Heel veel van jullie hebben het al gehoord, ik was afgelopen twee dagen op een boerderij in groningen voor een stage van 17 dagen. Nu zul je denken, twee dagen? Waarom niet die 17? Nou dat komt dus omdat onze ouders (en ik zeg onze want ik was daar met een vriendin) ons daar hebben weggehaald en waren zij het niet, dan mijn mentor wel.
In het kort mijn verhaal:
Wij kwamen daar dus aan, en het eerste wat we zagen was een bouwvallig huis. We reden door, niet wetend dat dit huis ons stageadres was.. Feest.
Na lang voor de ingeslagen voordeur te hebben staan aankloppen en bellen, kwam de eigenaar aanrijden. Een prima vent, aardig en vriendelijk en zoals meeste groningers (no offence) haast onverstaanbaar met hun eigen dialect. Na een korte voorstelronde werden de spullen het huis in gesjauwd en werden we gedropt in een kamer die nog vuiler was dan onze schuur. Overal lag stof, het tapijt was vast nooit schoongemaakt en het stikte van de spinrachen en spinnen. Nadat ik hevig de stofzuiger er doorheen had gegooit (en nog had gepoetst en spullen had gedesinfecteerd met doekjes, want zo vies was het dus), leek het leefbaar (ondanks de muffe lucht en de stoffige tapijt), helaas was dit voor mijn hooikoortsigerige en stof-allergische vriendin niet zo. Maar het zei zo, we moesten er maar mee leven. Helaas kwamen toen de bedden binnen. Natuurlijk slecht kwaliteit en uitklapbaar. Maar het meest ranzigste waren toch wel de matrassen. Gele kringen en enorme gelen vlekken betekend meestal niks goeds. Dus besloten mijn ouders maar zelf beddengoed voor ons te kopen, zodat we nog fris zouden slapen (voor zover dat kon). Echter kwam ik er toen achter dat mijn matras aanvoelde alsof ik in een hangmat lag. En om daar in te slapen na 10 uur keihard te hebben gewerkt, dan snap je, ik heb de hele nacht geen oog dicht kunnen doen.
Toen gingen we de keuken in voor een kopje thee, en wat een bende troffen we daar aan. De tafel was onafgeruimd en vuil, op het aanrecht stonden stapels borden en kopjes en de prullebak was zo vol dat er drie zakken naast stonden (die er toch zeker wel paar weken hadden gestaan). Overigens hingen ool hier spinrachen en lag er bedorven voedsel in een hoek. Mijn vriendin en ik begonnen natuurlijk steeds depressiever te worden over de plek. En toch was dat nog niet het ergste, nee het ergste kwam pas toen we de douche zagen. Er zat werkelijkwaar overal kalkaanslag en opnieuw liepen er hele spinnenfamilies over het plafond. Hier en daar zat schimmel en ik durfde echt niks aan te raken. De wasbak was zo smerig en vol met troep dat het er op leek dat zelfs die man daar zijn tanden niet eens meer poetsten. Mijn ouders hadden direct teenslippers voor ons gekocht. Er was een grote verbouwing bezig in huis, dus er lagen overal losee vloerborden en het rook er echt naar vocht. De troep die er boven lag, leek op een grabbelton in een kringloopwinkel. Nooit gedacht dat iemand zoveel nutteloze troep kon hebben!
En uiteindelijk werden we achtergelaten.
De schuur met schapen was overigens geweldig. Het was groot en ruim en overal liepen lammetjes rond. Het werk was zwaar maar leuk en zeker de bevallingen waren erg interessant. (Natuurlijk waren de lammetjes nog het leukste!) Als ik in de schuur was, wist ik zeker dat ik het die drie weken zou volhouden. Totdat ik het huis in kwam, toen wilde ik alleen maar meer naar huis. Onze boer was een aardige man, maar niet instaat om voor zichzelf of voor ons te zorgen. Hij had heen drinken in huis, dus we mochten alleen water drinken, boodschappen kon je vergeten. Hij was best bereid om wat te maken, maar ook dat smaakte alsof het uit de diepvries kwam. Ik at het maar omdat ik stierf van de honger. De volgende avond echter ging hij zelf maar eten en "vergat" ons te roepen. Toen we beneden kwamen stond er beleg op tafel, maar brood was er niet en we hadden geen idee waar dat lag. Dus hadden we maar wat uit onze eigen tassen gehaald; een lekker noodlespoepje.
