De laatste zeg twee weken or something, zit ik niet lekker in mijn vel. Ik ben veel sneller emotioneel dan normaal hoewel ik normaal al snel emotioneel ben en soms heb ik het idee alsof ik mezelf dingen ga inbeelden die misschien helemaal niet waar zijn. Ik denk dat school ook mee speelt in het veel gestresster en emotioneler zijn, ik zit namelijk in het laatste jaar van mijn opleiding en dat is gewoon ontzettend heftig. Ik wil mijn diploma halen, maar heb vrij weinig motivatie, omdat ik alleen nog maar kan uitkijken naar de zomervakantie, dat ik gewoon rust heb van alles en mijn eigen ding kan doen.
Daarbij is geld dit jaar ook een stressfactor. Omdat ik mijn laatste jaar in ben gegaan, heb ik vanaf dit schooljaar mijn bijbaantje opgegeven ik vond het ook niet meer leuk, dus dat scheelde. Maar geen bijbaantje is wel fijn, maar dan komt er ook niks binnen. En toch wil je leuke dingen kunnen doen, eens gaan uiteten, met je ov ergens heen reizen als je geen gratis studentenov hebt, en ik wil naar festivals en eigenlijk wil ik deze zomer met zowel mijn vriend als mijn beste vriendin op vakantie.
Mijn vriendin en vriend, nog twee stressfactoren. De band met mijn beste vriendin is hartstikke goed, maar ik maak me soms zorgen om haar, omdat het op dit moment niet echt goed met haar gaat. Gebeurtenissen in haar verleden houden haar tegen om te zijn wie ze wilt zijn en te doen wat ze wilt doen. Ik ben al ontzettend trots op haar dat ze me in vertrouwen genomen heeft om me te vertellen wat er is en ze neemt hier ook verdere stappen in, maar toch maak ik me zorgen om haar.
En mijn vriend. Ik ben bijna anderhalf jaar met hem samen en ik hou ontzettend veel van hem, maar het is geen gemakkelijke relatie. We zijn zo ontzettend verschillend van elkaar, en dat botst wel vaker. Toen ik hem ontmoette rookte hij nog, maar al vrij snel is hij gestopt (zeg, na 1 week ofzo?). Daar ben ik blij om, want ik hou niet van rokers. Wel heeft hij een vriend die rookt. Maar soms ben ik bij hem thuis, en vind ik een verkreukeld pakje sigaretten, dat is van vroeger zegt hij dan. Een elektrische sigaret, die was van zijn vriend die hem vergeten was, zei hij. Een doosje vanillesigaretten, geen idee hoe hij daaraan kwam zei hij. En ik zag laatst de onderste helft van zo'n elektrische sigaret op zijn nachtkastje liggen, daar heb ik niet naar gevraagd.
Ik wil hem ontzettend graag geloven dat hij niet rookt, want zijn huis ruikt er niet naar, zijn kleding niet en hij zelf ook niet. Maar ik vind het toch raar dat ik steeds iets van sigaretten of wat daarmee te maken heeft, vind. Dat is wat ik bedoel met het idee alsof ik me dingen ga inbeelden die misschien helemaal niet waar zijn. Maar hier kan ik me dus echt druk om maken. Steeds als ik er naar vraag, heeft hij een antwoord dat het niet van hem is. Maar toch wordt ik er achterdochtig van, of paranoia of hoe je het wilt noemen. Wat ik daaraan het ergste vind, is dat ik dus bang ben dat hij misschien wel rookt, maar het me niet zegt, om wat voor reden dan ook. Dan vind ik het nog even ondergeschikt als blijkt dat hij wel zou roken, maar dat hij dus tegen me liegt. Dat vind ik vooral een vreselijke gedachte. Vooral omdat hij al eerder niet helemaal eerlijk tegen me is geweest (hij zat op datingsites, terwijl hij zei dat hij dat allemaal verwijderd had).
Ik weet dat jullie hier vrij weinig mee kunnen, maar ik voel me gewoon kut en ik moet het even kwijt. Er is op dit moment niemand waar ik het aan kwijt kan, en zometeen moet ik naar school. Misschien dat ik na school even naar mijn vriend ga en hem vertel dat ik zo erg met dat rook-gedoe zit. Want ik maak mezelf helemaal gek als ik er niet met hem over praat.
Inspiration can hit you any time
