Beetje lang verhaal.
Ik zit dus op een mbo school en volg het studie Sociaal Juridisch Medewerker. Voor degenen die niet weten wat het precies is: het is wetten en in mijn geval een soort vooropleiding. Na het behalen van mijn diploma, kan ik overal gaan werken in het kader, maar de kansen om werk te vinden is minimaal.
Voordat ik voor wetten koos, ging ik naar het havo, maar mijn punten waren allesbehalve mooi (iets van 15+ minpunten) en ik was niet bepaald gelukkig daar. Dus ik mocht thuis blijven. Maar natuurlijk moest ik wel op zoek gaan naar iets om te doen en zo kwam ik bij mijn huidige school terecht. Het inschrijvingsproces was vlot, zonder stress en vooral makkelijk. Het maakte niet uit dat ik in feite bent gezakt voor havo en een vsbo diploma was genoeg. Ik die tijd had ik het idee dat ik graag mensen zou willen helpen en ook al ik dat waar, ik help graag, ik merk de laatste tijd dat ik het toch niet zo geweldig leuk vind om te doen en dat ik best ongeduldig kan zijn. Iets wat ik echt nooit van mezelf wist. En ik ben altijd geïnteresseerd geweest in crime enzo. Dus ik dacht: dat is het opleiding voor mij.
Al bij al, school begon en sinds het eerste kwartaal, had ik zo'n gevoel die zei van: 'Joh, wil je dit echt of hou je jezelf voor de gek?' Maar ik negeerde mijn twijfels omdat ik zelf vond dat ik niet weer een opleiding/school kon verlaten. En het school, kost duizenden en thuis doen we veel moeite zodat we het kunnen betalen, zodat ik straks niet met een schuld zit van hier tot Tokio. Maar moederlief merkt toch wel dat ik niet vol enthousiasme naar school gaat. Dus haar woorden waren: 'rond deze maar af en we kijken straks verder'. Het klinkt als een goede deal sinds ik toch maar 1 jaar moet doen. Zal wel jammer zijn als de laatste twee jaren voor niks zou zijn geweest.
Maar hier zit nou mijn probleem. Ik ben 19 jaar, heb geen freaking idee wat ik met mijn leven wilt doen en iedereen om me heen verwacht dat ik antwoorden hebt. Ik zou graag boeken willen schrijven, maar hallo, daar heb je geen opleiding voor nodig. Kan wel, maar hoeft niet. Ik kan ook moeilijk zeggen van: ik doe even een jaar niks en stort me volledig op het schrijven. Mijn moeder zou dat echt nooit toestaan, al wil ik dat heel graag. Het draait niet alleen om het geld, maar om het feit dat ik dan 'thuis niks zit te doen, lui zou worden en niet genoeg onder de mensen zou komen waardoor ik aso kan worden.'
Hebben jullie ook weleens in zulke situaties gezeten?
-