik dus die training erbij kreeg, en nu ben ik nog een vrije dag kwijt, mijn maandag.
Alles goed en wel, ik ben erover in gesprek gegaan, ik was helemaal in de war en toen is dat gesprek zo'n kant op gestuurd dat het beter was dat ik met stage zou stoppen. Terwijl deze plek een baan in verschiet zou hebben. Ook mocht ik dat nog even zelf aan de leidinggevende, onder wie ik werkte, gaan vertellen. Toen ik om hulp vroeg daarbij, zeiden ze dat ik het als een volwassene op moest gaan lossen. Afijn, ik heb het zelf vertelt en zo verward als ik was kwam ik moeilijk uit mijn woorden. Dit alles heb ik ook aan mijn moeder uitgelegd waarna zij mijn mentor heeft opgebeld om - om opheldering te vragen en eens uit te leggen wat zij ervan vond.
Sinds dit alles heb ik nergens meer plezier in, voel ik me 24/7 moe en kan ik niet meer helder nadenken.
Uiteindelijk kwam ik bij zinnen en besloot ik me hard te maken. Ik wilde helemaal niet stoppen bij deze plek, want dat was een van de weinige dingen waar ik nog wel plezier in had. Dat reizen zou op den duur ook geen probleem meer vormen, aangezien ik bezig ben met rijlessen. Ik heb dat dus uitgelegd aan mijn leidinggevende, die was gelukkig heel begripvol en die vond ook dat ik helemaal geen dagen van 8 uur hoefde te maken, dat moest hij zo inroosteren omdat dat van mijn opleidingsinstituut moest. Toen heb ik uiteindelijk mijn stageconsulente gebeld en die was, je raad het al, boos. Zij had zich helemaal voorbereid op het feit dat ik daar zou stoppen en nu moest ze schakelen, doordat ik mijn keuze had 'verandert'. Maar hoe kan een mens, die enorm in de war is, in de vrede goede keuzes maken? Sorry hoor.
Afijn, toen volgde er die dag er na een gesprek waarop ik enorm de grond in ben getrapt. Het kwam er op neer dat ik alles beter had moeten aangeven, dat ik fout zat en mijn opleidingsinstituut niet terwijl mijn mentor bij mijn moeder aan had gegeven dat er wel degelijke grove fouten door hen gemaakt waren. Nu heeft die consulente zelfs het lef gehad om tegen mij te zeggen dat ik de opmerkingen van mijn moeder terug moest nemen, sorry, maar wat heb ik daar mee te maken? Verder maakte ze echt een rot grap dat er voor zorgde dat ik me dagenlang, inclusief het weekend, rot heb gevoeld. Ik zou haar baan in ieder geval niet saai hebben gemaakt, kwam er lacherig uit.
Nu ben ik zo ver, dat ik niet meer slaap, me alleen nog maar rotter voel en dreig naar het depressieve terug te vallen waar ik een tijdje terug ook in zat. Ik voel me zo naar.
Ik wilde het even kwijt, sorry.
26 - 02 - '16