Die avond kregen we van onze klas veel berichtjes. Ze vonden het walgelijk waar wij zaten; schimmel op de muren, spinnenwebben, viezigheid. Geen onderkomen voor een groeiend student. Ze hadden allemaal de mentor geappt dat wij hier weg moesten. Vervolgens kregen we te horen dat hun boeren zeiden dat de onze niet pluis was. Waarop volgde dat oud stagiaires ons berichtte dat we onze spullen moesten inpakken en moesten vertrekken. Ze zeiden dat deze man helemaal geen vrouwelijke stagiaires mocht hebben en dat heel veel al zijn weggegaan of gehaald daar. Vanaf dat moment waren mijn ouders er klaar mee en zijn ze ons komen ophalen. Mijn mentor is er direct achteraan gegaan en ik kan zeggen dat dit stage adres nu van de lijst word verwijderd. Natuurlijk gaat ze ook de beestjes controleren em was van plan de dierenbescherming in te schakelen als ze dat nodig vond (maar daar zorgde hij beter voor dan voor zichzelf, de dieren zijn in prima staat). Daarnaast is ze druk op zoek naar een nieuwe stage voor ons en zei dat ze 100% zeker wist dat het adres dat ze nu voor ons heeft gevonden heel leuk is. We gaan het zien!
Update: we hebben een nieuwe stageplek aangewezen gekregen en hoeven niet meer intern van de mentor. Ze was ontzettend geschrokken en na heel wat huilbuien besloot ze dat het maar beter was als we dat niet meer hoefden te doen. Ze heeft de hele avond gisteren lopen bellen en regelen en heeft voor ons een bedrijf gevonden die ons beide wil aannemen en het niet nodig vonden om intern te gaan!
Hebben jullie ook wel eens een sucky stage moeten doorstaan?
In het kort mijn verhaal:
Wij kwamen daar dus aan, en het eerste wat we zagen was een bouwvallig huis. We reden door, niet wetend dat dit huis ons stageadres was.. Feest.
Na lang voor de ingeslagen voordeur te hebben staan aankloppen en bellen, kwam de eigenaar aanrijden. Een prima vent, aardig en vriendelijk en zoals meeste groningers (no offence) haast onverstaanbaar met hun eigen dialect. Na een korte voorstelronde werden de spullen het huis in gesjauwd en werden we gedropt in een kamer die nog vuiler was dan onze schuur. Overal lag stof, het tapijt was vast nooit schoongemaakt en het stikte van de spinrachen en spinnen. Nadat ik hevig de stofzuiger er doorheen had gegooit (en nog had gepoetst en spullen had gedesinfecteerd met doekjes, want zo vies was het dus), leek het leefbaar (ondanks de muffe lucht en de stoffige tapijt), helaas was dit voor mijn hooikoortsigerige en stof-allergische vriendin niet zo. Maar het zei zo, we moesten er maar mee leven. Helaas kwamen toen de bedden binnen. Natuurlijk slecht kwaliteit en uitklapbaar. Maar het meest ranzigste waren toch wel de matrassen. Gele kringen en enorme gelen vlekken betekend meestal niks goeds. Dus besloten mijn ouders maar zelf beddengoed voor ons te kopen, zodat we nog fris zouden slapen (voor zover dat kon). Echter kwam ik er toen achter dat mijn matras aanvoelde alsof ik in een hangmat lag. En om daar in te slapen na 10 uur keihard te hebben gewerkt, dan snap je, ik heb de hele nacht geen oog dicht kunnen doen.
