Alexandra Rosalina Simeone Ledesma
'Dat hoeft ook niet. Ik wil ook niks van jou, alleen dat je wat kleding aantrekt.' Ik pak zijn kleding uit zijn tas, en steek deze naar hem uit. Ik kijk met een schuin hoofd toe, hoe hij zijn kleding aantrekt en ik prop zijn sportspullen terug in de tas. 'Ben je klaar?' Hij knikt, en ik loop op zijn tempo mee naar buiten. 'Ik neem aan dat je je auto thuis wilt hebben, dus je moet je sleutels aan mij geven want ik rij.' Ik hou mijn hand op, en kijk hem met een halve glimlach aan. 'Er mag niemand in mijn auto rijden behalve ik. Dus weet dat ik nu een uitzondering voor je maak, Alexandra.' Met deze woorden drukt hij de sleutels in mijn handen en ik glimlach tevreden. 'Dat is een van de weinige, verstandige dingen die ik uit je mond heb horen komen sinds ik je ken.' Ik kijk kort even de parkeergarage rond, tot ik zijn zwarte Audi in het zicht krijg. 'Gewoon op dat knopje drukken, dan gaat de kofferbak open. Ga maar vast zitten voor het zetten van de stoel en de spiegels. En wees voorzichtig met haar he.' Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, en druk dan op het knopje die hij net aanwees. 'Haar? Heeft ze ook een naam?' - 'Nog niet, ga nu maar.' Ik schud kort mijn hoofd, en laat me in de zachte stoel achter het stuur zakken. Oke.. Deze auto zit werkelijk.. Goddelijk. Ik glimlach even om mijn eigen gedachten, en zet dan alles zo dat het voor mij goed is. Ik kijk op als Fernando naast me gaat zitten en me onderzoekend aankijkt. 'Staat alles goed?' Ik knik kort, en laat de auto dan tot leven komen.
Ik sta wat onwennig in de hal van zijn huis, en ik leg de sleutels op het tafeltje wat er staat. 'Red je je verder zo? Dan ga ik naar huis.' Zeg ik zachtjes en haal even diep adem. 'Waarom bel je geen taxi? Dan kan je hier toch wachten? De metro is ver lopen hoor.' Ik haal mijn schouders even op. 'Ik ben hier alleen maar zodat je veilig thuis zou komen.' - 'Alexandra.. Bel die taxi en wacht hier gewoon. Ik wil ook dat jij veilig thuiskomt.' Ik knik met tegenzin, en haal mijn telefoon tevoorschijn. Ik zie dat hij even glimlacht, en de woonkamer binnen loopt. Toch blijf ik het een aparte man vinden. Als ik de taxi heb besteld, loop ook ik de woonkamer binnen. 'Ze zijn er over ongeveer 3 kwartier. Anders wacht ik wel buiten, je moet rusten.' Ik blijf bij de deur staan en kijk hem even aan. 'Ga nou gewoon zitten.. Als jij weg bent ga ik naar bed. Beloofd.' Hij gebaart naar de bank, waarna ik met een lichte twijfeling ga zitten. Toch heeft hij het wel smaakvol ingericht, ondanks het feit dat hij een man is. 'Drinken?' Ik schud even mijn hoofd. Even denk ik weer aan het voorval in de kleedkamer. Heb ik hem echt naakt gezien? Ja. En dat was totaal niet de bedoeling. Het is ook echt niet zo dat ik nog nooit een naakte man heb gezien, maar het is toch anders als het degene is waar je toch wel een hekel aan hebt. Ik glimlach kort om mijn eigen gedachten, en ik kijk op als Fernando een glas cola voor mijn neus houd. 'Ik hoefde toch niets.. Ik ga zo toch weg.' Mompel ik zachtjes en pak toch het glas aan. 'Ik ging voor mezelf wat pakken en ik vind het dan onbeleefd om jou niets te geven. Neem nou maar, wees niet bang, er zit niks in.' Ik trek mijn wenkbrauwen op en neem een klein slokje. 'Daar ben ik ook heus niet bang voor, je zou het ook echt niet hoeven te proberen.' Kaats ik gelijk terug, en kijk de woonkamer rond. 'Wat zoek je eigenlijk precies in een man, Alexandra?' Ik trek mijn wenkbrauwen een stukje op en ik kijk hem verbaasd aan. 'Waarom wil je dat weten?' - 'Gewoon, je reageerde anders op Israel, dan op mij toen je mij voor de eerste keer ontmoette.' Ik haal mijn schouders even op en kijk langs hem heen. 'Omdat Israel een echte gentleman is, en ik dat nog nooit bij jou heb gezien, behalve dan toen je voor me had gekookt. Hij schoof mijn stoel aan, iets wat ik jou ook niet zo snel zie doen. En wat ik precies in een man zoek.. Hij moet lief zijn, romantische dingen doen. Zoals deuren openhouden, de stoel aanschuiven.. Bloemen voor me kopen. Hij moet me soms ook gewoon verrassen. Eigenlijk wat elke vrouw in een man zoekt.' En dat zijn allemaal dingen die ik Fernando nooit zal zien doen bij een vrouw, daar is hij echt het type niet voor. Denk ik. Ik geloof echt niet dat hij zo romantisch kan zijn. 'Van wat voor bloemen word je nou echt vrolijk, dan? Waar een man je echt blij mee maakt?' Ik haal mijn schouders op en glimlach even. 'Rozen. Witte en rode. Dat zijn echt mijn favorieten. Maar waarom vraag je dat?' Ik drink mijn glas leeg en kijk hem vragend aan. 'Ik ben er gewoon benieuwd naar. Veel dingen weet ik al over je, maar dit wist ik nog niet.' Ik schud glimlachend mijn hoofd, en ik kijk op als de deurbel gaat. 'Dat zal mijn taxi zijn. Bedankt dat ik hier mocht wachten.' Zeg ik zachtjes, en sta op van de bank. Ik steek mijn hand even op, en loop de hal in. Ik trek mijn jasje aan en frons kort als Fernando ook in de hal staat. 'Ga nou naar bed, je moet rusten.' Hij opent de deur, en loopt voor me uit naar de taxi. 'Ik ga ook zo. Geen zorgen.' Hij houd de autodeur voor me open, en met een halve glimlach stap ik in. 'Zorgt u ervoor dat señora Simeone veilig thuiskomt? Tot ziens, Alexandra.' Ik zwaai kort, als de taxi het terrein afrijd. Ik geef mijn adres aan de taxichauffeur, en kijk met een glimlach naar buiten.
Thuis aangekomen geef ik de chauffeur het geld, en zeg ik erbij dat ik geen wisselgeld hoef. Het was een aardige man, waar ik voor de korte tijd toch nog best gezellig mee gesproken heb. Of ik echt de dochter van Diego Simeone was, en of ik dan vaak bij trainingen en wedstrijden aanwezig was. Ik hang mijn jasje aan de kapstok in de hal, en loop gelijk door naar mijn slaapkamer. Ik haal mijn telefoon uit mijn tas en frons kort als ik een bericht van Fernando heb. Ben je veilig thuisgekomen? Ik zucht even diep en ga op de rand van mijn bed zitten. Ja ik ben net thuis. En jij moet slapen Ik leg mijn telefoon op het nachtkastje en verwissel mijn kleding voor mijn pyjama. Het lijkt wel alsof we allebei iets veranderd zijn, door gisteren. Maar misschien had het ook te maken met dat hij zich helemaal niet goed voelde vanavond. Ik kruip onder de lakens, en sluit met een tevreden glimlach mijn ogen.
De volgende morgen zit ik al vroeg beneden aan het ontbijt, nog voor mijn ouders beneden zijn en dat komt niet vaak voor. Ik zet net de borden op tafel, als mijn vader de keuken binnen komt. 'Jij bent er vroeg bij Alexandra. Ook wel eens leuk om te zien.' Hij drukt een kus op mijn wang en gaat op zijn vaste plek zitten, aan de kop van de tafel. 'Hoe is het gegaan met Fernando, of heb je hem niet meer gezien gisteravond?' Ik ga op mijn plek zitten en neem een slok van mijn thee. 'Ik heb hem gisteravond naar huis gebracht met zijn eigen auto en ik heb daar gewacht op de taxi. En ik heb hem naar bed gestuurd. Waarom?' Hij haalt zijn schouders op en ik rek me even uit. 'Omdat je moeder je niet meer gezien heeft sinds de rust. Ben je wel veilig thuisgekomen?' Ik knik kort en neem een hap van mijn yoghurt met muesli. 'Wil je anders straks nog bij hem kijken hoe het met hem gaat? Ik heb geen tijd, ik moet zo naar de club.' Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk hem aan. 'Ik ben toch geen verpleegster? Hij moet gewoon slapen, meer niet. Daar heeft hij echt geen toezicht bij nodig hoor. Het is een man van 30 jaar.' - 'Een man van 30? Wie?' Ik schud lachend mijn hoofd als mama binnen komt. 'Fernando, ik heb hem naar huis gebracht gister, en papa wil dat ik ga kijken hoe het nu met hem is.' - 'Dat kan je toch wel doen Alexandra? Een kleine moeite toch?' Met tegenzin knik ik uiteindelijk toch maar. Dus ik moet straks weer naar Fernando. Dan is het hun schuld als hij denkt dat ik hem wil. Ik heb immers gezegd hem niet te willen spreken buiten de club om, en dan sta ik weer voor zijn neus. Hoe gaat hij daarop reageren?
.
