Zeiktopic.
Toen ik tien jaar oud was, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Ik was echt een vaderskindje, dus ik had het er ook echt heel moeilijk mee. Mijn moeder is vanaf dat moment gaan stoken tussen mij en mijn vader. Niks wat hij deed was goed en ze bleef hem steeds opnieuw afzeiken. Uiteindelijk ben ik alles gaan geloven. Wat wil je? Je bent 10-12 jaar oud, je ziet je vader eens per twee weken. Door de weeks mocht ik hem niet zien, ze hield me bij hem weg. Op mijn twaalfde trok ik het niet meer, ik wilde rust en het contact met mijn vader werd verbroken.
In het begin was mijn moeder hier blij mee. Ze had mij voor zichzelf en mijn vader ging verder met zijn eigen leven. Na een aantal maanden veranderde haar houding opnieuw. Dit keer begon ze tussen mij en mijn broertje te stoken. Hij kreeg alles en ik had pech. Vanaf mijn 14e werk ik al keihard, zodat ik gewoon kleren kan dragen. Alles moest ik zelf betalen, van een simpel tijdschrift tot de nodige kleding. Nu vind ik niet dat ik hier slechter van geworden ben, jaren later werk ik nog keihard voor mijn eigen onderhoud.
Hier bleef het alleen niet bij. Er kwam steeds meer ruzie, wat ook steeds verder uit de hand liep. Stoelen, bekers en bestek vlogen regelmatig door de keuken heen. Mijn stiefvader heeft op een gegeven moment mijn keel dichtgeknepen. Daarbij heeft mijn beste vriend rond die tijd een auto ongeluk gekregen en is hij overleden. Ik had geen idee wat ik met al mijn emoties aanmoest. Ik kon er met niemand over praten, dus ik zocht mijn eigen manieren om alles te verwerken. Achteraf was dat niet de goede manier. Ik wilde heel graag weg, maar ik kon nergens meer heen. Mijn vader wilde mij op dat moment ook niet in huis hebben.
Al snel leerde ik de verkeerde mensen kennen. Steeds vaker was ik van huis. Op een gegeven moment was ik er alleen nog maar om te slapen. Ik kreeg de verkeerde vriendjes, wat op een gegeven moment ook uit de hand begon te lopen. Op dat moment ben ik wakker geschud door mijn beste vriendin. Samen zijn we leuke dingen gaan doen, voor de afleiding. Op die manier heb ik ook mijn vriend leren kennen. Ik was op dat moment 15, hij 21. Dankzij hem heb ik afstand kunnen en durven doen van de foute vrienden.
Mijn moeder was eerst blij voor me, totdat ze merkte dat het serieus begon te worden tussen hem en mij. Steeds meer zaten we bij elkaar. Ze leek jaloers te worden en begon nu binnen onze relatie te stoken. De ruzies in huis werden ook steeds erger en mijn vriend was regelmatig getuige van de ruzies.
Mijn vriend is depressief geworden, dankzij de ruzies, mijn problemen en zijn eigen problemen. Hij heeft hier professionele hulp voor gekregen, maar mijn moeder zag ook dit weer als aanleiding om te stoken. Ik begon me steeds meer van haar af te zonderen en in de weekenden kwam ik ondertussen al niet meer thuis. Van donderdagmiddag tot zondagavond laat, zat ik bij mijn vriend. Door de weeks kwam ik om tien uur 's avonds thuis en vertrok ik om half 6 's ochtends weer voor school.
Samen met mijn vriend ben ik het contact met mijn vader weer gaan opzoeken. We hebben alles uitgepraat en het contact werd hervat. Hier was mijn moeder het totaal niet mee eens en de ruzies werden nog erger. Steeds opnieuw vertelde ze dat ik kon vertrekken. Ik was niks waard en niemand zou om mij geven. Ik kon niks, ik was lelijk en niemand zou mij missen. De laatste avond heb ik tijdens zo'n ruzie gezegd dat ik zou gaan. Ik heb mijn belangrijkste spullen gepakt en ben vertrokken naar mijn vriend. Mijn vader is daar naartoe gekomen om te praten.
De volgende dag wilde mijn vriend zijn belangrijke spullen ophalen. Alleen die van hem en ik zou 's avonds terug gaan om te praten. Dat is er alleen nooit van gekomen. ''Neem al die zooi mee en alles wat hier blijft gaat naar de stort,'' zoals ze dat tegen hem zei. Mijn vriend heeft van alles naar zijn hoofd gekregen. Kleren, boeken, fotolijstjes.
Mijn vader heeft haar toen een mail gestuurd, met het verzoek om geen contact met mij op te nemen. Als ze wilde praten, kon ze hem een mail sturen en zou hij het doorgeven aan mij. Dit zodat ik rust zou krijgen.
Met verjaardagen feliciteerden wij elkaar wel netjes, maar verder contact hield ik op afstand. Ik was er niet aan toe. Tot afgelopen zondag.
Op haar verjaardag heb ik haar niet gefeliciteerd, omdat wij een onverwacht overlijden binnen de familie hadden. Ik heb er gewoon niet bij nagedacht. Omdat ik haar dus niet had gefeliciteerd, heeft zij dat bij mij ook niet gedaan. Ik vond het niet zo interessant, ik zie haar al drie jaar niet meer. Maar mijn oma dacht hier zondag dus heel anders over. Die begon zich er opeens mee te bemoeien. Als ik op haar verjaardag had gefeliciteerd, had zij dat ook bij mij gedaan. Toen heb ik mijn oma netjes, toch dringend verzocht zich er niet mee te bemoeien. Mijn letterlijke woorden waren: Het lijkt mij niet aan jou om je hiermee te bemoeien.
Daarna heb ik mijn moeder dus een berichtje gestuurd, om te melden dat ze het voortaan zelf ook mocht oplossen. Misschien niet erg tactisch, maar zo ben ik nou eenmaal. Mijn moeder is compleet over de zeik gegaan. Ik was alleen nog maar welkom als ''Kevelientje''(zoals zij mijn vriend opeens noemde) niet meer in mijn leven was. Nu heeft zij daar dus niks over te vertellen(helemaal niet aangezien ik al bijna drie jaar samenwoon en ik 20, dus volwassen ben). Zelfs nu begon ze nog te stoken en moeilijk te doen. Ik heb op een gegeven moment gezegd dat ze nog maar 1 kind heeft(mijn broertje), aangezien ik haar niet als moeder zie. Ze ging steeds verder met beledigen en zei toen terug dat ik al lange tijd niet meer haar kind ben. Hetgeen wat ze over mij, tegen mij zegt, dat interesseert me niet zo veel. Ze heeft me jarenlang beledigd, dus dat kan ik aardig naast me neerleggen. Maar kom dus niet aan mijn vriend en familie.
Dit speelt natuurlijk voor een groot gedeelte mee. Daarnaast zijn er de afgelopen paar maanden al twee overlijdens geweest in mijn omgeving en heb ik zaterdag de derde uitvaart(binnen drie maanden). Ik sta aangemeld als gastouder, ik werk volle dagen in de supermarkt, thuis ben ik constant bezig met het huishouden en het schilderen, ik schrijf volop aan stories en ik blijf solliciteren om maar niet stil te hoeven zitten. Sinds een aantal maanden eet ik gigantisch slecht(alleen als het voor mijn neus gehouden wordt) en ik leef bijna op redbull. Om 5 uur 's ochtends ontbijt ik, omdat mijn vriend dan de controle heeft DAT ik eet. 's avonds eet ik, omdat hij het voor mij opschept. Ik lijk op het moment gewoon een zombie. Ik mis mijn beste vriend gigantisch. Zelfs na 5,5 jaar heb ik het er moeilijk mee. Ik kan niet even bellen en ik kan niet even snel langsgaan. Als ik alleen thuis ben, zoals nu, dan zit ik rustig huilend op de bank. Als ik 's avonds in bed lig, val ik regelmatig huilend in slaap.
Jarenlang heb ik verschillende therapieën gevolgd om alles een plekje te kunnen geven en van mijn paniekaanvallen af te komen. De muur die ik zorgvuldig om mij heen gebouwd heb, is binnen een sessie compleet afgebroken. Sindsdien ben ik net een wrak. Keer op keer deed ik alsof alles goed ging, omdat ik al die ***** therapieën meer dan zat was. Dat zie ik dus ook gewoon totaal niet meer zitten. Het liefste ga ik in een donker hoekje zitten en wachten tot ik me weer goed voel, maar ik weet dat zoiets helemaal niet gaat helpen. Ik weet op het moment gewoon zelf niet meer wat ik moet doen. Ik zit er gewoon even helemaal doorheen, het wordt me gewoon iets teveel.
Oeps, iets langer dan de bedoeling was.
Stop holding me under and let me breathe.
Ledecky
Ik wens je heel veel sterkte. Soms is het goed om dit soort dingen eruit te gooien, dus je mag altijd bij me aankloppen als je iemand nodig hebt om tegen te zeiken.
