[200] The world belongs to the men || Speeltopic - Speeltopics

      Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Niets meer. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Doen ze dit niet, komen ze in het 'vrouwenhuis' terecht, de nachtmerrie van elk meisje. Je wordt er geslagen, mishandeld,...
Congrulation is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 17-20 jaar oude leeftijd één keer naar de 'Lady ceremonie'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning.
Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen !

Om te weten :
- De meisjes worden bij hun geboorte in het vrouwenhuis geplaatst, dit is verplicht. Hun moeder is dus verkracht of echt verliefd geworden op hun meester.



Regels :
- Minimum 200 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen.
- Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG.
- Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan !
- Geen perfecte personnages.
- Niemand buitensluiten !
- Minimum vier keer per week reageren.
- 16+ is toegestaan.
- Je reservering vervalt na 2 dagen.
- Spreek ook andere relatie's af met andere mensen zodat iedereen eens met elkaar kan RPG'en.


Rollen :
Jongens
- Chester Ernesto Knight || Rollins 1.1
- Fynn Robert Hood || The_Glue 1.7
- Pipkin Hamatora || Sugasu 1.4
- Maxime Nathaniel Montgomery || Dumbledore 1.4
- Josiah Kydd More || Rollins 1.6
Meisjes VOL
- Celina Solana Mirai || Recentia 1.2
- Sunset Dyani Eguerre || The_Glue 1.7
- Lucinda Wooden ||Appelboompje 1.3
- Andelyn "Andy" Cassington || FairyTalest 1.2
- Kaylie Maira Deliva || Deliva 1.4

Begin
De ceremonie begint. De jongens zijn of al op weg naar de ceremonie of ze zijn er al. De meisjes eindigen hun make-up en gaan dan naar de grote zaal in het vrouwenhuis waar de ceremonie plaats vindt. Eerst maken ze wat kennis met elkaar en dan zal de verkiezing echt beginnen.

De verhaallijn komt ook van mijn story.

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Celina Solana Mirai

      Ik kijk naar mezelf in de spiegel van een paskamer, want die hadden we hier blijkbaar in het vrouwenhuis. Mijn kleedje is mooi, maar wat te kort naar mijn smaak. Hij heeft vast veel moeten kosten. Ik kijk trots en goedkeurend naar mezelf.
      "Hij is goed !", roep ik naar de strenge bewakers die voor mijn hokje staan te wachten. Als ik uit het hokje kom kijk ik hun scherp aan. Er is toch een voordeel aan deze ceremonie, ik zal de wachters hier niet meer moeten zien. Ze volgen mij overal, en ik heb echt meer ruimte nodig, ook al is als een slaaf werken niet veel beter. Met een duidelijke fake-glimlach loop ik weer van hun weg.
      De make-up artiesten hebben daarstraks mijn make-up gedaan. Ik lijk nu wel op een barbiepop. Eigenlijk doe ik nooit erg veel op, maar de artiesten zeiden dat jongens dat mooi vinden. Maar wat kunnen die jongens me toch ook schelen ?
      Met tegenzin ga ik naar de zaal beneden. Daar waar mijn leven gaat veranderen. Als ik beneden ben voel ik me meteen al wat minder zelfzeker. Meerdere blikken van jongens zijn op mij gericht omdat ik de deur per ongeluk hard achter mij dicht heb gegooit. Ik zucht even, ik ben één van de eerste meisjes ...
      Ik ga ongemakkelijk op een zetel zitten, maar probeer mijn zelfzekerde blik aan te houden.

[ bericht aangepast op 20 maart 2015 - 18:18 ]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Mt

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

MT.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

MT :'D

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

---

---

'Maxime?'
De stem van mijn vader haalt me uit mijn gedachten. Ik sta nog steeds voor de spiegel om mijn pak te keuren. Het is de dag van de ceremonie en hoewel ik het niet graag toegeef, ben ik nerveus. Via de spiegel kijk ik naar mijn vader, die schuin achter me staat. Zijn blik staat nors en strak - zoals altijd.
      'Ja, vader?' vraag ik voorzichtig. Hij fronst even en overhandigt me mijn stropdas. Voor zijn doen was het een speciaal gebaar, ondanks dat het maar een stropdas was. Ik doe deze om en zorg ervoor dat de stropdas netjes rondom mijn nek zit.
      'Ben je nerveus?' vraagt mijn vader terwijl hij zijn armen over elkaar heen kruist. Ik schud mijn hoofd, maar hij ziet dat ik lieg. Toch gaat er niet op in. Hij drukt me op het hart dat we de rijkste van de rijkste zijn, waardoor het voor mij geen spannende gelegenheid hoeft te zijn. Samen lopen we richting de zaal en daar laat mijn vader me alleen. Hij komt iemand tegen die belangrijker lijkt te zijn. Hij laat me alleen na een schouderklopje. Ik zucht even diep en kijk dan de zaal rond.

