[0] RPG | The Beauty And The Nerd | Speeltopic - Speeltopics

Beauty and the nerd

Rollen.
User ~ Naam ~ Faceclaim


Regels.


Het Huis.


Waar.


Het Begin:

[ bericht aangepast op 30 dec 2015 - 21:34 ]

Jason Michael Nollet

Mijn Beauty was inmiddels ook al aangekomen. Ik denk dat iedereen er nu wel is. Op het zeker te weten tel ik ze eens. Het klopt iedereen is er. Het lijken me allemaal leuke mensen op het eerste zicht. Ik twijfel even of ik mezelf even maar moet gaan voorstellen bij Lauren. Na een tijdje twijfelen en zitten staren naar de anderen sta ik toch recht en stel mezelf voor:"Hey jij bent Lauren toch? Ik ben Jason, je nerd! Aangenaam." Ik steek mijn hand uit met de bedoeling dat zij die dan schud. Misschien doen alleen wij 'nerds' dat nog en snapt ze niet wat ik met het gebaar bedoel of vind ze het belachelijk. Tussen al die beauty's krijg ik het gevoel dat ik de laatste jaren in een grot geleefd heb. Gelukkig ben ik niet de enige sukkel hier. Dit zijn de soort meisjes waar je nooit tegen zou gepraat hebben op school vroeger. Ik moet die gedachte uit mijn hoofd zetten en wat meer zelfvertrouwen hebben, moedig ik mezelf toe. Echt helpen doet het niet maar daarvoor ben ik hier en voor het geld natuurlijk. Ook hoop ik dat zij niet een super rijk meisje is die het geld niet nodig heeft en het dus niet nodig zal vinden om de opdrachten te winnen.

[ bericht aangepast op 1 jan 2016 - 20:19 ]

Allison Cecilia Evergon

Er zijn al weer meer mensen toegekomen en ook mijn nerd. Zonder twijfelen stap ik met veel zelfvertrouwen op hem af. "Hey Lucian! Ik ben jouw beauty Ali!", zeg ik vrolijk en gooi mijn haren naar achter. "Wij gaan zo'n leuke tijd hebben!", zeg ik nu nog vrolijker. Ik weet niet waarom maar ik heb hier zoveel zin in. Eigenlijk wilde ik dit eerst niet doen. Maar mijn ouders vonden dat ik eens moest weten hoe andere mensen leven die niet zoals wij zijn. Ik ben er maar positief beginnen over denken en wanneer ik hier aankwam had ik hier eigenlijk best wel zin in. Iedereen wil wel een paar weken in zo'n reusachtige villa leven, plus je kopt op de televisie. Misschien maak ik hier ook wel nieuwe vrienden, wie weet. Het geld boeit me niet veel. Nieuwe schoenen en kleren kunnen er natuurlijk altijd bij. Die heb je nooit te veel. Ik hoop maar dat die nerds niet lastig zullen doen met hun slimme praatjes. Want daar ben ik echt niet goed in. Ik voel me erdoor dom. Terwijl zij gewoon veel te slim zijn voor onze maatschappij. Alsof studeren leuk is. Niemand doet dat toch graag! "Zullen we een kamer gaan uitkiezen? Dan kunnen we misschien de grootste nemen", zeg ik enthousiast en met een grote glimlach.

[ bericht aangepast op 1 jan 2016 - 20:27 ]

Als ik goed heb geteld, is iedereen nu aangekomen. Voor de vierde keer tel ik alle hoofden en steeds weer kom ik op het juiste aantal uit. Mooi, dan konden we nu echt beginnen. Ik had er zóveel zin in. Het liefst zou ik nu iedereen even gedag zeggen en mezelf voorstellen, maar ik wilde niet egoïstisch of té hyper overkomen, dus ik hield mezelf in. 'Hey, jij bent Lauren toch?' hoorde ik een stem plots zeggen. 'Ik ben Jason, je nerd! Aangenaam.' Voor me stond een jongen met een uitgestoken hand. Hij had bruine ogen en donkerblond haar. Een glimlach vormde zich op mijn gezicht, terwijl ik de hand van de jongen schudde. Hij leek niet erg verlegen en dat vond ik wel fijn. Ik had niet zo'n zin om met iemand een kamer te delen die niks tegen me durfde te zeggen. 'Insgelijks.' antwoordde ik. 'En ja, ik ben Lauren, je beauty.' Ik vond het raar dat we elkaar zo moesten noemen. Natuurlijk snapte ik dat dat het concept van dit programma was, maar ik ben gewoon Lauren en hij gewoon Jason. Ik liet de hand van de jongen los en veegde een plukje van mijn bruine haar achter mijn oor. 'Dus,' begon ik. 'Hoe gaat het met je?' Dat was toch een normale vraag? Ik had nooit echt geleerd hoe ik iemand moest leren kennen, dus dit alles was vrij nieuw voor me. Ik hoopte maar dat ik niet de verkeerde dingen zou zeggen en dit niet nu al in de soep liet lopen.

---

nothing like the rain, when you're in outer space

Hij zat nog maar net toen er nog twee mensen binnenkwamen. Gelukkig, zelfs terwijl zijn trouwe autootje vanochtend toch wat problemen met opstarten had, hij was niet de laatste. Kort daarop liep er een meisje naar hem toe.
“Hey Lucian! Ik ben jouw beauty Ali!” zei ze terwijl ze haar haren naar achteren gooide. “Wij gaan zo’n leuke tijd hebben! Zullen we een kamer gaan uitkiezen? Dan kunnen we misschien de grootste nemen.” Ze leek serieus vrolijk en er zin in te hebben, maar Lucian begon er steeds meer tegenop te zien. Nu hij voor het eerst echt tegenover het meisje stond waar hij de komende tijd mee zou moeten samenwerken, begon hij zich af te vragen waarom hij ooit gekozen had om mee te doen.
Je wilt studeren, fluisterde een zeer rationeel stemmetje. Je hebt het geld nodig. Dus stel je nu niet aan, want anders krijg je het geld nooit.
“Leuk je te ontmoeten,” antwoordde hij haar iets te laat en hij stak zijn hand naar voren, om er vervolgens achter te komen dat hij zijn sleutels nog in zijn hand had. Snel trok hij zijn hand in om zijn sleutels in zijn zak te stoppen en hij stopte ook zijn hand in zijn zak, in plaats van hem weer naar voren te steken.
“Ali is kort voor Allison toch?” zei hij terwijl het praatje van de gastvrouw weer in zijn hoofd verscheen. “Wist je dat die naam afkomstig is van de naam ‘Adelaide’, wat nobel betekent? De naam is in de tiende eeuw opgekomen bij de vrouw van keizer Otto de Grote en gewoon geworden in de negentiende eeuw door de vrouw van William IV.” Iets te laat realiseerde Lucian zich dat hij dit niet had moeten zeggen en dat hij haar waarschijnlijk alleen maar liet zien hoe niet normaal hij was.
“Eh, vast een kamer zoeken klinkt goed,” zei hij iets ongemakkelijk, in de hoop haar aandacht te kunnen afleiden en zichzelf niet meteen in de eerste vijf minuten voor gek te zetten.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Sophy Andrea Mackenzie

'Zullen we snel een kamer uitzoeken, hoe groot zou de grootste kamer zijn?' zei ik knipogend tegen hem. Ik pakte mijn koffer, en begon er weer aan te trekken om hem naar boven te sjouwen. Godzijdank was er een lift wat al veel gedoe scheelde. Toen ik op de verdieping aankwam waar de kamers waren keek ik mijn ogen uit het was zo groot. Opeens kwam het luxepaardje weer in me naar boven, het leek de normaalste zaak van de wereld om door dit gebouw te lopen. Maar de laatste paar jaar van mijn leven was ik niet vergeten. Ik had in een klein kamertje op zolder geslapen, maar ik was hier al dankbaar genoeg voor. Al snel had ik aan de slag gemoeten, een baantje bij de Albert Heijn. Wat haat ik mijn vader, schoot er door mijn gedachte. Waar heeft mijn vader het gore lef vandaan gehaald om mij uit het huis te trappen. Hij gaf me niks mee geen geld voor een huis, ik mocht niet eens mijn kleren meenemen. Die nacht had ik op straat moeten slapen, wat was ik de man dankbaar toen hij me meenam naar zijn huis. Opeens kon ik alle kleine dingen waarderen die vroeger niks waren geweest, ik was al blij als ik kon eten. Mijn baantje had me in het begin wel tegen gevallen ik moest werken voor mijn geld, hard werken. Maar beter werk dan bij de Albert Heijn kon ze niet vinden. Iedereen noemde me dom, ik was misschien niet de slimste maar ik wou hard werken en daarnaast had ik ook gevoel. Dom worden genoemd doet pijn, tenminste bij mij wel. Gelukkig kon ik later haar enthousiasme nog kwijt in het opmaken van modellen. Als ik hun over die catwalk zag paraderen werd ik jaloers maar ik streeft naar beter, te beginnen bij het programma Beauty & the Nerd.
Snel rende ik een kamer in, ik zag dat deze groot was, maar of het de grootste was? Ik ging de kamer daarnaast binnen en wou deze had uitzicht over de hele stad, deze zou het worden, groot, mooi en een prachtig uitzicht. Ik draaide me om en beter kon niet een twee personen bed met een duizend kussens, ik wil hier nooit meer weg en ik plofte op het bed.
Dit werd mijn kamer, ik pakte snel mijn koffer en zette die in de kamer, waarna ik weer naar beneden liep.

[ bericht aangepast op 17 jan 2016 - 12:29 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."

Adam Mathias Cunningham

De meeste mensen hadden zich voorgesteld en je zag hoe ze nu aan het praten waren met hun partners voor de komende weken. Ik bekeek even kort alle koppels, het was normaal echt niet zo dat wij als nerds met zulke meiden praten eigenlijk. Ze hadden meestal niet echt interesse en ik moest eerlijk zeggen als je van die mooie meiden had maar zonder enkele hersens had ik daar ook niet echt zin in. Ik hoopte dan ook dat deze meiden anders waren, of in ieder geval dat Casey, mijn beauty anders was. Net toen ik me dat bedacht zag ik hoe ze mijn kant op kwam lopen en ze stak haar hand op. Ze stelt zich voor en verteld dat wij partners zijn tijdens dit programma. Ik knikte, ' Ja, ik ben Adam, je nerd' zei ik en liet een zacht lachje horen. Het was zo vreemd dat ik mezelf nu nerd moest noemen. Ik was er wel aan gewend dat andere mij zo zagen en ik vond mezelf ook wel een nerd maar om die naam voor jezelf te gebruiken was toch wel een beetje apart. ' Leuk je te ontmoeten' zei ik met een glimlachje en haalde mijn hand door mijn haar omdat ik mezelf niet echt een houding wist te geven. Ik keek even de kamer rond en ik zag dat sommige al op weg waren om een kamer uit te zoeken. Ik hoorde ook een aantal keer mensen zeggen dat ze de grootste kamer wouden. Ik zelf vond dat een beetje overdreven, wat maakt het nou uit welke kamer je hebt? Ik zelf gaf er maar weinig om. Ik richtte mijn aandacht weer op Casey en probeerde een beetje een beeld te krijgen van hoe ze was. Ik moest zeggen dat ze me op het eerste gezicht best aardig leek. ' Dus waarom heb jij je opgegeven voor dit programma?' vroeg ik nadat ik toch even moest nadenken over een vraag. Ik was wel benieuwt naar haar reden.

---

De jongen stelt zich voor als Elijah, wat ze wel had verwacht aangezien zijn naam al onder zijn foto stond. Haar vader zei dat mensen zich gewoon voorstelde om beleefd te zijn, zelfs als je allang wist met wie je te maken had. Dat was iets wat Raven niet snapte. Ze keek hoe meer mensen binnen waren gekomen en hoe Casey en het andere meisje waarvan ze nu al de naam kwijt was weg liepen naar hun eigen partners.
"Aangezien we op een kamer slapen waarschijnlijk, zeg ik alvast dat ik in mijn slaap praat en dat je of een meter van me af moeten liggen of ik alles wat ik binnen handbereik heb knuffel in mijn slaap, " lachte Raven vrolijk.
" Okay, dat laatste weet ik niet zeker, maar mijn vriend klaagt er altijd over, dus ik denk dat het waar Is." Raven zei het bedenkelijk, maar ze had het al gezegd voor se er verder over na kon denken.
"Kom je mee een kamer uitzoeken? " vroeg het meisje terwijl ze haar vest uit deed en over haar weekendtas hing. Haar outfit bestond uit een paar blauwe hakken, een zwarte panty, short, een blauwe tanktop en een ketting met een logo eraan van de band die haar vader beroemd had gemaakt. Ze bekeek de jongen goed, ergens zag hij er echt uit als een nerd, maar ergens ook weer niet helemaal. Ze had zich nerds sowieso anders voorgesteld, misschien zelfs zo een star wars shirt met emh hoe heette hij ook al weer? Spock er op. Ja, zo Had ze zich een echte nerd voorgesteld, met dikke jampot glazen een baard.

---

We've lived in the shadows for far too long.

'Aangezien we op een kamer slapen waarschijnlijk, zeg ik alvast dat ik in mijn slaap praat en dat je of een meter van me af moeten liggen of ik alles wat binnen handbereik heb knuffel in mijn slaap," lacht ze vrolijk, "Okay, dat laatste weet ik niet zeker, maar mijn vriend klaagt er altijd over , dus ik denk dat het waar is,". "Bedankt voor de waarschuwing," antwoord ik glimlachend "Zover ik weet, doe ik geen aparte dingen in mijn slaap,"."Kom je mee een kamer uitzoeken?" vraagt ze vervolgens," terwijl ze haar vest uit deed wat waarschijnlijk door de hitte komt. "Oké, ik vraag me af hoe de kamers eruit zien," zeg ik "waarschijnlijk veel beter dan mijn eigen kamer, maar dat maakt mij nog nieuwsgieriger,". Als ik de groep nog een keertje bestudeer, valt het mij op dat beauty's allemaal echte beauty's zijn en dat wij, de nerds, er niet echt uitzien als nerds. We hebben wel allemaal onze nerd trekjes want anders zaten we hier niet in Canada, maar ik ben wel benieuwd wat die trekjes zijn en of er nog iemand is die interesses heeft in allerlei talen, net zoals ik. Het zou leuk als er net zo iemand was, want dan kan je altijd praten over je interesses. En daar hou ik van.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Ze was net zoals ze op de foto eruit zag, ongeveer in ieder geval. Wat wel meteen op viel was dat ze er een stuk minder prestigieus uitzag als de andere beauties. Alsof ze hier niet helemaal thuis hoorde, ondanks het feit dat ze zeker wel mooi was. Daniel schudde haar de hand
"Ik ben Daniel, " antwoordde hij het meisje met een glimlach. Het meisje waarmee wachtte niet op hem nadat ze had gevraagd of ze een kamer gingen zoeken. Ze sprintte gewoon naar boven, iets wat Daniel wel aan het lachen maakte. Hij keek het meisje eerst nog even na, voor hij opstond.
"Ik ben Daniel, ik dacht ik wacht even met me voorstellen tot het officiële gedeelte Is geweest, " zei hij en hij haalde zijn schouders op. Daarna pakte hij zijn weekend tas en sprintte hij achter zijn teamgenoot aan. Het was even zoeken, maar eindelijk vond hij haar koffer in een van de kamers, en daar zette hij zijn koffer maar bij. Daarna liep hij weer naar beneden, zoekend naar zijn partner die hij ergens wel beter leerde kennen. Hij zag de rooie haren weer en tikte zachtjes op haar schouder.
"Zo, jij houdt zeker niet van tijd verspillen?" lachtte Daniel zacht. "Waar kom je vandaan?"
Daniel wist dat het een van de meest standaard vrsgen was, maar had nog nooit eerder echt gecommuniceerd met een mooi meisje, dus wist hij niks beter dan dat, of hij moest een random niets betekend feitje vertellen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Sophy Andrea Mackenzie
‘Oh hee daar ben je, toen ik boven was zag ik je opeens niet meer. We zijn elkaar waarschijnlijk misgelopen, heb je onze kamer kunnen vinden? Vond je het er niet super mooi uitzien, heb je dat uitzicht gezien ik hou van die kamer. Hij is zo groot, ik heb ook nog even in de andere kamers gekeken onze kamer is niet de grootste maar persoonlijk vond ik dit de mooiste kamer. Maar als jij nog een ander wil dan mag dat hoor dan pas ik me wel aan.´ Het enthousiasme spatte gewoon van mijn gezicht af volgens mij, hopelijk was Daniel er net zo tevreden mee.
Tuurlijk, waarom kreeg ik altijd ADHD aanvallen als ik enthousiast was, en dat terwijl ik niet eens ADHD had, nou ja het was niet bekend althans. Maar ik heb ook nooit een test gedaan.
´Waar kom je vandaan?’ vroeg hij. Een vraag waarop ik niet echt wist wat ik moest antwoorden. Wou hij weten waar ik de laatste tijd woonde op kamers, of waar ik gewoond had, of waar mijn ouders woonden. Ik ging voor waar ik op kamers zat. ‘Ik zat in Montréal op kamers, dat zullen de meest beauty’s hier wel niet gedaan hebben. Toch is op kamers zitten echt een leuke ervaring vind ik zelf. Om al die nieuwe mensen te leren kennen.’ ik voelde het enthousiasme in me naar boven komen, maar ik zei verder niks meer dadelijk zou ik een domme opmerking maken. Hoe stom zou dat zijn terwijl ik weet dat hier allemaal nerds zijn. Alhoewel er echt wel wat knappe nerds tussen stonden, misschien als ik de nerds wat beter heb leren kennen…

[ bericht aangepast op 17 jan 2016 - 12:33 ]

---

"The stars replaced the emptiness of my heart."