Geheimen in het leven - Stamcafé

Hallo lieve Quizletters!

      Zoals jullie wel weten heb ik verscheidene gedichten geschreven, deze schrijf ik thuis op in een boekje (waarin ook allerlei hersenspinsel in staan en associaties van gevoelens die ik aan woorden koppel) Nu is het ook wel duidelijk dat niet al mijn gedichten even vrolijk zijn en diepgaande gevoelens en/of emoties hebben, waarin ik mezelf in bepaalde aspecten herken. Alleen kan ik helemaal niet goed praten over mijn gevoelens en uit ik deze alleen in dichtvorm. Ik houd er helemaal niet van deze woorden uit te spreken of uit te leggen, laat staan verwoorden of verantwoorden. Het beangstigt me op één of andere manier om hierover te praten.
      Gisteren schreef ik na een lange pauze weer eens een gedicht, en haalde mijn boekje dan ook weer boven. Maar die had ik per ongeluk laten liggen op mijn bureau. Deze ochtend ging ik de stad in, maar bleek dat mijn moeder het boekje had geopend (wat ik ten eerste al helemaal niet fijn vind, aangezien zij het ook niet leuk vindt als ik door haar spullen snuister) en mijn gedichten had gelezen. Ik ben van het principe dat ik Quizlet en mijn echte leven tot een bepaald punt in mijn leven gescheiden houd, en daarom ook mijn creaties niet toon. Dit geldt niet alleen voor mijn gedichten, maar ook voor mijn verhalen.
      Mijn moeder was dus erg geschrokken van de diepgang in de gedichten, maar ik voelde me gewoon geschonden. Alsof ze iets heel persoonlijk te weten was gekomen dat ik niet wilde. Echter was zij ook boos, omdat ik voor haar geheimen heb. Ze leest nooit verhalen of gedichten van mij en ze wil weten wat ik schrijf. Ik heb haar meermaals gevraagd dat ik het niet wil en schrijven persoonlijk voor me is en dat ook te respecteren, ze vat dit op alsof ik haar buitensluit, omdat ik dit wel met Quizlet deel.
      Zijn deze geheimen in mijn leven nu zo moeilijk te begrijpen? Kan iemand me even helpen door mijn moeders standpunt te verhelderen? En zijn er nog andere mensen die dit doen en me hun ervaringen over kunnen delen?
Als jullie nog vragen hebben wat betreft dit om mijn vragen te kunnen beantwoorden, mag dat altijd. (:

Painkiller/Qing

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Even mijn tijd genomen na te denken, alles te lezen en uiteindelijk voor jullie mijn antwoord te presenteren (: Dankjewel iedereen voor het reageren (:

Monachopsis schreef:

http://data.whicdn.com/images/194967978/large.gif

Ik zal beginnen om je mama wat beter proberen te begrijpen. Misschien helpt het een beetje als je teruggaat naar waarom ze dit doet - of ze nu juist is of niet. dat is namelijk omdat ze om je geeft, van je houdt, zich zorgen over je maakt en het beste voor je wil. Ze weet graag wat er met haar kind gebeurt, zodat ze jou kan beschermen tegen al het kwade van de wereld. Ze wil je gelukkig zien.
Als ze dan plots iets vindt waaruit blijkt dat dat eigenlijk niet zo is, dan kan dat een hele schok voor haar zijn. Ze is eigenlijk niet echt boos op jou, ze is bang dat er nog veel meer is dat ze niet weet een tegelijk ook boos en teleurgesteld op/in zichzelf omdat ze het niet gezien heeft. Misschien heeft ze nu een beetje het gevoel dat ze faalt als moeder, omdat ze denkt dat jij niet het gevoel hebt dat je jouw problemen met haar kan delen.
Deze gevoelens kunnen overweldigend zijn en daardoor projecteert ze het op de verkeerde persoon: jou.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het juist is dat ze in je boekje heeft gekeken. Ik ken er niet veel van, maar ik weet dat je een recht op privacy hebt. Je ouders mogen niet in je persoonlijke spullen of brieven kijken, tenzij er een duidelijke reden tot ongerustheid is (drugs, zelfmoordneigingen, stelen...). Zover ik weet, is dat bij jou niet het geval, al snap ik wel dat je ouders wat meer over je inzitten.

