250 | Parallel from Hell | Speeltopic - Speeltopics

---

Alhoewel niet alle wetenschappers het er mee eens zijn, bestaan parallelwerelden wel degelijk. Reizen tussen deze werelden is mogelijk, mits je de juiste bezwering weet en de bijbehorende elementen in je bezit hebt.

In het Yellowstone park in Verenigde Staten wordt een duister wezen opgejaagd door een paar supernaturaljagers. In haast spreekt het wezen de bezwering uit, maar doordat enkele elementen ontbreken, wordt iedereen in een straal van twee kilometer meegesleurd naar de parallelwereld van het wezen. Hieronder vallen vier jagers, maar ook vier verdwaalde hikers.

De parallelwereld lijkt in eerste instantie hetzelfde als hun eigen wereld. De wereld lijkt in het eerste opzicht wat duisterder, maar pas wanneer de avond valt wordt het duidelijk hoe duister de parallelwereld nou echt is.
Rond 1950 heeft een jager namelijk een grote fout gemaakt, waardoor de poorten van de Onderwereld geopend werden. En niet tijdelijk, maar voor altijd. Hierdoor bevinden zich in de parallelwereld meer bovennatuurlijke wezens dan je ooit zou kunnen tellen. Zoveel dat de mensheid achter het bestaan kwam. Niemand met gezond verstand komt nadat de zon onder is gegaan nog buiten, want wanneer je je dan buiten bevindt, is de kans klein dat je er zonder kleerscheuren vanaf komt.

Doordat het verdedigen tegen bovennatuurlijke wezens een van de belangrijkste dingen van bestaan werd, is de technologie naar de achtergrond gevallen en nauwelijks verder ontwikkelt.

Rollen

Hoe maak ik een rol?

Hunters:
Hoeven elkaar niet te kennen en ook niet samen te werken. Kunnen ook in tweetallen werken, spreek het van te voren af

° Aspyn Elise Marshall | 24 | Vrataski 1/2
° Harper Abigail Rose | 28 | SkeletonGirl 1/1

° Niklas Valentin Holm | 36 | Needles 1/1
° Axl William Rose | 30 | SkeletonGirl 1/3


Gewone mensen:
In Yellowstone park werd er een evenement voor hikers georganiseerd, de hikers hoeven elkaar niet te kennen, maar zijn wel samen afgezonderd geraakt van de rest van de groep

° Cataleya Beatriz Dominga | 22 | Rhysre 1/2
° Cécila Enza Marina | 23 | Gayle 1/2

° Billy Ross 'Colt' | 40 | Morticia 1/2
° Ethan Cameron | 27 | Needles 1/3

Het begin:

Het is een normale zaterdagochtend in april te zijn in Yellowstone Park. Tenminste, dat lijkt zo voor een groepje mensen die net een kleine uurtje bezig is met hiken. Wat ze niet weten, is dat op hetzelfde moment bij hun in de buurt, een aantal jagers achter een gevaarlijk wezen aan zitten. Niemand weet echter dat het wezen afkomstig is uit een andere dimensie. Op een gegeven moment beginnen de jagers en het groepje hikers het gevoel te krijgen dat iets of iemand hen aan het wegtrekken is, en voor ze het goed en wel door hebben bevinden ze zich plots in een andere dimensie. Op dat moment komen de jagers voor het eerst samen, ze hadden geen idee dat ze op hetzelfde wezen aan het jagen waren. De hikers zijn maar een paar honderd meter verderop.

[ bericht aangepast op 27 sep 2015 - 22:03 ]

---

Your make-up is terrible

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Het is nog donker, zo vroeg in de ochtend is het op deze lentedag, als ik rond sluip in de bossen van Yellowstone Park. De bossen zijn voor mij geen ongewone plek om in rond te hangen, maar wel in zo'n park. Vandaag kan het echter niet anders, ik zit ergens achteraan wat enorm gevaarlijk is, zoveel weet ik wel. Erg veel over dit wezen is me alsnog niet duidelijk, maar ik heb vandaag besloten om het er maar gewoon op te wagen. Wie weet verdwijnt het net zo snel als het gekomen is en dan heb ik nooit meer de kans om erop te jagen, terwijl er wel slachtoffers zullen vallen.
      Het begint langzaam licht te worden, maar ik merk dat er iets mis is. De vogels zijn verrassend stil, waarop ik uitmaak dat ik in de buurt kom. Hierdoor hou ik een korte pauze, waarbij ik neerkniel, wat water drink en mijn M9 laad. Deze steek ik achter in mijn broekrand. Ik haal enkel nog een mes uit mijn tas, die ik aan mijn broekriem vast maak. De legergroene tas rits ik weer dicht en hijs ik over mijn schouder. Mijn broek heeft een dezelfde kleur, ik klop hem af voordat ik verder op weg ga. Zelfs op mijn kisten loop ik redelijk geruisloos, iets wat ik in het leger geleerd heb.
      De tijd door het bos lijkt eindeloos te duren, terwijl ik geen echte aanwijzingen heb op de geluiden na. Het enige dat ik weet, is dat ik hier moet zijn. En ik ben nou niet bepaald iemand die zorgeloos van de natuur kan genieten. Ik ben constant op mijn hoede en mijn gedachten hebben de neiging om zichzelf te gaan herkauwen, iets wat ik absoluut wil voorkomen. Ze zijn namelijk niet altijd positief, eerder altijd negatief. Ze leiden ook erg af, wat ik probeer te voorkomen door constant spoor te zoeken. Ik ben daar echter geen kei in en vooral de meest opvallende dingen vallen mij op.
      Plotseling hoor ik een vreemd geluid. Zo stil als ik kan, versnel ik mijn pas om op het geluid af te gaan, mijn geladen wapen getrokken. Er gaat echter een vreemd gevoel door me heen, alsof ik weggezogen wordt. Ik stel me voor dat het zo voelt als je vertraagd in slaap valt. Hierdoor blijf ik stil staan en een paar tellen later raken mijn voeten hard de grond, alsof ik in de lucht gesprongen had en weer geland was. Het was echter zo onverwacht dat ik niet gracieus door mijn knieën zak, maar gewoon omval als een lompe zak aardappels en op de grond terecht kom.
      "What the fuck..." mompel ik in mezelf.

---

Your make-up is terrible

Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morticia schreef:
Mijn topics.

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Harper Abigail Rose

---

Ik moest eerlijk toegeven dat het me wat verbaasde dat ik op dit moment in een park rond liep. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan geweest om ook maar op jacht te gaan vandaag, maar het was Axl geweest die me gister avond uit mijn vertrouwde omgeving weg had getrokken. Midden in een belangrijke bespreking had hij me opgebeld, waar door ik mijn assistent alles verder had laten regelen en ik hals over kop naar hem toe was gegaan. Het was zelfs zo erg dat ik niet eens de tijd had gehad om mij om te kleden, waar door ik hier nu netjes in pak rond liep op mijn mooiste zwarte hakken die ik had. Het was welliswaar vervelend maar ik had wel vaker zo'n moment mee gemaakt dus ergens was ik er al wel aangewend. Het enigste wat ik mee had genomen was de tas die altijd klaar lag voor wanneer ik onverwachts moest vertrekken, daarom ook had ik de tas bij me terwijl ik verder het park in liep. Axl was net al van me afgelopen in de hoop het beest of eerlijk gezegd het monster, zo sneller te kunnen pakken. Oplettend keek ik om me heen en ontweek ik takjes die ik anders zou laten breken. Wat mijn positie zou verraden, iets wat ik jaren terug al had afgeleerd. Een vreemd gevoel kwam op in mijn lichaam waar door ik het idee kreeg dat het monster wellicht in de buurt was. Met die gedachten begon ik sneller in beweging te komen, de pistool in de aanslag terwijl ik luisterde naar alle geluiden om me heen. Ik was nog geen meter van de plek waar ik net stond toen het vreemde gevoel alleen maar erger werd. Hoe het precies kwam wist ik niet maar het duurde niet heel lang voor ik de grond raakte, verschrikt liet ik het pistool uit mijn handen vallen om een poging te doen mezelf op te vangen. Door het onbekende gevoel leek het als of ik weg getrokken was, verbaast drukte ik me weer op van de grond zodat ik op mijn knieën terecht kwam en pakte ik meteen het pistool van de grond af. "Axl!" schreeuwde ik meteen wat bezorgt. Om eerlijk te zijn interesseerde het me momenteel niet dat het wezen mij nu wellicht zou kunnen horen. Ik moest koste wat kost er achter komen of het wel goed ging met Axl.

[ bericht aangepast op 27 sep 2015 - 23:04 ]

---

In a dream I was a werewolf, my soul was filled with crystal light!

---

      Het ene moment loop ik nog met tegenzin met enkele andere hikers door het bos van Yellowstone Park en het volgende moment voelt het alsof er iets aan mij trekt, alsof ik de negatieve kant van een magneet ben en naar de positieve kant getrokken wordt. Voor ik het goed en wel door heb lig ik plotseling op de bosgrond. In eerste instantie dacht ik dat ik in al mijn onhandigheid gestruikeld was over mijn eigen voeten of over een tak of iets dergelijk, maar wanneer ik om mij heen kijk zie ik dat de rest ook op de grond ligt, dus aan mij zal het niet gelegen hebben. Een aardbeving zal het waarschijnlijk ook niet geweest zijn, want zover ik wist ligt het park niet in een aardbeving gebied en ik zie zo snel ook niet om gevallen bomen. En ik heb nog nooit gehoord van een aardbeving die de temperatuur laat dalen.
      'Mierda,' murmel ik in mezelf, waarna ik overeind krabbel. Ik vermoed dat er wel enkele blaadjes en takjes vast zullen zitten in mijn haar, dus ik laat mijn handen er enkele keren overgaan, in een poging het er uit te plukken. Op dagen als deze heb ik echt een hekel aan mijn haar, gezien ik ook al een paar keer vast had gezeten aan een tak en uit ervaring weet ik dat een staart in doen niet helpt.
      Ik kijk om me heen en besef me nu pas dat het bos een veel duisterde sfeer lijkt te hebben dan daarnet, wat een frons op mijn gezicht veroorzaakt. Daarnaast is het bos stiller en van die verschrikkelijk horror en thriller films heb ik geleerd dat stilte nooit goed is. Een rilling loopt over mijn rug. Als dit een grap is voor één of andere tv-show, dan is het niet erg grappig. Eigenlijk wil ik aan de rest vragen of zij het rare getrek ook voelden, maar waarschijnlijk zet ik mezelf dan enkel voor schut.
      'Eh, is iedereen oké?' vraag ik daarom maar, met mijn zachte stem.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Ik ben een mens dat erg geniet van de natuur, maar zodra er andere mensen zijn, gaat mijn oog al snel naar het menselijke schoon. De dag begon al goed, er was een redelijk grote groep komen opdagen voor het evenement en ik stond al te popelen tot het van start ging. Van te voren leuk contact gemaakt, maar daarna leek iedereen wel op eigen tempo te gaan. Sommige snel, ik wat langzamer om toch een beetje van de tocht te kunnen genieten. Ik ben dan ook nog nooit eerder hier geweest.
      Maar mijn aandacht word snel afgeleid door een kont. Voor me loopt een meisje die een strakke broek draagt en behoorlijk stevige billen heeft. Helaas komt me dat niet helemaal ten goede, want ik struikel voordat ik naar haar toe kan lopen om haar te begroeten en lig ik met mijn neus op het mos. Ik lach zachtjes om mezelf als ik omhoog krabbel en gelijk een korte pauze hou. Het meisje verdwijnt al snel uit mijn zicht, ze had het niet eens door. Ik drink wat water uit de bidon die ik in een klein rugzakje op mijn rug draag.
      Dan voel ik ineens een heel vreemd gevoel. Is mijn water soms niet goed? Voorzichtig sta ik op van mijn steen en wil ik een stukje lopen om te kijken of het gevoel wegtrekt, maar het lijkt alleen maar erger te worden. Plotseling land ik op de grond en rol ik automatisch om, een reflex van de vechtsport die ik doe, en krabbel ik snel en zo alert mogelijk op. Even verderop hoor ik een stem.
      "Eh, is iedereen oké?"
      "Ik denk het," antwoord ik en ik grijns naar het meisje dat het vroeg. "Je hebt eh... iets in je haar."
      Zonder erover na te denken, stap ik op haar af en trek ik een blaadje uit haar wilde haarbos. Ze is bijzonder lang voor een vrouw, vind ik, met een lichtbruine huidskleur en een mooi, vrouwelijk figuur.
      "Hallo, ik ben Ethan," stel ik me daarop gelijk voor.

---

Your make-up is terrible

Axl William Rose

---

Het had niet heel lang geduurt voor ik Harper alleen had achter gelaten, als we ieders nou een eigen stuk voor zijn kiezen nam dan was de kans groter dat we het wezen te pakken zouden krijgen. Het zou erg onlogisch zijn in mijn ogen om op een de zelfde plek rond te kijken, ik wist dat Harper voor haar zelf kon zorgen dus daar twijfelde ik me zeker niet aan. Ze was namelijk door mijn zus opgeleid en ze was een van de beste in mijn ogen, harper zou ooit net zo goed worden als haar moeder. Het was wellicht wat vreemd dat ik haar oom was ookal was er maar twee jaar leeftijds verschil en is de band die we hadden meer als van een broer, zus. Maar dat maakte niks uit, het was ergens alleen maar beter dat die band er was. Het kon erg van pas komen tijdens jachten. Ik luisterde mijn omgeving af en probeerde wellicht iets op te vangen in de hoop dat het me vertelde waar het ongeveer zat. Al twijfelde ik er wel heel erg aan of dat het wezen zich zomaar zou laten zien zonder eerst iets of iemand te doden. Waarschijnlijk niet, een zucht verliet mijn lippen wetend dat het wezen waarschijnlijk weer zou ontsnappen anders had ik er allang wat gehoord moeten hebben. Net wanneer die gedachten door mijn hoofd gleden kreeg ik het gevoel als of iemand aan mij zat te trekken. Onbewust liet ik mijn blik om me heen gaan waarna ik niet veel later op de grond belande. "Wat de hel?" sprak ik hard op zodra ik eenmaal op de grond lag. Meteen ging ik recht zitten met mijn hand op mijn pistool klaar om het elk moment te kunnen pakken. Echter hield ik mijn blik op een man die met beide benen op de grond zat. Even twijfelde ik, wellicht kon ik beter niks tegen hem zeggen. Maar al snel zag ik het geweer, waar door ik in beweging kwam en vlak voor hem terecht kwam staan. "Heey, gaat alles wel goed?" Ik hield me voor nu nog even in om niet te beginnen over het vreemde gevoel wat ik net had. Ik stond na mijn idee nog niet helemaal stevig op mijn benen en voelde ik een wat vreemd gevoel in mijn lichaam.

---

In a dream I was a werewolf, my soul was filled with crystal light!

---

      Even denk ik dat ik niemand zal gaan antwoorden, omdat ik het niet hard genoeg vroeg. Enkele seconden later antwoordt iemand toch nog. Gelukkig, want ik was niet van plan de vraag te herhalen.
      'Ik denk het,' antwoordt een lage, mannelijk stem. Natuurlijk antwoordt een man op mijn vraag en kon het niet gewoon een vrouw zijn. 'Je hebt eh... iets in je haar,' vervolgt hij. Ik voel dat mijn wangen warm worden, een teken dat er een blos op verschenen is. Gracias a dios dat mijn huid lichtelijk getint is, waardoor het minder opvalt. Ik breng mijn hand al naar mijn haar, maar voor ik er de kans toe krijg om het blaadje er uit te vissen, stapt de man op mij af en trekt hij het blaadje er uit. Onhandig zet ik snel een stap naar achteren, waarbij ik bijna struikel over mijn eigen voeten. Soepel, Leya, soepel. Gelukkig weet ik nog overeind te blijven, anders was het al helemaal gênant geweest. Misschien had ik mijn haar beter kunnen steilen vandaag, dan zouden er ook geen blaadjes of takken in vast blijven zitten. Aan de andere kant, dan had ik er vanochtend om 5 uur uit gemoeten en dan zou ik er nu uit zien als een zombie, gezien het sowieso al lang duurde dat ik slaap viel door de zenuwen voor vandaag.
      'Hallo, ik ben Ethan,' stelt hij zich voor. Het is al erg genoeg dat er een man tegen mij praat, maar natuurlijk moet het ook nog een man zijn die er zo uit ziet. Hij is lang, langer dan de meeste Amerikaanse mannen. Daar komt ook nog bij dat hij gespierd is. Erg gespierd. En een sterke kaaklijn. En stoppels. Dit alles zorgt er voor dat ik nog nerveuzer word. Ik vraag mij af wat ik fout gedaan heb om dit te verdienen.
      Ik ben hem volgens mij nogal aan aan het staren, dus ik gooi het eerste er uit wat er in mij op komt. 'Ik, eh, ben een m-meisje.' Goed gedaan, Leya, nu denkt hij vast dat je een of andere weirdo bent. Ik voel mijn wangen opnieuw branden. Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. 'Ehm, Leya, bedoel ik.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Billy Ross 'Colt'

De afgelopen periode heeft hij dingen opgepakt die hij vroeger niet eens geprobeerd zou hebben, zoals dit: Hiken. Eerst dacht hij altijd dat het een stel idioten waren, want waarom zouden ze voor het plezier zulke afstanden afleggen? Wandelend, nog wel. Maar dat was tevens de tijd dat Cora nog leefde.
Zacht sloeg hij zijn ogen neer, richting de korrelige grond van het park. In zijn kijkers was een droevige expressie te bemerken, die hij haastig bedekte door zijn zonnebril op te zetten. Hij nam niet veel mee van zijn omgeving of de mede – hikers, die zo onderling met elkaar aan het praten waren. Colt scheen de enige te zijn die er niets van wilde weten en liever op zichzelf was. Zijn gedachten aan de prachtige vrouw, waar hij tot nog toe om treurde, werden ruw verstoord door het feit dat de grond onder zijn voeten vandaan verdween. Er trok iets aan hem, aan hem en zijn rugzak met benodigdheden. Hij wilde zich omdraaien om de persoon in kwestie een lesje te leren, alleen kwam hij met een smak op de grond terecht. Had hij niet opgelet vanwege zijn hersenspinsels? Was er wat anders aan de hand?
      ‘Eh, is iedereen oké?’ hoorde hij plots, waarna hij overeind krabbelde en om zich heen staarde. Blijkbaar was de man niet de enige die het overkomen was, want de anderen schenen hetzelfde hebben meegemaakt. Maar wat was “het”? Colt kreeg een naar onderbuikgevoel hiervan, er klopte iets niet.
      ‘Ik denk het,’ antwoordde een jonge man die zich naar haar toe bewoog. Colt deed geen moeite zichzelf af te kloppen, keek in plaats daarvan rond zich. De wereld scheen donkerder, alsof iemand stiekem een spelletje met ons speelde.
Tussen de bomen door zag hij zo nu en dan een lichte glinstering, vervolgens een gedaante, een vrouw. Ze zweefde boven de grond. Kort trilde zijn vingers, terwijl hij zijn zonnebril weer afzette. Wellicht zag hij het verkeerd? Cora glimlachte. Hij voelde zijn hart in z’n keel kloppen het moment dat hij zich abrupt omdraaide, om er niet meer op te letten. Dit kon niet waar zijn, dus overhoorde hij andere gesprekken.
      ‘Ik, eh, ben een m–meisje.’ Colt zette de zonnebril opnieuw op en trok zijn rechtermondhoek omhoog. ‘Ehm, Leya, bedoel ik.’ Dat scheen in ieder geval al meer te helpen. Hij liep op iemand af en vroeg zonder eromheen te draaien om een sigaret. Nogal ironisch misschien, met een groepje hikers. Er zal vast geen kip roken hierzo. Eigenlijk hij eveneens niet, niet meer, maar na dit alles hád hij er wel eentje nodig.

[Het is geen allerbeste post, maar het is er een. Iedereen mag op hem af komen of doen dat hij naar jou is gekomen, op het laatste stuk.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Harper Abigail Rose

---

Eenmaal er geen antwoord kwam van Axl stond ik meteen op en klopte snel mijn broek af om daarna met het pistool klaar in mijn handen op zoek te gaan naar mijn oom. Het bleef raar zijn om hem oom te noemen maar dat was hij nu eenmaal van me ik kon er niks aan doen, nu ik pas beter om me heen keek viel het me op dat het donkerede was, er hing een nare sfeer wat de haartjes in mijn nek omhoog lieten staan. Voor enkele seconden bleef ik stil staan om daarna mijn hoofd te schudden, nee ik moest door gaan. Er was niks aan de hand, ik ging Axl zoeken daarna het monster om dan het monster om te leggen en weer verder te kunnen gaan. Dat leek me een slim plan, voor even haalde ik diep adem en stak ik mijn pistool wat voor me uit zodra ik iemand wat in de verte hoorde praten. Langzaam liep ik naar het geluid toe terwijl ik om me heen bleef kijken. Ik had de neiging om Axl zijn naam nog een aantal keer uit te spreken maar dat zou nu geen slimme zet zijn. 'Ehm, Leya, bedoel ik.' Zodra deze woorden mijn oren vulde bleef ik staan, dit was zeker het monster niet. Nog voorzichtiger liep ik door en besefte ik al snel dat ik in de buurt van hikers terecht was gekomen. Zo snel mogelijk verstopte ik mijn wapen gezien ik wel benieuwd was of ook zij het vreemde gevoel hadden gehad en op de grond terecht kwaren gekomen. Ik toch mijn jasje wat recht om er voor te zorgen dat niemand het wapen zou zien gezien ik de mensen niet in paniek wou laten maken. Ik stapte verder nadat ik eenmaal er zeker van was dat het pistool niet zichtbaar was. Voor ik ook maar bij het meisje kon zijn die de naam Leya droeg werd ik tegen gehouden door een man. Wat beduusd keek ik hem aan om daarna langzaam mijn blik over hem heen te laten gaan. "Ja in mijn tas volgens mij." sprak ik, ik had een peroide gehad dat ik had gerookt en gezien die nog niet zo heel lang geleden is geweest twijffelde ik er niet aan dat ik een pakje in mijn tas moest hebben. Hierom haalde ik mijn tas van de schouder af op zoek naar het pakje. Eenmaal die gevonden pakte ik ook de aansteker uit de tas en bood de man er een aan. "Wat mij betreft mag je het pakje houden, ik ben gestopt." sprak ik waarna ik voor even aarzelde. "Euhm, misschien een hele rare vraag. Maar ben jij ook op de grond beland?" vroeg ik voorzichtig doelend op de vieze plekken op zijn benen.

[ bericht aangepast op 8 okt 2015 - 22:54 ]

---

In a dream I was a werewolf, my soul was filled with crystal light!

---

Het meisje zet een snelle pas naar achteren als ik het blaadje uit haar wilde lokken gehaald heb, waarbij ze bijna lijkt te struikelen. Ze weet zich overeind te houden en ik voel me een beetje schuldig dat ik zo ondoordacht haar persoonlijke ruimte binnen ben gedrongen. Hierdoor stel ik me maar voor, maar in plaats van te antwoorden, lijkt het meisje me eerst vooral aan te staren.
      Ik, eh, ben een m-meisje," zegt ze en ze lijkt zichzelf al snel te beseffen wát ze nou eigenlijk gezegd heeft. "Ehm, Leya, bedoel ik."
      Ik moet er zachtjes om lachen, maar besluit haar schaamte maar niet uit te buiten met een grapje, ze lijkt me al ongemakkelijk genoeg. "Mooie naam, Leya. Dat hoor je niet zo vaak," zeg ik vriendelijk, maar ik kan het toch niet laten om ook een beetje te plagen. "Maar ik bijt niet, hoor. Of alleen als je erom vraagt, ik ben flexibel," voeg ik het laatste er nog iets serieuzer aan toe.
      Ik grijns ondeugend naar haar en word even afgeleid door andere stemmen. Verderop staat een wat oudere man, eigenlijk een behoorlijk knappe man, te praten met een meisje die er zeker niet uitziet alsof ze gaat hiken, ze draagt nogal nette kleding en overhandigd de man een pakje, wat op sigaretten lijkt. Het lijkt me alleen nogal sterk dat ze hier afspreken om te dealen en volgens mij heb ik de man eerder gezien tijdens het hiken. Toch vind ik het een tikkeltje bedenkelijk, het tafereel ziet er gewoon nogal vreemd uit, maar ja, alles lijkt momenteel wel een beetje vreemd, iets waarvan ik afgeleid werd door het meisje waartegen ik aan het praten was.