[ bericht aangepast op 20 maart 2015 - 19:09 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Andelyn "Andy" Cassington

Zo snel als ik kon stopte ik het boek in mijn kussensloop. De adrenaline gierde door mijn lijf, sinds mijn tiende leende ik al boeken uit de bibliotheek zonder dat het mocht, maar ik legde ze altijd terug, dit keer was dat niet mijn intentie. Als ik weg ging, ging dit boek, naast het weinige dat ik met geluk tot mijn bezit kon rekenen, met mij mee. Ik legde het kussen weer terug en bekeek mezelf nog snel in de spiegel. Ik deed nog wat extra lipgloss op zodat het eruitzag alsof ik extra veel aandacht aan mijn uiterlijk had besteed. Ik was later dan moest, het was namelijk de bedoeling om naar de zaal te gaan als je klaar was in de paskamers, maar anders was het mij nooit gelukt om dat boek ongezien naar mijn kamer te smokkelen. Ik streek mijn jurk glad en vertrok naar de feestzaal. Mijn voetstappen galmde door in de hal, dit was ook het énige geluid in de hal, dit baarde mij zorgen, was iedereen er al?. Heel even dacht ik ongezien de ruimte binnen te komen, maar ik werd ruw bij mijn arm gegrepen door de huisbaas. Hij had scherpe nagels voor een man. 'Ik dacht dat jij als eerste naar de paskamers ging?' vroeg hij, de ondertoon in zijn stem klonk intimiderend.
Er gleed een rilling over mijn rug. Ik keek hem recht aan zodat ik makkelijker uit mijn woorden kon komen. 'Ik dacht dat ik er op mijn best uit moest zien voor de ceremonie,' zei ik zachtjes.
Mijn stem was nauwelijks te verstaan na het oorverdovende geluid van de stem van de huisbaas. Hij bekeek me van top tot teen en deed geen moeite om te verbergen dat hij meer geïnteresseerd was in de V-hals van mijn jurk dan in iets anders. 'Dat lijkt me dan ook een lastige opgave voor jou,' gromde hij waarna hij de deur opende en mij bruut naar binnen duwde.
Ik struikelde bijna over mijn eigen voeten toen ik de zaal binnen kwam. De deur sloeg met een klap achter mij dicht, wat zorgde dat een aantal paar ogen op mij waren gericht. Ik glimlachte ongemakkelijk en wreef over mijn arm. Ik was klaar om in de massa te verdwijnen en er niet meer uit te komen, dacht ik bij mezelf, alleen was de massa klein. Ik snakte naar een boek zodat ik niet aan mijn sociale vaardigheden hoefde te werken die ronduit belabberd waren. Ik vond het prima om te luisteren, maar mijn leven was bij lange na niet interessant genoeg om veel over te vertellen. Ik zocht naar een bekend gezicht en kon gelukkig die van Celina ontdekken. Met een vlotte pas liep ik naar haar toe. Ik vond alles doodeng, ook al zou ik dat niet hardop toegeven.
'Vandaag is het dan zover,' constateerde ik terwijl ik op de stoel naast haar neerstreek.
Mijn stem trilde helaas.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Pipkin Hamatora
De wielen maakte een kort piepend geluid over de gladde vloer van de gangen. Ik had uit netheid een blouse aangetrokken en was nog gevallen tijdens het overplaatsen van het bed naar de rolstoel. Het koste me ook vijf minuten om de rolstoel te pakken en erin te gaan zitten. Mijn ouders waren er vandaag niet, ze moesten op belangrijke zakenreis en dat was nogal belangrijker dan dat ik eindelijk een man op wielen werd.
Ik reed langs de deuren van de enorme zaal.
Als ik net de bocht om wilde rijden, kwam het besef dat ik terug moest. Ik laat mijn rolstoel met gemak draaien en reed terug naar de goede deur en probeerde die met moeite te openen.
De zaal was al half gevuld met mensen, waardoor ik het warm kreeg. Ik was niet de rijkste en ook niet de persoon die kon rennen. Ik reed wat onzeker de zaal in en wist niet wat ik moest zoeken. Mijn ouders in iedere geval niet.
Ik zucht en strijk mijn blouse netjes, haal een hand door mijn haren. Ik rol wat verder en zal al een van de jongens in de zaal staan. Ik laat me naar hem toe rollen en twijfelde wat ik moest zeggen.
'Hoi,' kwam er enkel uit.

---

Vampire + Servant = Servamp

Mt

---

Sometimes people try to expose what's wrong with you, because they can't handle what's right about you.

Lucinda Wooden
Terwijl ik in de enorme spiegel voor me kijk staart er een meisje naar me terug. Iemand met bruine lokken, die netjes over 1 schouder heen liggen wachtend op het moment waarop ze terugvallen in hun natuurlijke vorm. Twee bruine ogen die nog erger waren opgemaakt dan normaal, net als de rest van mijn gezicht overigens. En een jurkje dat veel te kort was naar mijn smaak. De beige stof kwam net een paar centimeter onder mijn billen uit en de diepere V hals hield ook niet alles even goed verborgen als ik het graag zou willen. We werden toch opgeleid als slaaf niet als prostituees... Na een laatste, diepe ademteug loop ik met opgeheven hoofd de paskamers uit langs een stel bewakers heen. Ze hoefden niet te weten hoe ik me voelde, niemand hoefde dat te weten. Zolang ik me maar zelfverzekerd opstelde, en me niet teveel liet kennen kwam het over het algemeen wel goed. Mijn hakken maken een tikkend geluid elke keer als ik een voet op de traptreden, die naar beneden lijden, neerzet. Ik doe de deur naar de zaal open, klap hem achter me dicht en laat mijn ogen de ruimte rond gaan opzoek naar iets bekends.

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Kaylie Maira Deliva. Ze gaat voor de spiegel staan en kijkt naar der outfit, ze doet der make-up goed zodat ze ook opvalt want daar houd ze wel van. Haar blonde haren vallen krullend over haar schouder ze maakt het wat stevig, ze kijkt zichzelf in de spiegel aan met een diepe blik in der bruine ogen. Ze keek om der heen en zag allemaal vrouwen natuurlijk en ze dacht dit is dan het moment, ze vind der jurkje niet het mooiste maar het staat dan ook weer niet verkeerd bij haar. Haar ogen konden mensen enorm aanspreken en dat kon enorm handig zijn, ze keek even naar de bewakers die haar continu in de gaten zaten te houden. Ze zuchtte even diep en deed der hakken aan die bij de outfit paste, ze was wel benieuwd bij wie ze terecht kwam. Ze had een ketting om maar dat mocht helemaal niet had ze gehoord maar die ketting kon ze niet missen, ze bedacht het om het te verstoppen ze deed het bij der schoen ik zodat het niet opviel. Eenmaal klaar liep ze richting de zaal nog even sprak ze zichzelf moed in en kwam de zaal binnen, iedereen keek altijd als er iemand binnen kwam. De blikken die der aanstaarde waren verschillend ze liep zonder iets te zeggen naar de vrouwen, en zei zacht ''Dit is het dan'' en ze keek hun aan. Ze was best zelfverzekerd maar ze voelde zich hier niet echt fijn, en ze ging rustig op een stoel zitten

---

Sometimes people try to expose what's wrong with you, because they can't handle what's right about you.

Celina Solana Mirai

      "Vandaag is het dan zover.", zegt Andelyn die blijkbaar naast mij is komen zitten. Ik ben zo diep in mijn gedachten dat ik haar niet eens heb opgemerkt. Ik kijk haar bezorgd aan, en geef haar een vriendelijke glimlach.
      "Ik voel dat je bang bent...", begin ik. Het is eigenlijk wel normaal. Ik realiseer nu pas dat het misschien de laatste keer is dat ik Andelyn zie. "Het komt allemaal wel goed. Laat de jongen die je zal meenemen je persoonlijkheid zeker niet veranderen. Ik weet dat je sterk bent, laat jezelf zeker niet doen.", voeg ik er nog aan toe. Ik kijk haar even aan, een traan loopt langs mijn ooghoek en ik kan hem gewoon niet tegenhouden. Ik zal haar missen, en niet alleen zij maar ook de andere meisjes. Ik veeg mijn traan snel weg en glimlach dan weer.
      Ik merk dat er een jongen naast ons komt zitten. Ik kijk hem met een walgelijke blik aan. Maar het lijkt hem niet af te schrikken. "Dag dames, verstoor ik jullie nu ?", zegt hij met een grijns. Ik kijk hem met een echte fake glimlach aan terwijl ik wat verder van hem opschuif.
      "Ja, eigenlijk wel. Dus het zou leuk zijn als je weer naar de zaal loopt en ons met rust laat.", zeg ik kalm maar het is wel te merken dat ik hem graag zou slaan.

[ bericht aangepast op 21 maart 2015 - 17:03 ]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

[Gaat dit topic nu la dood lopen ? ]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

[ dat zeiden wij ook al.. lijkt er wel op..]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Hellup. Het meisje was hier helemaal niet klaar voor. Onzeker keek ze naar zichzelf in de spiegel, een zwarte jurk, die volgens haar veel te kort was. Haar haar hing golvend over haar schouders. Haar ogen waren zwaar opgemaakt. Dat was wat het eerst je aandacht trok. Sunset's ogen. Dat was ook precies de bedoeling van het meisje. Je keek naar de make-up, en niet ín haar ogen. Zo zag je haar emoties niet en kon ze gewoon doen alsof ze bot was. Ze was afstotelijk. Zo leek ze, althans. Sunset was onzeker, bang voor wat haar te wachten stond. Wankelend liep ze naar de andere meiden. Ze ging naast Andelyn zitten, weinig aandacht besteedend aan de andere. Tot de jongen erbij kwam en ze angstig dichterbij Andelyn kroop. "Celina..." fluisterde ze angstig toen deze tegen de jongen in ging. Dat was geen goed idee, en Sunset had geen zin om nu al in de problemen te komen. Ze besefde dat de make-up die ze op had, nu geen enkele zin meer had. Ze was te bang, voor alles. Waarom lukte het haar niet meer dat te verbergen? Dat was ze niet van zichzelf gewend.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep