Hoe zeg ik 6 jaar later aan mijn ouders... - Stamcafé

Zo'n 5/6 jaar geleden, ben ik zwaar gepest geweest. Ik heb het alleen in die tijd nooit aan mijn ouders kunnen zeggen. In eerste instantie, omdat ik een trots heb van hier tot op de maan, en weigerde te plooien. Ik wilde aan mezelf niet toegeven, dat het me ook maar één iets deed. Daarnaast ook omdat ik toen te jong was om er mee om te gaan. Het was als het ware te traumatisch, waardoor mijn brein - volgens google - het toen niet bewust kon ondergaan. Omdat het te zwaar was voor een kind. Nu ik volgroeid ben, is er onlangs heel toevallig iets gebeurd, wat al die voltages hebben geactiveerd in één keer. Ik kreeg een soort van schokreactie. En alles kwam naar boven. Het lukt me niet meer om te studeren, ik was niet geslaagd, en dat ben ik normaal altijd, maar mijn ouders merkten ergens dat er iets was. Maar ik kon het precies niet opbrengen om het te vertellen. Dit was in de paasvakantie, en ik voel me nog steeds niet beter. Nog steeds kan ik mij nergens meer goed om concentreren. Ik denk dat ik behoefte heb aan een psycholoog. Maar ik weet niet hoe ik dit ineens aan boord moet leggen. Ik heb ook niet zoveel zin om het te vertellen, omdat het 6 jaar later is, en ze zullen verontwaardigd zijn dat ik dit nooit eerder heb gezegd, en alles willen weten. En daar heb ik niet zoveel zin in. Maar ik kan niet langer met dit letsel rondlopen. Ik raak er niet meer alleen uit. Iemand tips?

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Zoals je het zegt ben je eerder 'bang' (of kijk je er tegen op) het te zeggen maar verwacht je dat hun reactie oké zal zijn. Als ik dat zo juist heb begrepen zou mijn tactiek zijn: het bespreken met een van beide, daar het verhaal in de puntjes doen ('t is te zeggen, vanaf hier met je slechte resultaten beginnen, uitleggen wat er voor zorgt dat je je nu slecht voelt en dat verbinden aan vroeger). Ik ken jouw ouders niet maar veel mensen zijn tamelijk 'sceptisch' over zelf-diagnoses dus ik zou je verhaal vooral focussen op je ervaringen en niet te veel 'wetenschappelijke analyse'. Ik zou er ook bij zeggen dat je er liever niet eindeloos (bijvoorbeeld dat pesten als ze daarop doorvragen vind ik wel dat je gewoon moet kunnen zeggen: het is al 6 jaar geleden nu en liefst praat ik er niet te veel over als dat niet nodig is) over wilt hebben maar dat je jezelf echt graag over je probleem wilt zetten en dat je gelooft dat een psycholoog je misschien kan helpen.

Eventueel kan je ook alleen naar de psycholoog (ik weet neit hoe het noemt maar in mijn stad is er zo'n jongerencentrum waar je terecht kan voor een gesprek indien je het van thuis uit niet wilt regelen) maar aangezien het klinkt alsof je band met je ouders goed is is dat misschien zonde: je ouders zouden dit waarschijnlijk willen weten en er zit geen schaamte in om het ze te vertellen.

effort never betrays you

Je hebt geen plicht aan je ouders om de oorzaak voor dat jij een psycholoog wil zien te vertellen. Je kan het ook zo brengen, dit is wat ik veel psychologen hoor aanraden. Dat je graag een psycholoog wil omdat jij daar denkt heel veel baat bij te hebben, en dat je je ouders dus het verhaal nog niet kan vertellen. Dat mag je ook gerust tegen ze zeggen. Pas als je er zelf vrede mee hebt het wil vertellen. Ik lees net dat je achttien bent, dus je hebt ook geen toestemming meer van je ouders nodig dus je kan langs de huisarts en via daar een verwijsbrief aanvragen. Hoe dan ook kun je dus naar een psycholoog, ook zonder de toestemming van je ouders. Je moet wel even nagaan dat je waarschijnlijk wel veel zelf moet betalen, want de verzekering betaalt voor eerstelijns patienten volgens mij niet alles. Succes!

The truth is out there.