Dimensie twee: Niemand kent ze | Speeltopic | 200 - Speeltopics

Een groepje jongeren tussen de 16 en 18 jaar, wordt plots wakker nadat ze hun bewustzijn zijn verloren. Ze liggen op het midden van de straat waar ze wonen en om hen heen staan allemaal mensen. De jongeren herkennen een aantal van de mensen, maar hen lijken de jongeren helemaal niet te herkennen. Hun familie is vervreemd van ze en hun vrienden gaan met andere om. Waarom zijn ze hen vergeten? Er klopt iets niet, dat hebben de jongeren ook door en ze gaan op onderzoek uit. Ze zoeken een plek om te verblijven, moeten aan eten zien te komen en zoeken contact met hun familie, die ze als wildvreemde aanzien. Wanneer ze een boek vinden, in de plek waar ze verblijven wordt alles duidelijk; Ze zitten in de tweede dimensie, waar alles hetzelfde is, maar waar zij niet bestaan! In het boek staan aantekeningen van Alexander Raynolds, wie hetzelfde is overkomen. Het is een soort dagboek, waarin elk dingetje beschreven staat. Zo komen ze er achter dat ze een van de 4 elementen bezitten, maar hier zorgvuldig mee om moeten gaan. Ook de weg terug staat in het dagboek, maar dit is moeilijker dan het lijkt...

Rollen
De jongeren(max 4) Water|Aarde|Vuur|Lucht
- Wanheda | Myron Sinclair | Aarde
- Ninuturu | Franciscus Johannes Aurumion | Water
- Polovina | Sonia Lapshakovic | Vuur
- Pans_Daughter | Sunset Wade | Lucht
Familie en vrienden van(zoveel als nodig is)
- Asuka | Broer van Myron | Boaz Sinclair
- Asuka | Broer van Sonia | Davor Lapshakovic
- Organa | Zus van Sonia | Vesna Lapshakovic

Extra informatie
- Dit RPG is tot stand gekomen door een serie die ik heb gekeken. Ik wilde er al een tijdje een RPG rondom maken, maar ik wist niet hoe ik het uit moest werken. Het RPG zelf heeft niets met de serie te maken, op wat herkenningspunten na dan. Maar de personages en gebeurtenissen zijn niet hetzelfde.
- In hun eigen wereld weten ze dat er een verlaten huisje aan de rand van het bos staat. Dit wordt hun schuilplek. Het huisje.
- Map van de stad. Populatie: Klein. Rechts bovenin is een stuk bos, daar bevind zich het huisje.
- Wanneer de jongeren in de buurt komen van hun “moeder” wordt deze ziek en kan ze zelfs flauwvallen. Aanraking geeft vreemde wonden op de plek waar ze hun moeder hebben aangeraakt.
- De krachten die de jongeren hebben, zullen ze helpen terug te komen naar de normale wereld. Om het spannend te houden schrijf ik soms stukjes uit het dagboek in het speeltopic. Ook wordt de uitleg van de kracht vertelt.

Regels
- Jongeren vol? Neem dan een familie of vriend, deze zijn net zo belangrijk!
- Maximaal 2 rollen, verdeeld: Jongen/Meisje
- Doe alleen mee als je actief mee blijft doen. Ik heb dit niet voor Jan*** gemaakt.
- Reserveer alvorens je de rol maakt. Dit voorkomt verwarring!
- Geen Mary Sue’s en Gary Stu’s. Iedereen heeft gebreken.
- Ik beoordeel of het personage goed is. Als je personage in de beginpost staat is hij toegelaten, zo niet dan heb ik waarschijnlijk feedback gegeven.
- Alleen ik Wanheda maak nieuwe topics aan, tenzij anders vermeld.
- Het is leuker als de jongeren elkaar niet mogen of zich sterk irriteren aan de andere.
- Als je een vraag hebt, stel deze, ik bijt niet! c:

Topics
Rollentopic

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 14:17 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

— MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

MT

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

MT

MT

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

mt

---

If only humans could have vertical asymptotes ~ Quinn

MT, waar beginnen we?

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Laten we bij het begin beginnen: De jongeren worden wakker op het midden van de weg en worden aangestaard door een groep mensen om ze heen.

---

Ich liebe dich 27.12.23

B O A Z • S I N C L A I R • Broer Myron Sinclair » Aarde. • Verward staarde ik naar het groepje van vier dat op de grond te vinden was. Twee jongens, twee meiden. Vanmorgen wilde ik aan het werk gaan, maar het eerste dat ik had gedaan was aankloppen bij het huis van mijn ouders, die op hun beurt ook waren komen kijken en nu hun eigen discussie voerden over of ze de politie moesten bellen, hen binnen moesten halen of terug naar binnen moesten gaan. Drie keuzes, en dat terwijl ze met zijn tweeën waren.       Er was een reden dat ik uit huis was vertrokken, en dat waren zulke mogelijkheden. Ik krabte lichtjes aan mijn hoofd, terwijl ik mijn ogen over de vier jongeren liet glijden. 'Yo?' Ik had een hand in ieders nek gelegd, maar ze leken nog te leven. Hun hart klopte zelfs geweldig, ze waren enkel moeilijk wakker te maken.       Het had niet lang geduurd voor de groep bekijks kreeg van zowat de gehele straat, en zelfs enkele omliggende straten. Het roddelcirquit was groots hier. Ik hurkte nogmaals neer bij een van de jongens, wetende dat de dames eerder zouden schrikken van mijn aanraking. Een jongen met blond haar en blauwe ogen. Mijn hand gleed nogmaals naar zijn nek, waar ik nog altijd een goede pols voelde. Mijn ogen gleden daarom naar één van de buurvrouwen, die ik had horen vragen of ze nog leefden. 'Nog wel.'       'Oh, gelukkig,' mompelde de vrouw, waarna ze met een andere oudere dame aan de praat ging, terwijl ze beiden naar de jongeren wezen. Misschien moest ik toch maar een ambulance bellen? Niemand leek het te doen, gezien ieder te druk bezig was met kijken wat er gaande was.

---

D A V O R • L A P S H A K O V I C • Broer van Vesna & Sonia Lapshakovic » Vuur. • Vanavond wilde ik weer wat nieuws voor mijn Youtube kanaal koken, waardoor ik nu toch echt boodschappen moest gaan doen. Lang had ik het uitgesteld, maar het was niet alsof het nu nog kon. Ik had er zeker zin in, het was vooral het gedeelte dat ik boodschappen moest doen dat me mateloos irriteerde.       Ik hees me daarom in mijn jack, waarna ik de deur opende. 'Heeft iemand nog wat nodig? Ik ga naar de supermarkt?' Mijn eigen stem galmde door het gehele huis heen, waarbij ik op een antwoord wachtte.       Uiteindelijk liep ik de deur uit, waarbij ik op mijn auto afliep. Een stuk verder zag ik echter een hoop commotie, waardoor ik zacht vloekte. Dat betekende dat ik helemaal om moest rijden — daar had ik altijd een bloedhekel aan. Of misschien kon ik wel beter lopen, dat zou waarschijnlijk sneller zijn op deze manier?       Een diepe zucht verliet mijn mond, waarna ik de betreffende kant opliep. Misschien dat ik wel iets op zou vangen. Eenmaal daar hoorde ik een dozijn verschillende stemmen door elkaar ratelen, waardoor ik er hoofdschuddend langsliep. Ik ving er totaal niets van op, dus mijn interesse was zo goed als weg.       Ik greep naar mijn telefoon — die in mijn broekzak te vinden was — waarop ik wat op Facebook en Twitter ging dwalen. Ik had al wat fans erbij weten te krijgen, daar moest ik immers ook mee in contact blijven. Toen ik iemand echter hoorde gillen draaide ik me direct om naar de groep mensen, me afvragend wat er nu precies gaande was. Ik was geen nieuwsgierig persoon, maar een gil was niet normaal.

