[Ja, ik blijf dit forum helemaal onderspammen met mijn gedichten.]
Dit gedicht is een beetje chaotisch, omdat het eigenlijk meer een verhaal is dat ik kwijt wilde naar aanleiding van een ruzie met een goede vriendin.
Friends that Fade
Two hearts of fire.
The same desire,
The same ire.
Two voices too loud
That shout it out.
Two hearts too proud.
I never meant you any harm.
But how do we take back words
That were never meant to hurt?
Only to defend out pride.
Without you by my side
I’m sure I will survive.
But to state that it is fine
Would be just a lie.
Cause I remember the times
I remember hearts of fire,
The same voice, the same desire.
I remember laughter, fun we had.
And to state that I can forget
Is just a lie meant to protect
Me from the truth.
I don’t mind if people
Just don’t like me.
But I cry for
The friends that fade.
We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.