Toen gingen we de keuken in voor een kopje thee, en wat een bende troffen we daar aan. De tafel was onafgeruimd en vuil, op het aanrecht stonden stapels borden en kopjes en de prullebak was zo vol dat er drie zakken naast stonden (die er toch zeker wel paar weken hadden gestaan). Overigens hingen ool hier spinrachen en lag er bedorven voedsel in een hoek. Mijn vriendin en ik begonnen natuurlijk steeds depressiever te worden over de plek. En toch was dat nog niet het ergste, nee het ergste kwam pas toen we de douche zagen. Er zat werkelijkwaar overal kalkaanslag en opnieuw liepen er hele spinnenfamilies over het plafond. Hier en daar zat schimmel en ik durfde echt niks aan te raken. De wasbak was zo smerig en vol met troep dat het er op leek dat zelfs die man daar zijn tanden niet eens meer poetsten. Mijn ouders hadden direct teenslippers voor ons gekocht. Er was een grote verbouwing bezig in huis, dus er lagen overal losee vloerborden en het rook er echt naar vocht. De troep die er boven lag, leek op een grabbelton in een kringloopwinkel. Nooit gedacht dat iemand zoveel nutteloze troep kon hebben!
En uiteindelijk werden we achtergelaten.
De schuur met schapen was overigens geweldig. Het was groot en ruim en overal liepen lammetjes rond. Het werk was zwaar maar leuk en zeker de bevallingen waren erg interessant. (Natuurlijk waren de lammetjes nog het leukste!) Als ik in de schuur was, wist ik zeker dat ik het die drie weken zou volhouden. Totdat ik het huis in kwam, toen wilde ik alleen maar meer naar huis. Onze boer was een aardige man, maar niet instaat om voor zichzelf of voor ons te zorgen. Hij had heen drinken in huis, dus we mochten alleen water drinken, boodschappen kon je vergeten. Hij was best bereid om wat te maken, maar ook dat smaakte alsof het uit de diepvries kwam. Ik at het maar omdat ik stierf van de honger. De volgende avond echter ging hij zelf maar eten en "vergat" ons te roepen. Toen we beneden kwamen stond er beleg op tafel, maar brood was er niet en we hadden geen idee waar dat lag. Dus hadden we maar wat uit onze eigen tassen gehaald; een lekker noodlespoepje.
Die avond kregen we van onze klas veel berichtjes. Ze vonden het walgelijk waar wij zaten; schimmel op de muren, spinnenwebben, viezigheid. Geen onderkomen voor een groeiend student. Ze hadden allemaal de mentor geappt dat wij hier weg moesten. Vervolgens kregen we te horen dat hun boeren zeiden dat de onze niet pluis was. Waarop volgde dat oud stagiaires ons berichtte dat we onze spullen moesten inpakken en moesten vertrekken. Ze zeiden dat deze man helemaal geen vrouwelijke stagiaires mocht hebben en dat heel veel al zijn weggegaan of gehaald daar. Vanaf dat moment waren mijn ouders er klaar mee en zijn ze ons komen ophalen. Mijn mentor is er direct achteraan gegaan en ik kan zeggen dat dit stage adres nu van de lijst word verwijderd. Natuurlijk gaat ze ook de beestjes controleren em was van plan de dierenbescherming in te schakelen als ze dat nodig vond (maar daar zorgde hij beter voor dan voor zichzelf, de dieren zijn in prima staat). Daarnaast is ze druk op zoek naar een nieuwe stage voor ons en zei dat ze 100% zeker wist dat het adres dat ze nu voor ons heeft gevonden heel leuk is. We gaan het zien!
Update: we hebben een nieuwe stageplek aangewezen gekregen en hoeven niet meer intern van de mentor. Ze was ontzettend geschrokken en na heel wat huilbuien besloot ze dat het maar beter was als we dat niet meer hoefden te doen. Ze heeft de hele avond gisteren lopen bellen en regelen en heeft voor ons een bedrijf gevonden die ons beide wil aannemen en het niet nodig vonden om intern te gaan!
Hebben jullie ook wel eens een sucky stage moeten doorstaan?
[ bericht aangepast op 4 april 2016 - 13:00 ]
Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.