Dus nee, het is niet verkeerd om je ouders niet alles te vertellen. Je moet alleen begrijpen dat dat een heel beangstigende gedachte is voor je ouders, vandaar haar reactie.

Anyways, je zou er eens met je mama rustig over moeten praten, als dat lukt. Probeer elkaars standpunten te begrijpen: Jij snapt dat ze bang is, en ongerust, dus maak duidelijk dat dat niet nodig is. Dat je je inderdaad wel eens slecht voelt, maar dat het daarna ook weer beter gaat. Dat als er echt ets grondig scheelt, je weet dat ze er nog steeds voor je is en dat je daar ook gebruik van zou maken.
Andersom moet je proberen je mama te laten inzien dat je geen klein meisje meer bent en langzaam aan een eigen leven begint. En bij dat eigen leven horen ook dingen die jouw mama niet weet. Ze moet inzien dat dat niet slecht is.

Verder: Je weet dat ik er altijd voor je ben en ik geef je nog een dikke virtuele knuffel, cuz I love you!!

Jotunheim schreef:
(...)
Ik duidde ook niet op zelfmoord. Als je kind (of iemand anders om wie je geeft) niet de indruk wekt zich erg gelukkig te voelen wordt je daar zelf ook niet happy van. En dan hoeft het helemaal niet zo drastisch als zelfmoord te zijn voordat je het gevoel hebt dat je tekort schiet.

En ik snap wel dat je over sommige gevoelens makkelijker schrijft, waardoor de er een vertekend beeld bestaat van hoe je je werkelijk voelt, maar ik kan me ook indenken dat je moeder daar niet stil bij staat en gewoon erg schrikt.

BIack schreef:
(...)
Succes!

Founder schreef:
Ik zou het ook echt niet fijn vinden als mijn moeder persoonlijke gedichten van me zou lezen. Maar ik schrijf ook niet echt persoonlijke dingen, dus maakt het niet veel uit. Zelf zou ik graag hebben dat mijn ouders wat geïnteresseerder waren in mijn schrijven, want ze zeggen er niet veel over. Ze hebben er ook niets tegen ofzo, dus bij mij zit het allemaal wel goed.

BlueJays schreef:
Oh, mijn moeder zeurt ook regelmatig of ze mijn verhalen nou eindelijk eens een keer mag lezen, dus ik herken heel goed wat je bedoelt. Sommige dingen hou je gewoon liever voor jezelf, of deel je makkelijker met leeftijdsgenoten dan met je ouders e.d. Ik vind ook dat dat gewoon moet kunnen en dat je moeder dat zou moeten respecteren.
Wat ik wel goed snap is dat je moeder het graag zou willen weten als het niet goed met je gaat of als je niet lekker in je vel zit. Daar is ze toch wel een beetje je moeder voor, om zich zorgen om je te maken en het beste voor je te willen en zo (:

TARDlS schreef:
Iedereen heeft recht op een stukje privacy, en voor de een zal dit nu eenmaal een wat ander (en misschien ook een wat groter) stukje zijn dan voor de ander. De privacy die iemand vraagt moet ook gewoon worden gerespecteerd, ook door mensen die misschien dichtbij je staan. Als er heel veel privacy wordt gevraagd, is het misschien een wat ander verhaal, maar ik vind dat dit nu niet helemaal het geval is.Zolang je je maar niet helemaal afsluit van de rest van de wereld, want dan kan ik begrijpen dat ouders er niet tegen kunnen.
Je moeder had in de eerste plaats niet zomaar in jouw boekje moeten kijken zonder daarvoor toestemming te hebben. IK denk dat je haar gewoon moet zeggen dat iedereen wel eens een dipje of wat verdriet in zich heeft, dat jij dat op die manier uit, en je wilt dat dat gerespecteerd wordt, en dat het verder in principe prima met je gaat. Ze hoort dat wel te accepteren.

Lolicia schreef:
Hmm, er zijn hier meerdere meningen waar ik mee eens ben, maar ik denk dat het 't beste is als je het zelf aan haar vraagt (op een rustige manier) waarom ze daar aan heeft gezeten. Misschien was ze ook gewoon echt bezorgd, omdat je er niet over praat en zag zij dit als enige oplossing.

[ bericht aangepast op 21 aug 2015 - 22:17 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys