Er moet iets van mijn hart en ik ben fucking pist, dus het spijt me alvast als van deze tekst geen bal te verstaan valt. Bon, the story. Ik zie mijn zus graag. Logisch, natuurlijk, praktisch iedereen ziet zijn familie graag. Mijn zus, echter, heeft de irritante gewoonte weg te blijven weet-ik-veel-waar en niemand een zak te laten weten, tenzij een bericht van twee uur en een half ervoor meetelt om te melden dat ze nog even op school zit en wat gaat laten weten als ze afkomt. Dat was om half zes, om half acht was ze nog niet thuis. Nu ben ik misschien iemand die zich te snel zorgen maakt (al begin ik het mooi af te leren met haar), maar goddamn half acht was ze nóg niet thuis. Dus, mijn pa en ik naar school. Een leuke meeting met mijn beste vriendin die ik al maanden niet meer gezien heb, zij gebeld naar iemand anders, die dan afgekomen is en ook gebeld heeft naar vrienden van mijn zus. Wat we dan ongeveer hadden:
- Om kwart over vier naar een frietkot vertrokken met een vriendin
- Om half zes mij dat berichtje gestuurd
- Om kwart voor zeven vertrokken om de grootste ommetoer ooit te maken
Nou had ze me een bericht gestuurd om kwart voor acht (toen wij dus al weg waren op zoek naar haar), dat ze van bij mijn ma aan het vertrekken was - die twee straten van hier woont, dus daar zal ze niet teveel tijd verloren zijn. Toen we thuiskwamen was zij dus thuis, maar ik heb me even wijselijk naar boven begeven, want ik was niet de enige die nogal pissed was. Ik denk niet dat ik mijn vader de laatste jaren nog zo heb horen roepen, om eerlijk te zijn. En ik zit hier, omdat we straks gaan eten en ik weet dat de sfeer om te snijden gaat zijn.
Sorry voor het misschien onduidelijke verhaal, maar dit moest van mijn hart en ik heb me fucking veel zorgen gemaakt.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried