[Column] Echte schoonheid wordt pas schoon als het niet meer is - Overige promoten

Hello! We moeten voor Nederlands een column schrijven over een zelfgekozen onderwerp en toen ik de columns voor COTM aan het doorlopen was, bracht iemand me op dit idee. Ik vond het ook een toepasselijk thema voor deze opdracht, maar wat vinden jullie ervan? Alvast bedankt. Hier vinden jullie de column nog eens, trouwens.

Ik zit al op mijn huidige school van toen ik negen jaar oud was, het zesde leerjaar – het voorbereidend jaar, noemden ze dat toen. Onderhand ben ik veertien jaar oud en zit ik in het vierde middelbaar. Als alles goed gaat, ben ik op mijn zestiende afgestudeerd van het middelbaar, met een ASO-diploma waar ik nog alles mee kan gaan doen wat ik wil later. Die laatste twee jaar ga ik echter niet meer door de oh zo vertrouwde gangen van mijn school lopen, door het oh zo gezellige park bij mijn oh zo lieve vrienden.

De voorbije vijf jaar waren niet de makkelijkste jaren, en dat was het lager ook niet. De helft van mijn vijf jaar hier op school ben ik gepest geweest en van de overgebleven twee en een half jaar heb ik ook maar een jaar en een half echt kunnen genieten. Hoe sneller ik afgestudeerd zou zijn, hoe beter. Dan kon ik weg daar op school, mijn eigen ding gaan doen. Dat eigen ding is door de jaren heen ook wel al eens veranderd - eerst wilde ik talen studeren, dan een ingenieursstudie en nu ben ik nog steeds aan het twijfelen tussen vier richtingen – vier andere richtingen: Rechten, criminologie, politieke en sociale wetenschappen of aan het conservatorium gaan studeren. Moet ik me daar nu al zorgen om maken? Ja, maar dat doe ik niet. Maandenlang, al dan niet misschien jarenlang onbewust, heb ik uitgekeken naar het einde van juni, de laatste dag van het schooljaar, de laatste dag dat ik door de oh zo vertrouwde gangen zo lopen, door het oh zo gezellige park en bij mijn oh zo lieve vrienden. Die dag zou ik voor altijd in mijn geheugen opslaan. De dag dat ik naar Gent naar school mocht, een richting gaan doen die me nog het meest interesseert, maar die ik eigenlijk grotendeels koos omdat de rest mij nog minder interesseerde. Die dag zou ik nooit vergeten. En nooit zal ik hem vergeten.

Voor het eerst in maanden weet ik dat ik mijn school ga missen, het park waar je elke pauze in kan lopen, mijn klas die eigenlijk zo erg niet is als ik dacht dat ze was en het feit dat ik er met de fiets op een kwartier stond. Ik snap niet hoe ik dat nu pas voor het eerst besef, net nu het einde nadert en het bijna gedaan is. Net nu ik het naar mijn zin krijg.