• † I N T R O

    Het is tijd voor een experiment. Veertien mensen hebben zich vrijwillig aangemeld om bestudeerd te worden op hun meest prominente eigenschap, één van de zeven zonden. Ze zitten in een groot research lab buiten Los Angeles, maar hebben geen contact met elkaar. Als ze op dag twee wakker worden, merken ze dat het gebouw verlaten is. Letterlijk iedereen is weg, het ziet ernaar uit dat ze in haast vertrokken zijn. De kandidaten ontmoeten elkaar en proberen erachter te komen wat er aan de hand is en waarom niemand hen ingelicht heeft. Als ze de televisie aandoen en het noodsignaal zien, is het wel duidelijk. The United States of America is under attack. 's Nachts zijn er chemische wapens op Amerika gevallen, zelfs dicht in de buurt Los Angeles. Het noodsignaal maant mensen tot kalmte en zegt ze vooral binnen te blijven. De kandidaten hebben nog geen idee wat dit betekent, maar ze moeten een keuze maken. Blijven ze hier, of wagen ze een kans in de onbekende buitenwereld?



    † R O L L E N

    Mannen
    • Lust † Gaige Gibson † 25 † SAWFT † 1,1 •
    • Vanity † Rhett Byers † 22 † glxria † 1,6 •
    • Greed † naam † leeftijd † username † pagina •
    • Sloth † Lucius Heller † 30 † Mattel † 1,2 •
    • Wrath † Anthony Carter † 39 † lovelyreads † 1,2 •
    • Envy † naam † leeftijd † username † pagina •
    • Pride † Connor Mario Harris † 26 † Ursula † 1,2 •


    Vrouwen
    • Lust † naam † leeftijd † username † pagina •
    • Vanity † Jasmine Tavana † 23 † Jinxxx † 1,3 •
    • Greed † Isadora de la Roche † 25 † Nerwen † 1,6 •
    • Sloth † naam † leeftijd † username † pagina •
    • Wrath † Juveline Avanza Ayres † 28 † Stucky † 1,5 •
    • Envy † naam † leeftijd † username † pagina •
    • Pride † Elena Rose † 26 † glxria † 1,8 •



    † B E G I N

    Het is de tweede dag dat de kandidaten in het research center zijn. Gister hebben ze een lichamelijk onderzoek gehad, vandaag zouden ze worden bekeken door de dag en enkele persoonlijkheidstesten moeten maken. Elke kandidaat zou om 8 uur gewekt worden, maar dat is vandaag niet het geval. Sommige worden een stuk later wakker, anderen zijn op tijd wakker en vragen zich af waarom ze niet gewekt worden. Als ze hun kamers verlaten en op zoek gaan, merken ze dat het center compleet verlaten is. De telefoonlijn is dood en het internet geeft een foutmelding. De tv geeft enkel een nooduitzending. Sommige deelnemers verlaten het center meteen, anderen besluiten er te blijven tot er meer informatie komt of omdat ze te bang zijn om zomaar weg te gaan.

    We beginnen om half negen, een half uur nadat iedereen gewekt zou moeten worden. Buiten schijnt de zon, het is een warme dag zoals het meestal is. De lucht is blauw, maar in de verte kunnen ze donkere wolken zien. Het is echter geen noodweer, maar het zijn rookwolken. Het noodsignaal op tv blijft herhalen dat iedereen binnen moet blijven. Het was de bedoeling dat de kandidaten 8 dagen en 7 nachten in het centrum zouden blijven, daarvoor hebben ze ook hun spullen meegenomen.



    † R E G E L S

    • Minimaal 200 woorden per post.
    • Maximaal twee personages per persoon in variatie.
    • Geen Mary Sue's of Gary Sue's.
    • Geen andere personages besturen (enkel met toestemming) of godmodden en hou het realistisch.
    • 18+ is toegestaan.
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Spreek van te voren geen dingen af die nog moeten gebeuren.



    † E X T R A

    De kamers zitten op de eerste verdieping (dus de verdieping boven begane grond)









    † T O P I C S

    [ bericht aangepast op 5 maart 2016 - 19:59 ]


    If you can't hide it, just throw some fucking glitter all over it.

    MT.


    I'm your little ray of pitch black.

    MT.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    † L U C I U S      H E L L E R †
    † s l o t h †


    Met een flinke geeuw rek ik me uit onder de dekens. Mijn ogen wil ik eigenlijk nog niet openen, maar ik doe het toch om een zijdelingse blik op de klok te werpen. Ik wil zien hoelang ik nog kan slapen, een gewoonte als ik voor de wekker wakker word. De rode cijfers geven 8:15 aan en even denk ik dat ik nog minstens 45 minuten heb om me om te draaien onder de dekens en proberen de resterende tijd te slapen. Het duurt even tot mijn slaperige hoofd beseft dat het betekent dat ik al 15 minuten wakker had moeten zijn. Dat is een plezante verrassing, ik slaap graag uit. Erg druk maak ik me er dus niet om en ik draai me gewoon om.
          Op de één of andere manier kan ik de slaap toch niet vatten. Ik blijf draaien onder de dekens, maar ben niet van plan om zomaar de comfort op te geven en eruit te komen. Uiteindelijk sla ik de dekens met een kreun van me af, het werd me te warm en ik heb geen zin meer om te blijven liggen. Met lichte tegenzin begin ik in mijn koffer te rommelen, waarvan ik eigenlijk geen intentie had om hem uit te pakken voor deze paar dagen, om er schoon ondergoed uit te vissen en aan te trekken. Douchen komt nog wel, als ik daar zin in heb. Ik pak de donkerblauwe jeans die ik gister droeg, trek schone sokken en een shirt aan en zoek mijn schoenen die ik uiteindelijk vind onder de stoel.
          Mijn haar zit warrig, zie ik als ik een blik in de spiegel boven de wastafel werp. Ik haal mijn hand er door heen zodat het iets beter zit. Mijn borstel zit waarschijnlijk diep begraven in mijn koffer, dus doe ik geen moeite. Dan draai ik me om naar de deur en kijk ik er even nadenkend naar. Ik besluit erop te kloppen, maar krijg geen antwoord. Natuurlijk niet, er is gewoon een gang hierachter. Ik weet niet wat ik moet doen, er is niemand die me wakker gemaakt heeft en zegt wat ik moet doen. Normaal gesproken ga ik niet snel op onderzoek uit, maar mijn maag rommelt en ik kan wel een kop koffie gebruiken. Dit zorgt ervoor dat ik maar gewoon de deurknop proberen. De deur gaat open, schijnbaar zit hij dus niet op slot. Wat ook wel logisch is, eigenlijk. Ze kunnen ons moeilijk opsluiten. Al snel sta ik op de gang.

    [ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 18:31 ]


    If you can't hide it, just throw some fucking glitter all over it.

          Gapend word ik wakker tussen de zachte, witte lakens van het Research lab. Mijn blik glijd naar de cijfers van de wekker en mijn mond vertrekt in een rechte streep wanneer ik me bedenk dat ik al lang gewekt had moeten zijn. Met enige moeite kom ik uit het bed vandaan. Hoewel het niet koud is, verschijnt er toch kippenvel op mijn blote benen. Het losse shirt en korte, satijnen broekje die ik aanheb bieden niet veel warmte en met een zucht loop ik richting de deur. Verbaasd kijk ik naar de deur als wanneer ik opmerk dat ik hem gewoon kan openen.
          “Hallo?” Mijn stem klinkt nog hees van het slapen waardoor ik zachtjes kuch. Waar is iedereen? Op blote voeten beweeg ik me voort door de gangen van het lab. De stilte is vreselijk frustrerend en het lijkt haast alsof iedereen plotseling verdwenen is. Toch blijf ik zelfverzekerd doorzoeken naar mensen. Niet iedereen kan toch weg zijn?
          Nieuwsgierig open ik een andere deur om te kijken of hier ook geen mensen zijn. Dit is niet het geval maar er staan wel een paar computers. Nieuwsgierig loop ik op ze af en tik ik op het toetsenbord om er eentje te activeren. Mijn wenkbrauwen vertrekken in een frons wanneer er een grote foutmelding in beeld komt. Ze hebben toch bereik nodig om de resultaten van de onderzoeken op te slaan? Ik plaats mezelf neer op een van de zetels en houd mijn handen voor mijn buik. Er is een raar onderbuikgevoel verschenen — iets wat ik vaker heb als ik niet weet wat er aan de hand is. Misschien is het allemaal een misverstand en word ik zo alsnog opgehaald. De nood om andere mensen te zoeken is echter té groot, dus sta ik op. Ik zucht geïrriteerd terwijl ik de computerkamer verlaat en weer door de gangen begin te zwerven.
          Net wanneer ik het zoeken naar mensen op wil geven valt mijn blik op een donkerharige man. “Hé,” zeg ik opgelucht. “Weet jij wat er aan de hand is? Ik loop al een kwartier te zoeken naar mensen en jij bent de eerste die ik tegen kom.”


    JUVELINE AVANZA AYRES

    “Vengeance is a monster of appetite, forever bloodthirsty and never filled.”


          Sin
    Ira • Wrath • Woede/toorn/wraak.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    MT.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Ik zal zsm schrijven.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    MaIfoys > Stucky


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    mt.


    She loops the looping around my mind

    MT


    Big girls cry when their hearts are breaking

    G A I G E • G I B S O N
    • Sin || Lust •


    Deze ochtend was ik woedend wakker geworden, al overtrof mijn spijt toch wel de woede die ik voelde op dit moment. Waarom had ik hier ook alweer aan meegedaan? Om bevooroordeeld te worden? Fronsend stond ik onder het warme water, dat kouder en kouder met het moment leek te worden. Gefrustreerd omdat deze dag me enkel ellende bood staarde ik naar de kraan. 'Top.'
          Ik stapte er maar onder vandaan, waarna ik een handdoek rondom mijn middel bond. Vanmorgen had ik niemand kunnen vinden, waardoor ik alle deuren had geprobeerd, al was ik niemand tegengekomen, of had ik ook niets interessants aangetroffen.
          Het was niet al te vreemd dat ik voor de klok acht uur sloeg wakker was. Normaal gesproken zou ik nu aan het hardlopen zijn, vooral omdat dit naar mijn mening de beste tijd was. Niet alleen door de temperatuur, maar de dames die dan renden. Meestal waren dit de wat lossere, de jongeren.
          Ik hees me in een simpele jeans, waarna ik mijn schoenen aantrek. Ik probeerde nogmaals mijn deur te openen in de hoop ditmaal wel iets — of liever iemand — aan te treffen. Ik stapte de kamer uit, terwijl ik naar de deur staarde, vooral in de hoop aan te kunnen treffen dat mij eraan zou kunnen herinneren. Het nummer één stond erop, wat voor mij genoeg moest zijn. Langzaam gleden mijn ogen door de gang, waarbij ik stemmen begon te horen.
          Ik liep de betreffende kant op, waardoor ik één blond dame en één donkerharige man aantrof, die ik rustig tegemoet liep. 'Hé, jullie zijn de eerste levende wezens die ik heb gezien.' Kort kijk ik van de één naar de ander, waarna ik me kort besefte dat ik geen shirt aan had. Gezien naaktheid nooit een probleem voor me was liet ik het maar voor wat het was. Ik verzorgde mijn lichaam immers, waarom zou ik deze verbergen?
          'Hebben jullie ook problemen met de douche?' kort gleed ik met mijn handen door mijn haren, die ik probeerde wat in model te krijgen, terwijl ik de dame van top tot teen bekeek. Ze droeg een grootse tatoeage op haar borst en sleutelbeen, die er aardig pijnlijk uit leek te zien om te zetten. Een zilveren piercing sierde haar neus. Al om al was het een aantrekkelijke verschijning, waardoor ik haar een charmante glimlach toewierp.

    [ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 18:17 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    ANTHONY CARTER
    ~-~ WRATH ~-~



    ''I may be on the side of the angels, but don't think for one second that I am one of them......"


    Na een paar hopeloos mislukte pogingen weer in slaap te komen, geef ik het dit keer op en sla ik met een grom het dekbed van me af. Ik heb al nauwelijks geslapen afgelopen nacht, dus ik zit echt niet - en dan ook echt niet - te wachten op opgewonden luid geklets terwijl ik nog in bed lig. Chagrijnig wrijf ik de slaap uit mijn gezicht en stap het bed uit. Ik heb de wekker vannacht één, twee, drie, zelfs vier uur zien worden. Mijn ogen verplaatsen zich naar het klereding dat me vertelt dat het inmiddels half negen is geweest. Het duurt even voor het tot me doordringt dat er iets niet klopt. Ik wandel naar de wekker toe, druk op een aantal knopjes en ontdek dat er niets mis mee is.
    Er is echter wel wat anders mis...
    We hadden om acht uur gewekt moeten worden, bedenk ik me. Na de vrijwel slapeloze nacht zeur ik niet om dat half uurtje extra, maar ik moet zeggen dat het wel mijn wenkbrauwen doet fronzen. Misschien ook onderdeel van het experiment? Ik besluit er niet teveel aandacht aan te besteden en begeef me naar de wastafel om wat water in mijn gezicht te plenzen. Het koude water op mijn huid doet me goed en ik voel dat ik al wat wakkerder aan het worden ben. Ik schiet in een overhemd, nette spijkerbroek en mijn favoriete donkerbruine slangenleren schoenen. Mijn dekbed trek ik recht en vervolgens trek ik de gordijnen open. De zon schijnt, maar in de verte zijn donkere wolken te zien. Grauw, bijna zwart, merk ik op. Zeer toepasselijk bij mijn humeur, moet ik zeggen.
    Dat er overigens niet beter op wordt door het gepraat op de gang waar geen einde aan lijkt te komen. Met grote passen en gebalde vuisten been ik naar de gang, maar haal diep adem en zorg voor een glimlach voor ik de deur open.
    'Goedemorgen,' begroet ik de personen die op de gang staan. Ik verbaas mezelf elke keer weer, zo vriendelijk kan ik klinken. Ik kijk ze één voor één aan, maar mijn blik blijft hangen op de enige vrouw in de groep. 'Vertel eens: wat is er zo spannend op de vroege ochtend?'

    [ bericht aangepast op 10 maart 2016 - 21:56 ]


    “Libraries were full of ideas—perhaps the most dangerous and powerful of all weapons.” - Throne of Glass

          Terwijl ik wacht op een antwoord van de man hoor ik een andere mannenstem. “Hé, jullie zijn de eerste levende wezens die ik heb gezien.” Ik draai me om naar hem en laat mijn blik snel en ongegeneerd over hem heen glijden. Hij staat er zelfverzekerd bij terwijl hij zijn ogen op zijn beurt ook over ons laat glijden. “Hebben jullie ook problemen met de douche?”
    “Gisteravond had ik geen problemen,” beantwoord ik zijn vraag. Hij bekijkt me nog een keer van top tot teen en werpt me daarna een charmante glimlach toe. Ik kan niet zeggen dat hij lelijk is maar toch rol ik met mijn ogen.
          'Goedemorgen,' klinkt een derde stem. 'Vertel eens: wat is er zo spannend op de vroege ochtend?' Een derde man voegt zich bij ons. Een glimlach hangt op zijn lippen en zijn ogen staan vriendelijk. Hij is de enige van ons vier die duidelijk moeite heeft gedaan om zich om te kleden. De donkerharige man die ik als eerste tegen kwam, draagt casual kleding, de tweede man heeft geeneens een shirt aan en ik draag enkel mijn slaapkleding.
          Ik kijk snel de rest van de gang in maar om eerlijk te zijn heb ik geen idee welke gangen ik moet doorlopen om terug te komen naar mijn kamer. Het is ook zo groot. Ik kruis mijn armen voor elkaar en bekijk dan de derde man nog eens. “Weet jij waar iedereen is gebleven?” Vraag ik dan maar.
          “Waarom zitten jullie hier eigenlijk?” Zou het kunnen dat ze voor dezelfde reden als ik hier zaten? Dat we allemaal hetzelfde experiment doorgingen? Zuchtend en lichtelijk geïrriteerd kijk ik nog eens de gang rond, hopend op meer mensen.


    JUVELINE AVANZA AYRES

    “Vengeance is a monster of appetite, forever bloodthirsty and never filled.”


          Sin
    Ira • Wrath • Woede/toorn/wraak.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    † L U C I U S      H E L L E R †
    † s l o t h †


    De eerste die ik tegen kom, is een vrouw die de gang op komt gelopen in iets wat op slaapkleding lijkt. Ik kan haar duidelijke tatoeages zien. Het is duidelijk dat ze zich op mij richt en even vraag ik me af of mijn wekker niet gewoon naar de klote was en dit een van de mensen was die hier werkte en door mij gewekt was. Al zou het vreemd zijn dat hier mensen slapen als ze hier werken. Gelukkig maakt ze gelijk duidelijk dat mijn gedachten de verkeerde kant opgaan als ze iets zegt.
          "Hé. Weet jij wat er aan de hand is? Ik loop al een kwartier te zoeken naar mensen en jij bent de eerste die ik tegen kom."
          Op het moment dat ik antwoord wil geven, komt er ineens nog iemand aan. Het is een jongeman zonder shirt aan. Zijn ogen richten zich gelijk op de vrouw in mijn gezelschap, terwijl ik mijn ogen weg draai en zucht. Het wordt druk hier, maar heel erg vind ik het niet dat ik er verder niet over na hoef te denken. Misschien willen deze mensen het wel oplossen voor me.
          "Hé, jullie zijn de eerste levende wezens die ik heb gezien. Hebben jullie ook problemen met de douche?"
          "Gisteravond had ik geen problemen," antwoord de vrouw.
          "Niet geprobeerd," mompel ik tussendoor, als ze nog aandacht voor een ander hebben.
          "Goedemorgen," voegt een derde persoon zich bij ons. "Vertel eens: wat is er zo spannend op de vroege ochtend?"
          Deze man heeft zich netjes aangekleed en lijkt erg vriendelijk te zijn. Ik steek mijn handen in de zakken van mijn jeans en haal mijn schouders op. Niemand van deze mensen lijkt hier te werken en ik besluit maar nergens antwoord op te geven voordat een ander dat doet. Makkelijker voor mij, zeker voor iemand die eerst koffie nodig heeft. Schijnbaar zijn hier wel erg veel mensen die geen idee hebben wat er aan de hand is.
          "Weet jij waar iedereen is gebleven? vraagt de enige vrouw in ons gezelschap. "Waarom zitten jullie hier eigenlijk?"
          "Ik heb koffie nodig voordat ik me ergens in meng," zucht ik, misschien een tikkeltje overdreven. "Ze hebben vast wel ergens koffie."
          Met die woorden verlaat ik de anderen om op zoek te gaan naar een kantine of een keuken. Ik hoop dat iemand al koffie gezet heeft, maar ik verwacht het momenteel maar niet. Nu maar hopen dat ze bordjes hebben die me erheen leiden, ik ben een ramp in dingen zelf uitvinden.


    If you can't hide it, just throw some fucking glitter all over it.