Dus ik had vandaag een afspraak bij de huisarts. Dit; omdat ik last heb van tics. Dit heb ik al sinds kleins af aan en het was nooit storend, dus is er nooit iets aan gedaan. Maar sinds twee jaar (sinds dat alle problemen zijn begonnen) zijn mijn tics erger geworden en zijn het er meer geworden en het wordt nu wél storend. Dus dacht ik dat een huisartsbezoekje geen kwaad kon.
Nou, jeuj... Kom ik met mijn pa z'n kantoortje binnen (na 20 minuten te hebben moeten wachten terwijl we op tijd waren. Hij zat gewoon te kletsen met z'n assistente...) en moet ik mijn verhaal doen. Ik dus zo zeggen dat ik last heb van tics blablabla.
''Ja, sorry. Daar weet ik niets vanaf. Ik zal eerst research moeten doen.''. Like wtf? Tijdens het maken van die huisartsafspraak moest ik vertellen waar het om ging. Dan mag ik denk ik toch wel verwachten dat hij dat te horen krijgt en zich een beetje in kan lezen.
En nu nog voordat ik het wist is er afgesproken dat hij me terug bellen gaat zodra hij iets weet. En dan worden het hoogstwaarschijnlijk bezoeken aan een psycholoog en pas aan de hand daarvan gaan ze kijken óf ik medicatie mag, en zo ja; welke.
Terwijl stress en problemen gewoon niet te voorkomen zijn en ik niet naar een psycholoog wil. Geef me gewoon pillen zodat ik het kan onderdrukken. Maar nee, dat schijnt niet te gaan. Blablabla.
It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart.