Ik ben zo'n persoon dat langzamerhand alle vrienden kwijtraakt die ik hier in mijn woonomgeving ooit gemaakt heb en dat is niet pas van de afgelopen tijd, maar kenmerkt hele periodes uit mijn leven. Zo heb ik in groep 5 tussen twee van mijn beste vriendinnen (ik had er drie waar ik echt super goed bevriend mee was vanaf het moment dat we elkaar zagen, echt hartsvriendinnen weet je wel) moeten kiezen, omdat de één de ander wilde buitensluiten. Ik ben toen tegen het gepest ingegaan en heb zelf de volle laag gekregen met gevolgen van dien, ben toen maar van school gewisseld en op een andere school redelijk terecht gekomen. Daar heb ik toen mijn basisschool periode redelijk vrolijk uitgezeten. In de eerste heeft de derde van het stel die dus met de eerste confrontatie niks te maken heeft gehad, mij plots kei hard laten vallen. Ze heeft zich aangesloten bij het groepje meiden met merkkleren en liters make-up, waarna deze oa mij als slachtoffer uitkozen. Ik mis haar af en toe nog steeds heel erg. Vooral omdat we altijd zo super gezellig nachten lang konden kletsen of eeuwig Winx clubje konden spelen en door de wijken konden rennen. Gelukkig heb ik in de eerste toen nieuwe vriendschappen gesloten.
Ik kreeg echter al meteen na de eerste het gevoel dat ik er toch niet helemaal bij hoorde. De laatste van mijn hartsvriendinnen, voor wie ik dus was opgekomen in groep 5 en daardoor daar alle andere gemaakte vrienden daar eigenlijk opofferde op tegen het geroddel en gepest in te gaan, is toen heel close geworden met een ander meisje. Hoewel ik altijd groepsdingen organiseerde zodat niemand van de overkoepelende vriendengroep zich buitengesloten hoefde te voelen, werd ik nooit uitgenodigd voor de kleinere dingen. Iedereen zag mij als de lijm/de herdershond van de groep, maar verder kreeg ik hierdoor altijd het gevoel dat ik er een beetje buiten stond. Ik was ook de enige die gymnasium deed en hierdoor geen enkel vak met hen volgde. Ik heb het twee keer aangekaart bij mijn laatst overgebleven hartsvriendin, maar die vond het voornamelijk onzin, waardoor ik er eigenlijk ook niks meer over durfde te zeggen en dus maar gewoon alles uitgezeten heb. Daar komt bij dat ik héél vaak ziek was, doordat ik een toen nog niet bekende intolerantie voor aardappelzetmeel heb. Ik heb dus al die tijd iets gegeten waar ik standaard hele erge buikpijn van kreeg en alles. Doordat je echter altijd ziek bent, wordt dit raar en gaan mensen je raar aankijken/ over je roddelen/ etc. etc. Dus dat is ook niet bepaald fijn. Ik ben in die tijd heel veel omgegaan met drie jongens uit mijn brugklas die ook gymnasium gingen doen. Dat groepje viel helaas ook snel uit elkaar en de persoon daarvan waar ik het super goed mee kon vinden, komt straks nog aanbod.
Anyways, ik ben dus altijd met een soort vaag vermoeden dat ik uiteindelijk niet bepaald belangrijk was voor mijn "vrienden" mijn schooltijd doorgegaan. Toen in de zesde heb ik een onwijs rampjaar gehad, zoals sommigen van jullie misschien wel weten. Mijn beide oma's en mijn tante zijn rond die periode allemaal achter elkaar overleden en ondertussen moest ik ook nog mijn examens halen. Ik heb in die periode nul steun van de vriendengroep ontvangen. Alleen maar rotopmerkingen. Bovendien is het roddelpijl toen tot grote hoogte gestegen, omdat de eerste oma die kwam te overlijden dit precies rond één van de SE weken deed en ik hierdoor die week ipv 8 toetsen, maar 1 kon maken en vervolgens 7 SE's in moest halen voor de volgende SE week begon. De volledige klas praatte achter mijn rug om heel naar over mij. Inclusief die jongen waarvan ik dacht dat we goede vrienden waren.
Nou had ik het toen ik klaar was op de middelbare dus best wel met al die mensen daar gehad. Echter waren feestjes en activiteiten nog wel gezellig en om je volledig af te sluiten van de mensheid is ook niet heel super, dus tja, dan maar zo'n oppervlakkige vriendschap waarin je niet op mensen kunt rekenen, maar wel lol kunt hebben. Ik moest toch wat. Echter ben ik daar laatst helemaal van teruggekomen. De eerste week van September om precies te zijn, want toen was het kermis. Ik had het woensdag en donderdag heel gezellig gehad en vrijdag zouden we weer gaan, ditmaal met die hartsvriendin er ook bij, want de kon de eerdere avonden niet. Nou gaat het al heel lang niet top met mijn vader en werd die vrijdag de conclusie getrokken dat het echt echt niet goed gaat. Niet levensbedreigend, maar hij heeft dusdanige artrose in zijn rug door een ongeneesbare beschadiging van een bedrijfsongeval, dat hij bijna niks meer kan. Hij heeft constant heel veel pijn en kan eigenlijk bijna alleen maar liggen en de hond uitlaten. Van het werk doen ze heel naar en dwingen ze hem telkens te werken. Er werd ook eerst gezegd door de revalidatieartsen vanuit het bedrijf dat hij de pijn maar gewoon weg moest denken, dat het tussen zijn oren zat, etc. Ik heb toen dus besloten dat ik die avond liever even vuurwerk ging kijken met mijn gezin en verder oliebollen wilde eten met hen thuis, bij mijn vader zijn. In de stemming voor dansen en bier drinken was ik immers totaal niet meer. Ik zei dus in de groepsapp dat ik niet mee ging, maar dat ik ze wel heel veel plezier wenste. Meteen kreeg ik vrij verontwaardigde reacties en van mijn hartsvriendin de vraag waarom. Na even twijfelen heb ik toen gezegd dat het slecht ging met mijn vader in de hoop dat er ditmaal wel normaal gereageerd zou worden. Een simpele sterkte was eigenlijk al prima geweest. Ik hoefde geen bezorgde vragen of medelijden of wat dan ook. Echter werd eroverheen gepraat en werd het gewoon volledig genegeerd. Ik heb letterlijk gewacht tot iedereen het had gelezen in de hoop dat het nog iemand iets kon schelen, maar niemand leek het iets te interesseren.
Dat was eigenlijk voor mij de druppel. Ik ben uit het gesprek gestapt en ben sindsdien niet meer naar verjaardagen of wat dan ook geweest. Ik werd er immers alleen maar ongelukkig van, terwijl ik helemaal niet depressief wil zijn of met een minderwaardigheidscomplex rond wil lopen. Nu hadden mijn hartsvriendin en een andere vriendin nog wel kaartjes voor de musical waar ik in speel (het is echt naar bij de vereniging, ik wil er echt weg, want je wordt als je geen hoofdrolspeler bent alleen maar afgezeikt), dus toen ik die binnen had, deed ik nog een poging dit super vrolijk te melden. Het werd gelezen en er werd wéér overheen gepraat. Niemand zei er iets over. Geen van de twee meiden die heen zouden gaan en de ander die niet heen zou gaan, maar ook in dat gesprek zit, begon doodleuk over kaartjes voor Artis en de ander die ging daar vrolijk op door. Nul komma nul reactie. Dat deed echt ontzettend pijn, dus toen ben ik ook maar uit die groepsapp gestapt. Toen vroeg mijn hartsvriendin wat er was en legde ik het toch maar uit. Ik heb toen ook meteen een screenshot laten zien van het hele geval van eerder over mijn vader. Alle drie kwamen ze vervolgens aan met dat ze het niet gelezen hadden van mijn vader en dat ze niet wisten hoe ze op die kaartjes moesten reageren. Allemaal smoezen en dat ze hoopten dat ik niet al te boos was op hen. BOOS. Ik was kapot, gebroken, verdrietig, teleurgesteld, maar ze denken altijd dat ik slechts blij of boos kan zijn blijkbaar. Uiteindelijk heb ik maar oké gezegd en nu zit ik dus weer in die app, hoewel ik mij er gedeisd houd.
Ik heb hier in de buurt nu dus op de één of andere manier niet echt vrienden meer, mensen die ik vertrouw. Ik voel mij vreselijk alleen. Naast het feit dat het nog steeds slecht gaat met mijn vader, is mijn zus ook geslagen door haar vriend en hebben we daar nu ook allemaal problemen en moeten we uitkijken dat hij haar niks aandoet. Ze woonden samen, dus we zitten nu zeg maar met een huis en omdat het heel moeilijk is een vast contract te krijgen tegenwoordig, is het nog de vraag of zij de hypotheek over mag nemen. Alles in mijn gezin gaat zeg maar de afgelopen jaren nooit goed. Het enige pluspunt is dat we allemaal nog leven en van elkaar houden. Daar ben ik dan ook heel blij mee, maar de situatie is buiten dat gewoon zo uitzichtloos. Mijn moeder moest dinsdag ook huilen, omdat het leven alleen maar tegen lijkt te zitten hoe hard we ook werken, hoevaak we anderen ook helpen en hoe hard we ons best ook doen om telkens de problemen weer op te lossen, terwijl we toe moeten kijken hoe anderen in dit soort nare situaties vaak wel lichtpuntjes en hulp krijgen. Mijn "hartsvriendin" is er echt het perfecte voorbeeld van. In de vijfde gingen haar ouders scheiden en hoewel we niks konden doen aan haar dalende cijfers en het feit dat ze zou blijven zitten, heb ik haar toen meegenomen naar een pretpark in de vakantie om haar een dagje weg van de shit te halen en plezier te bezorgen. Daarnaast heeft ze doen ook een relatie met haar vriend gekregen die haar overal mee naartoe op vakantie neemt en haar ontzettend gelukkig maakt. Iedereen lijkt wel een vriend of vriendin te hebben die iets leuks organiseert of mensen krijgen precies op dit moment een vriendje die hen steunt en van hen houdt. Ik lijk slechts door iedereen gedumpt te worden. Ik voel mij eigenlijk een Lily Evans zonder de briljante cijfers, de mooie bijzondere rode haren en groene ogen en een James om de pijn iets te verlichten. Het enige wat ik doe is door alle druk stomme fouten maken en dingen voor mijzelf verpesten.
Je verdient zo veel beter.
*HUG*