First off: ik open dit topic niet om medelijden te vragen of zodat jullie oplossingen voor mijn problemen kunnen aandragen, maar om dit allemaal van me af te schrijven zodat het niet alleen maar in mijn hoofd zit en ik er naar van word.
Zoals een aantal mensen hier misschien wel weten, maar een groot deel ook niet, ga ik momenteel thuis door een rare periode.
Mijn ouders gaan na meer dan 30 jaar huwelijk uit elkaar, en hoewel ik dacht dat ik dit prima trok, blijft er toch ergens een naar gevoel achter.
Ik ben enig kind, en hoewel mijn ouders hun scheiding heel erg goed regelen en nog steeds vriendschappelijk met elkaar omgaan, voelt het soms alsof ik compleet over het hoofd gezien word.
Momenteel zitten ze in de echte regel-fase: wie doet wat, wie krijgt wat, en wanneer doen we bepaalde dingen. Vandaag was weer zo'n dag dat ze bij elkaar kwamen (mijn vader woont zo'n 10 minuten verderop en ik woon bij mijn moeder, maar hij komt bijna dagelijks langs om zijn was te doen etcetera).
Deze keer ging het om data om de boedel te verdelen, en dit kon ik allemaal prima aan. Er werden gewoon grapjes gemaakt, en alles was helemaal oké. Omdat het de afgelopen jaren nooit echt lekker heeft gelopen tussen mijn ouders, vind ik de scheiding helemaal niet zo zwaar, en voelt het juist fijn dat ze nu 'normaal' met elkaar om gaan.
Echter mailde mijn vader vanavond dat er een probleem zit in een planning; mijn moeder heeft drie dagen vrijgenomen voor haar studie (die ze 2 uur verderop volgt), maar die zelfde dagen is mijn vader ook naar zijn opleiding (ook 2 uur verderop, de andere kant op.)
Dit betekent dus dat ik van donderdagmiddag na schooltijd tot zaterdagavond laat alleen thuis zal zijn.
De gemiddelde tiener zou daardoor een gat in de lucht springen, maar ik heb een hékel aan alleen thuis zijn, zeker 's avonds.
Ik ben ontzettend bang in het donker en door een verleden met depressie en angsten vind ik het heel naar om lang alleen te zijn, omdat ik dan enorm opgesloten zit met mijn eigen gedachtes, die niet altijd even tof zijn.
Vanavond bracht ik dit ter sprake bij mijn moeder, omdat zij van alles op de hoogte is. Ik verwachtte medeleven van haar, maar het enige dat ze kon zeggen was "je bent ondertussen 16, bijna 17, eindexamenleerling... je bent oud genoeg, en als je niet alleen thuis durft te zijn dan regel je maar wat."
Als het nou zo was dat ze al die drie dagen studie had kon ik het begrijpen, maar ze neemt een dag tussendoor vrij voor 'privé-dingen' - met andere woorden, afspreken met een man met wie ze datet.
Ze verwacht nu dat ik vrienden ga vragen of ze 2 nachten lang bij mij willen zijn, terwijl diezelfde vrienden ook gewoon school en verplichtingen hebben. Als ik dat niet kan regelen, moet ik maar bij vrienden van mijn ouders logeren, omdat die dichtbij mijn school wonen. Dit zou ik normaal gesproken niet zo'n probleem vinden, ware het niet dat het daar momenteel ook niet al te rustig is.
In het kleine dorp waar we wonen heb ik geen aansluiting, en de gemiddelde kennis zou me uitlachen als ik zou zeggen dat ik niet alleen durf te zijn, en bij klasgenoten (met wie ik heel goed op kan schieten!) wil ik ook liever niet aankloppen, waarschijnlijk is dat iets met trots of zo.
Ik word hier gewoon ontzettend naar van omdat ik het gevoel heb dat ik niet serieus genomen word (iets dat in mijn gezin en zeker mijn relatie met mijn moeder héél veel voorkomend is). Dit heb ik meerdere keren aangekaart, maar zoals vaker met ouders wordt er niet of amper naar geluisterd.
Oké, dat was geloof ik mijn geklaag wel. Als je dit helemaal gelezen heb dan bedank ik je ontzettend, het is voor mij al fijn om even stoom af te kunnen blazen en dit even kwijt te kunnen.
I had a few, got drunk on you and now I'm wasted
Phlegethon