---

I'm your little ray of pitch black.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 19:05 ]

Het zwart voor mijn ogen verdwijnt langzaam als ik langzaam bewust word. Ik lig op de nogal koude,stenen grond en daarom kruip ik meteen omhoog zodat ik dat rotgevoel kan ontwijken. Ik zag dat een meisje al bij bewustzijn is en dat er twee jongens bewusteloos zijn voor een lange tijd. Ik sta op en ik neem het gebied in mij op, wat me al heel erg bekend voorkomt, maar niet exact zoals het zou moeten zijn. Ik wrijf in mijn ogen terwijl ik me een beetje duizelig voel, wat hopelijk normaal is, want anders ben ik de sjaak.
"Waar ben ik," mompel ik zachtjes terwijl ik de mensen om mij heen angstig aankijk. Ik ben nooit gewend om veel aandacht te krijgen dus dit is een beetje aandacht op een nieuw level.
"Wat is er gebeurt?," zeg ik gauw erachteraan terwijl ik nog steeds angstig rondkijk en hoop dat dit snel over is.
"Waarom ben ik hier?" zeg ik er ook achterna. Ik ben namelijk gewend dat ik meteen zeg wat ik wil weten. Ik kijk het meisje dat ook bij bewustzijn is angstig aan, hopend dat zij iets weet, want ik ben nogal bang. En als ik bang ben, kan gaan flippen dus ik wel graag een beetje snel antwoord.

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 20:11 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Myron Sinclair

Licht, het was ver weg, maar het kwam steeds sneller naar me toe. Ik ging door een tunnel waar eerst geen einde aan leek te komen, maar ik wist het zeker, het einde was daar. Even leek mijn ademhaling te stoppen, maar toen ik het licht naderde ademde ik diep in, waarna ik mijn ogen opende. Ik greep naar mijn hoofd en kwam overeind. Langzaam acclimatiseerde ik en kon ik zien dat er een groep mensen om mij heen stond. Ik keek om me heen en zag nog meer mensen liggen, ons dus. Ik keek beter en zag dat het Sonia, Sunset en Francis waren. Ik wreef door mijn ogen en keek toen weer naar de mensen die om ons heen stonden. Naast mij hoorde ik Sonia mompelen, maar ik was zo afgeleid dat ik het haast niet verstond.
"Boaz?" zei ik zachtjes en ik stond op. "Boaz, wat is er gebeurt?" vroeg ik, terwijl ik naar hem toe liep. "Heb ik zojuist een ongeluk gehad of zo?" Ik haalde mijn hand even herhaaldelijk door mijn haar, omdat ik verward was en gewoon niet wist wat me overkwam. Oké, iedereen hier zag er verward uit, maar ik was degene, met de drie andere, die bewusteloos op de grond hebben geleden, dus omstanders zouden het gezien moeten hebben, toch?

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 20:16 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Mijn hele lichaam was koud, maar het was niet onaangenaam koud, toen voelde ik iets warms in mijn nek en voelde ik pas hoe stijf mijn lichaam was. Ik hoestte even en ging langzaam overeind zitten, ik had hoofdpijn en er was volgens mij iets gebeurt, waarom zouden er anders zoveel mensen om ons heen staan, ons, er waren nog 3 andere, maar mijn ogen wouden zich niet focussen en ik kon ze dus nog iets herkennen, ik begon in mijn ogen te wrijven en hoorde mijn oren ploppen alsof ik van luchtdruk was verandert. Ik hield op met wrijven en nog duurde het even voor ik eindelijk scherp zag, eindelijk herkende ik de mensen om mij heen, alleen klonk alles nog als een waas, er waren duidelijk mensen aan het praten, maar ik wist niet of het aan mij gericht was.
Ik kon maar met moeite overeind komen, mijn hele lichaam was stijf en pijnlijk, was ik ergens vanaf gevallen? Myron, volgens mij was het Myron, was aan het vragen aan het stellen, ik klopte mijn kleding af, voorzichtig om niet om te vallen, maar bleef wel luisteren voor het geval het antwoord met wat er was gebeurd werd gezegd.

[ bericht aangepast op 8 maart 2016 - 10:00 ]

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira