Inderdaad, deze mensen hebben mij dat verteld in hun vertrouwen. En ze hadden ook inderdaad iemand nodig die naar ze luisterde.
Ik snap waar je heen wilt, maar ik kan het gewoon niet zo zien. Ik bedoel, ik geloof dat iedereen hier is met een doel. Een lange tijd geleden is mij verteld dat mijn doel hier is om anderen te helpen, om naar ze te luisteren en met ze te praten. Zo is dat nou eenmaal; iedereen heeft een spirituele taak. En aan deze taak heb ik mij heel lang vastgehouden, ik schep er zo veel genoegen in hem te vervullen. Maar vervolgens gaat alles fout. Ik heb geen ruimte meer om naar anderen te luisteren - afgezien van mijn beste vrienden dan - en nu ben ik ineens degene die hulp nodig heeft. Hoe kan ik mensen helpen als ik verdomme mijn eigen stomme, perfecte leven niet kan handelen? Als je kijkt naar anderen heb ik zo fucking veel geluk met hoe mijn leven gelopen is, ik heb het récht niet om ongelukkig te zijn en er bij neer te gaan zitten. Niet als er zo veel mensen hulp nodig hebben. En al helemaal niet als er zo veel mensen zijn die met een veel zwaarder leven wél gewoon door vechten. Dat maakt mij zwak. En misschien lijkt het wel idioot voor jou, maar dit is hoe het is hoe mijn mislukte hoofd blijkbaar werkt.