     
     
     

---

     

---

Mijn aandacht word getrokken door een man die op mij af kwam. Hij heeft een pistool in zijn handen, maar richt deze niet op mij. Hierdoor ga ik zelf ook snel rechtstaan en hou ik mijn geweer paraat. De man heeft echter iets wat ik als een typerend uiterlijk voor een jager vind. Misschien is het meer de uitstraling, niet perse het uiterlijk, want zo typisch ziet hij er nou ook weer niet uit. Misschien is het wel gewoon het gevoel, of het feit dat hij met een pistool door de bossen sluipt. Daarmee jaag je niet en volgens mij is dit park toch beschermd. Vlak voor me stopt de man met lopen.
      "Heey, gaat alles wel goed?" vraagt hij, waardoor ik hem eens goed bekijk.
      "Ligt eraan wie dat wilt weten," antwoord ik een beetje bruusk.
      Ik hou mijn geweer stevig vast en naar zijn voeten gericht. De afstand tussen ons vind ik eigenlijk net iets te weinig om hem goed te kunnen gebruiken en ik zou wensen dat ik nu mijn pistool vast had, dat was makkelijker gemaakt. De sfeer in het bos lijkt enorm veranderd te zijn, alsof alles meer zwart, wit en grijs geworden is. Als ik verderop een geluid hoor, richt ik mijn geweer echter gelijk op de bron van het geluid in plaats van op de jongeman die bij me is en leg ik mijn vinger op mijn lip als ik een stap die richting in zet.

[ bericht aangepast op 9 okt 2015 - 22:59 ]

---

Your make-up is terrible

Billy Ross 'Colt'

De blondine die de man tegengehouden had, scheen in eerste instantie op iemand af te willen stappen. In eerste instantie had hij haar willen bestuderen, gewoon een snelle blik over haar heen laten glijden, hij had echter al snel besloten dit niet te doen. Haar verdwaasde expressie die in haar ogen scheen, liet hem kort grijnzen: Het feit dat er hedendaags nog iemand was die hij in zo'n staat kon brengen, was redelijk voldoenend.
      'Ja, in mijn tas, volgens mij.' Hij bedacht zich dat ze zelf een roker hoorde te zijn of ze had een vriend die haar als pakezel gebruikte. Het enige wat hij aanpakte, was het pakje, maar de aansteker liet hij bij haar. Zijn hand graaide al in zijn jaszakken, waarna hij vervolgens zijn eigen aansteker eruit haalde om de sigaret aan te steken— welke al in zijn mondhoek aan het bungelen was.
      'Wat mij betreft mag je het pakje houden, ik ben gestopt.'
Ditmaal, terwijl hij een hijs nam en rustig de tijd nam om hiervan te genieten, bestudeerde hij haar wel. Er glinsterde wat in zijn ogen. 'Liefdadig van je.' Zijn stem had een lage, wat zware toon, die hij altijd scheen te hebben. Op het laatste gedeelte zei hij niets, hij had geen nieuwsgierigheid naar zulke dingen om met iemand te binden— op wat voor wijze dan ook. Hij liet het zich dan tevens niet twee keer vermelden, het pakje belandde in zijn jaszak— samen met de aansteker.
      'Euhm, misschien een hele rare vraag.' Colt trok kort zijn wenkbrauw op, nam weer een hijs en blies deze rustig uit. 'Maar ben jij ook op de grond beland?' Hij stopte even met roken, grijnsde vermakelijk door het gegeven hoe opmerkzaam ze was. Echter, het verdween al gauw toen hij zich herinnerde wat er allemaal op de wereld rondliep, wellicht was het wel één of andere val. Voor nu besloot hij het op mysterieus te spelen.
      'Misschien.' Zo nonchalant mogelijk blikte hij rond zich heen, voor hij zijn ogen in die van haar boorden. 'Wat gaat jou dat aan, mevrouw. . .?' stelde hij haar tegelijkertijd de vraag, benieuwd wat haar naam was en of hij op haar woorden kon vertrouwen. Toch besloot hij wel een lichte toon van vermaak erin te gooien, om te laten weten dat hij het niet persoonlijk bedoelde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.