[RPG] The Third Wizarding War • Speeltopic - Speeltopics

Personages:
Vrouwen:
X Fleur Nymphadora Lupin • Iniminicum 1.3
X Gereserveerd • Camille Elizabeth Hamilton • Heffron 1.1
X Fenicia Adelinde Malfoy • DarkAng3l 1.3
X Gereserveerd • Nina Chanel Matthews • Eleutheromania 1.8
X Gereserveerd • Alastor
X Ailey Amira Malfoy • Iniminicum 1.4
X Lordaine Raven Garroway • Sabaism 1.3
X Ophelia Florence Henderson • McGonnagall 1.5
X Victoria Scarlett Adams • CaptainKush 1.6
X Delia Violet Malfoy • Ameliorate 1.9
X Anastasiya Evgeniya Kruml • Shadowhunter 1.6
X Juliette Gracelynn Thatcher • Teater 1.9

Mannen:
X Remus Bill Lupin • Cave 1.8
X Alfred Lucas Woodford • Nimble 1.3
X Gereserveerd • Alastor
X Jasper Ollivander • McGonnagall 1.5
X Dominic Alexander Gray • Shadowhunter 1.4
X David James Adams • CaptainKush 1.4
X Isaac Carrow • Nimble 1.8
X Gereserveerd • Edward Theodore Lupin • Trohman 1.11
X Lukah Mitchell Nathaniel Montgomery • Dumbledore 1.6


Prefects en Head Boy/Girl:



Quidditch teams:



Regels:
- Er is geen woordenminimum per post maar houd het redelijk
- Houd jongens, meisjes en afdelingen een beetje gelijk
- Ik wil dat je rol uit minimaal achthonderd worden bestaat, dit moet haalbaar zijn
- Je kan de kinderen van de Next Generation bespelen
- Iedereen zit in het zevende jaar. Dit is om onbewust buitensluiten te voorkomen
- Zonder toestemming niet de personages van anderen besturen
- Geen perfecte personages, iedereen heeft zijn goede en slechte kanten
- Houd het gezellig
- 16+ mag, maar zet er een waarschuwing bij of zet het onder een spoiler voor degenen die het liever niet lezen.
- Reservaties blijven vier dagen staan
- Alleen ik maak de topics aan, tenzij anders aangegeven
- Er is een maximum van drie personages per persoon

---

-

---

---

Samen met Fleur volgde ik Nina en Remus de trein in. De twee voor ons zochten een coupé uit en gooiden zichzelf,bijna letterlijk, naar binnen. Ik plaatste mijn spullen op de rekken boven ons en zette Wiz in zijn kooi naast me neer op de bank. Hij staarde glazig voor zich uit en bewoog bijna niet, maar dat was normaal voor Wiz. Vaag, maar leuk beestje dat het was. Ik zit tegenover Nina, maar kijk niet naar haar. Ik kon haar niet de hele tijd aan gaan staren - dat zou ze vreselijk vinden. Ik besloot om een gesprek met de rest aan te knopen. Dit keer wilde ik niet praten over de oorlog - ik wilde dat de sfeer goed bleef. Er werd al genoeg gezeurd over de oorlog. Ik wilde ervoor zorgen dat het niet constant over de oorlog ging. Het leven zat nog vol goede en leuke dingen. Ik was van mening dat we dat moesten benadrukken, zeker in een tijd als deze.
      'Wie zal er dit jaar de Quidditchcup gaan winnen, denken jullie?' vroeg ik uit het niets. Ik was geen Quidditch speler, maar aanmoedigen kon ik als de beste. 'Zoals altijd moet Gryffindor winnen, maar ik vind de andere teams ook sterk. En ja, dat komt uit mijn mond - hoe vreemd het ook mag klinken.'

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

---

take me back to the basics and the simple life

---

kindness is never a burden.

Zwijgend bekijk ik het tweetal als Alfred haar het nieuws brengt dat hij ook Hoofdmonitor geworden is. Om de een of andere reden zie ik haar blik zo veranderen en even bijt ik half zichtbaar op m'n lip. Niet bepaald wat ze verwacht had om te horen leek me eigenlijk. Zo te zien had ze liever gehad dat hij bij haar zou zitten. "Ik schop hem anders wel je kant uit zodra we het nodige weten, als je dat wilt." Stel ik haar dan ook voor. Hopelijk vrolijkte dat haar een beetje op. Ik had immers nooit gehoord van een regel waarbij we elk in onze coupe moesten blijven tijdens de reis.
Toen Lordaine m'n hand schudde na m'n vraag, voelde ik dat er iets was. Ze antwoordde in ieder geval niet en de manier waarop haar gezicht nu helemaal betrok en ze stil werd maakte me ongemakkelijk. Ze leek opeens totaal afwezig te zijn en een beetje onbeholpen keek ik naar Alfred. Had ik iets verkeerd gezegd tegen haar dan? Dat zou pas een manier zijn om een 'goede' indruk te maken op de eerste schooldag. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan, maar ondanks haar reactie had ik het echt niet verkeerd bedoelt. Het had me een doodsimpele vraag geleken, van de soort die iedereen aan iedereen stelde op een dag als vandaag.
Zwijgend keek ik heen en weer tussen Alfred en Lordaine, hopend dat ik de brokken die ik waarschijnlijk gemaakt had misschien nog een beetje kon lijmen. Ik had echt niet gedacht dat ik haar zo van slag zou maken eigenlijk. "Hoe was jou vakantie, Fenicia?" Ik schrik half op uit m'n gedachten als ik door krijg dat de vraag aan mij gesteld is. "Ow, ging wel. Op de uilen na natuurlijk met brieven van mensen die denken dat m'n vader weer iets te maken heeft met de huidige oorlog enzo." Wat ongemakkelijk sloeg ik m'n armen om me heen. Het was te verwachten geweest dat dat gedacht zou worden, maar ik wist wel beter. "De laatste dagen gingen die zo de haard in, zonder ook maar te lezen."
Zwijgend keek ik op toen Lordaine terug kwam en zich leek te ontfermen over Alfred's huisdier. Een eerder ongebruikelijke keuze in mijn ogen, maar als hij er blij mee was, wie was ik dan om te klagen. Een vage glimlach verscheen om m'n lippen toen Alfred z'n plannen vertelde. hij kon maar beter opletten dat hij niet gesnapt werd. Het zou geen mooi plaatje worden dan vermoedde ik zo. Even beet ik op m'n lip. "Lordaine... Sorry als ik daarnet wat verkeerds gezegd heb ofzo. Het was niet m'n bedoeling." Zachtjes schudde ik even m'n hoofd, waardoor m'n sneeuwwitte lokken om me heen dansten. Ergens zat ik er toch wel mee, misschien raar, als je naging dat ik niet bepaald op de afdeling zat die gekend stond om z'n medeleven.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 24 feb 2015 - 21:23 ]

LORDAINE RAVEN GARROWAY

Ravenclaw • Chaser

Het leek Alfred te vrolijken de minitatuur van hem in klein te zien, en in de harige vorm en de dierenvorm. M'n kat had ik naar Alfie vernoemd, omdat de kat belangrijk voor me is - net zo erg als mijn beste vriend. Oké, misschien de menselijke Alfred meer, maar de kat was ook belangrijk. "Oh!" Riep Alfred luid, z'n vrolijkheid spatte ervan af. "Het is mini ik! Hoe gaat het, Alfie?" Met een lichte grijns keek ik toe hoe Alfred de kop van Alfie aaide. "Alfie gaat het goed, hij vind het leuk om te zien hoe zijn grote ik telkens mooier word," zei ik met een vrolijke twinkeling in m'n kijkers. Wacht, wat? Had ik dat nou serieus gezegd?
      Gelukkig knikte Alfie op m'n vraag, had hij het meegekregen? Een lichte zucht - wat zich moest verstaan onder een mengsel van een kreun en een zucht - rolde over m'n lippen. Complimenten waren nooit fout, daarnaast was het waar - Alfie werd toch mooier? Dat kon je toch zeggen? "Uhu, natuurlijk niet voor mij alleen, maar vooralle Klassenoudsten en Fenicia en ik. Ik ga je totally meesmokkelen voor een sneaky bad, samen met Jasper," vertelde Alfie me en hij had een glunderende blik in z'n kijkers. Ik knikte even met een wazige lach en perstte even m'n lippen op elkaar, nadat ik snel een hand door m'n plukken haalde. "Gaat het wel?" Alfred had het opgemerkt, alsof ik in de buurt van anderen iets over me kwijt liet, nee dat kreeg hij nog te horen. "Nope." Echter gaf ik hem de ik-leg-het-later-uit blik.
      Fenicia had nog wat gezegd over dat ze Alfie naar me toe schopte, waardoor ik haar met een grijns bekeek. Ze was best oké, naast het feit dat ze met een vraag m'n dag verpest had. "Lordaine... Sorry als ik daarnet wat verkeerds gezegd heb ofzo. Het was niet m'n bedoeling." En daar kwam de verontschuldiging, voor mij was die dag geen verontschuldiging mogelijk - zoiets kon ik niet meer. "Is al goed, Fenicia," mompelde ik. Waar was eigenlijk Jasper? Misschien waren we niet de dikste vrienden, maar dan had ik iemand voor een coupé. "Alfie, gaan we zo naar ons coupé? Als er nog plek dan is?" Vroeg ik hem, voordat ik de hutkoffer in m'n handen nam.

[ bericht aangepast op 25 feb 2015 - 19:31 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

[ bericht aangepast op 25 feb 2015 - 1:35 ]

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

JASPER OLLIVANDER

RAVENKLAUW • ZOEKER

---

“Jasper, schat, kom je nu eindelijk je bed uit?” De stem klonk lief, maar de wijze waarmee Jaspers moeder zijn gordijnen open trok, was een heel stuk minder zorgzaam. Hardnekkig kneep Jasper zijn ogen dicht tegen het zonlicht. Zijn deken lag in een hoopje op zijn blote rug en zijn ledematen lagen zo’n beetje overal uitgespreid.
“Draag je nu wéér enkel die pyjamabroek? Ik blijf niet kleren voor je maken, Jas,” zuchtte zijn moeder.
“Te warm,” mompelde de jongen in zijn kussen. “En ik verplicht je ook helemaal niet om pyjama’s voor me te maken.” Dat laatste klonk nog gedempter, want Jasper had zijn gezicht diep in zijn kussen gedrukt om ervoor te zorgen dat er geen straaltje zonlicht door zijn ogen werd opgevangen.
“Jas, ik meen het, je bed uit,” zei zijn moeder nogmaals, waarna ze de kamer verliet en de deur wagenwijd open liet staan.
“Ma-ham,” klaagde hij, nadat hij zijn hoofd toch een stukje van zijn kussen had opgetild.
Op de één of andere manier had hij het tien minuten later voor elkaar gekregen zich aan te kleden en de keuken binnen te strompelen, met zijn haar nogal asymmetrisch op zijn hoofd. Zijn moeder keek zuchtend op van haar Ochtendprofeet.
“Lieverd, ooit al gehoord van een kam?” Jas staarde haar even versuft aan en haalde toen een hand door zijn haren, om het gehele kapsel min of meer in plooi te krijgen. Warrig was het nog steeds, maar het was misschien toch al een beetje beter… Hij schoof een stoel achteruit en ging zitten, om zijn bord vol te laden met zo’n beetje al het eten dat op tafel stond.
“Oh, lieverd, laat nog wat over voor mij ook, hé. Ik wil niet dat je je lever gaat verpesten door ongezond te eten.” Jasper sloeg zijn ogen ten hemel en propte een volledig stuk toast naar binnen.
“Nog nieuws over die Dreuzel?” vroeg hij zijn met een mond vol eten. De vrouw drukte haar bril even goed op haar neus en bladerde toen de krant door. Ze schudde haar hoofd.
“Nee. Ik betwijfel of ze hem nog levend terug zullen vinden.” Jaspers wenkbrauwen schoten in een bedenkelijke frons. Hij at nog een stuk toast.
“Verder nog nieuws?”
“Opmerkelijk rustig, vandaag.” Jas beet op zijn lip en staarde naar de bundeltjes perkament die op het aanrecht lagen. Verscheidene titels staken erboven uit en haast allemaal zeiden ze hetzelfde: Wat te doen in tijd van oorlog? Hij keek zijn moeder weer doordringen aan. Ze zag er gespannen uit en vermoeid. Hij had het sterke gevoel dat ze vannacht weer wat gedroomd had, maar hij vroeg er niet naar.
Jasper overtuigde haar er steeds van dat er geen reden was om bang te zijn. Voldemort was dood en het Ministerie zou ervoor zorgen dat zijn volgelingen niet meer terugkomen. Punt. Toch knaagde het een beetje aan Jasper. Hij wist niet precies waarom, maar hij voelde zich al een tijd lang vrij ongemakkelijk, hoe vaak hij ook tegen zijn moeder zei dat er geen reden was om te panikeren.
“Klaar met eten, schat?” vroeg zijn moeder. “Dan kunnen we vertrekken.” Jasper knikte en klopte de kruimels van zijn kleren, waarna hij zijn zwarte jas nam en zijn oude leren boekentas. Nonchalant sloeg hij hem over zijn schouder.
“Waar is je hutkoffer, Jas?” vroeg zijn moeder toen hij weer in de keuken verscheen. Een grijns kwam op zijn gezicht tevoorschijn en hij tikte tegen zijn slaap, alsof hij de slimste man ter wereld was.
“Onnaspeurbare Zwelspreuk,” zei hij opgewekt en hij trok even aan de band van zijn schoudertas om aan te tonen waar hij alles verborgen had. Boeken en kleren, zelfs zijn bezemsteel zat erin.
“Is dat legaal?” vroeg zijn moeder argwanend. Jas rolde met zijn ogen.
“Alsjeblieft, mam, ik ben zeventien. Kunnen we nu vertrekken?” Ze zuchtte verslagen en knikte toen. Haar zoon stak zijn arm naar haar uit, waarna ze beiden Verdwijnselden naar King’s Cross Station.
“Mam, je hoeft echt niet mee tot op het perron,” zei Jasper zacht, al was het meer dat hij wilde dat ze meekwam dan dat zij erop stond om als een emotionele, trotse moeder haar zoon uit te zwaaien. Toch probeerde hij zichzelf – en haar – steeds wijs te maken dat het haar eigen idee was geweest, wat verbazingwekkend genoeg heel goed lukte.
“Weet ik, maar ik zwaai je toch liever uit.” Ze liepen beiden door de muur heen en Jas’ moeder stond erop om hem nog een kus te geven op de wang. Hij was eerlijk waar blij dat het zoveel beter met Amelia ging, maar hij was, telkens ze mee ging met hem, bang dat ze weer één van haar episodes zou krijgen. Het was een vreemd en dubbel gevoel. Hij vervloekte zichzelf erom dat hij zich ervoor dat hij bang was dat er wat zou kunnen gebeuren en aan de andere kant hield hij haar toch steeds liever in het oog.
“Charlotte heeft beloofd nog langs te komen vandaag,” zei hij toen en uiteindelijk beantwoorde hij haar omhelzing. “Kom veilig thuis, ik hou van je,” zei hij zachtjes, zodat niemand naast hem het kon horen.
“Ik ook van jou, lieverd,” beantwoorde ze hem. Hij glimlachte nog één keer naar haar en ging toen op zoek naar zijn vrienden.
Al snel zag hij Alfies blonde krullen boven het volk uitsteken. Bij hem stonden Lorde en Fenicia. Die laatste negeerde Jasper straal.
“Yo, Alfred,” zei Jasper vrolijk, waarna hij zijn beste vriend – op een mannelijke manier – omhelsde en hem op zijn schouder klopte. “Nog eens gefeliciteerd met je Monitorschap, man,” ging hij verder. “Ik zeg het je alvast; als er een eerstejaars gejinxed wordt in de eerste vier dagen; het is niet mijn schuld.” Toen keerde hij zich naar Lorde en gaf haar nonchalant een kus op haar wang, zoals hij gewoon was te doen bij al zijn vrouwelijke vrienden. Al zou hij met Lorde binnen drie minuten waarschijnlijk weer aan het bekvechten zijn. “Lordy, fijn om je weer te zien. Ik ben geen fan van de schoenen, maar je ziet er fantastisch uit.” Eerlijk gezegd zag ze er vreselijk vermoeid en ongemakkelijk uit, maar Jasper was zo sympathiek om er niets van te zeggen. Fenicia begroette hij niet en hij vroeg ook niemand naar zijn vakantie, aangezien die van hemzelf zo belabberd was geweest.

---

help

---

kindness is never a burden.

LORDAINE RAVEN GARROWAY

Ravenclaw • Chaser

Het was weer school; met m'n vriend(en), de onnozele verhalen en ik was hier vele malen blijer als 'thuis.' Het was ook geen geheim voor een groot deel van de school wat er gebeurd was, het boeide me ook niet hoe ze dachten - maar als ze ooit een opmerking zouden maken, dan zou ik ze persoonlijk met een bijl hun smoel eraf hakken. Natuurlijk niet letterlijk, maar elk mens heeft een zwak en ik was geen volbloed tovenaar - een normaal mens dus.
      "Ik hoop dat niemand van plan is om me echt te schoppen, anders overleef ik dit schooljaar niet," zei Alfie, waardoor ik hard oplachte. "Desnoods komt je ninja-vriendin en schopt iedereen terug," grijnsde ik kort. Het was altijd leuk om met vrienden zulke stinksaaie, normale grappen te maken. Het voelde vertrouwt en fijn. "Ik draag hem wel..." Ik wou protesteren, maar Mr. Charming kwam eraan. Na de begroeting drukte Jasper een kus op m'n wang, waardoor ik me op m'n tenen draaide en hem ook een kus op de wang drukte - kon hij terug hebben, ook. "Lordy, fijn om je weer te zien. Ik ben geen fan van de schoenen, maar je ziet er fantastisch uit." Ik rolde met m'n blauwe kijkers en bekeek hem dan even. "Goh, en jij lijkt nog telkens dat mannetje sinds het eerste schooljaar. Je ziet er ook fantastisch uit, op je hoofd na," grijnsde ik met een twinkeling in m'n kijkers. "En die schoenen, zijn Nikes - typisch dreuzel, voor jullie natuurlijk vast onbekend en sorry, ik hou van kleurrijke kleuren," daarmee hield ik m'n tas omhoog en trok aan m'n oversized, knalgroene trui. Ik ben nou eenmaal een bonte vogel.
      "Nu iedereen weet dat Jasper er ook weer eens bij is dit jaar, kunnen we dan eindelijk een coupé gaan zoeken?" Alfie nam toch m'n koffer en de zak, waardoor ik hem even met een zucht bekeek. "Alfie, ik ben niet de koniningin van Amerika, dat hoef je niet te doen," murmelde ik zachtjes. "Als je zo lief zou willen zijn om Merlijn te dragen." Hij dropte Merlijn naast Alfie en die twee haatten elkaar niet, dat was ook niet mogelijk. Rustig volgde ik Alfie naar het coupé, voordat ik Jasper nog een keer luidkeels riep. Uiteindelijk liep ik Alfred achterna en wees roepend naar een coupé, waar ik me in liet zakken - bij het raam. Rust, voor even.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

---

---

Mijn vrienden in de coupé waren allen Quidditchspelers. Fleur was captain en chaser van Gryffindor. Nina was ook chaser en Remus de seeker - ook van Gryffindor. En ik? Ik was de grootste van hen. Ik schreeuwde mijn eigen gemaakte liedjes over het veld en riep heel mijn stem schor bij het roepen van hun namen. Ondanks dat ik te lui was voor het spel was ik extreem goed in aanmoedigen - tot de grote ergernis van alle Slytherins.
      "Gryffindor gaat winnen. Van Gryffindor kunnen we er in ieder geval op aan dat iedereen er zal zijn, van de andere teams kan ik dat niet met zekerheid zeggen. Ook hoeven wij geen nieuwe mensen in ons team, aangezien er vorig jaar geen spelers afgestudeerd zijn. In de andere teams wel, dus zij zullen in moeten spelen op de nieuwe speler, terwijl wij dat niet hoeven" reageerde Nina op wat ik zei. Ik knikte als teken dat ik het ermee eens was. Ik haalde even mijn vingers door mijn donkerblonde krullen, waarna ze weer precies op dezelfde manier terug vielen op mijn hoofd.
      'Goedemorgen dames en heren,' zei een bekende stem. Ik keek op en zag Anastasiya staan. Ik noemde haar altijd Ana, omdat ik haar te irritant vond om uit te spreken én spellen. Ze had haar brede, welbekende grijns op haar gezicht staan en haar schorre stem verraadde dat ze gisteren alcohol had gedronken.
      'Hallo,' zei ik vriendelijk, maar met een ondeugende ondertoon. Ik glimlachte naar Ana en schoof op zodat ze naast me kon komen zitten. Ik zette de kooi van Wiz op de grond om meer plek te creëren. Hij kraste geïrriteerd naar me en draaide zich van me weg.
      'Chagrijnig ding,' gromde ik naar de uil.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

---

---

take me back to the basics and the simple life

---

---

Mijn gedachten dwaalde af toen Nina aan Ana vroeg of ze heel aangekomen was. De twee raakten in gesprek maar ik kreeg het niet mee. Ik staarde uit het raam en dacht aan mijn ouders - nietswetende dreuzels. Ze snapten niets van de toverkunst. Als ik ze vertelde over verzorging van fabeldieren en dat ik op de rug van een hippogrief had gezeten, keken ze me glazig aan. Ze deden hard om hun best om het interessant te vinden, maar dat vonden ze nou eenmaal niet. Als mijn zusje Aimee vertelde over haar rekentoetsen, waren ze de meest trotse ouders van de wereld. Ik nam hen dat niet kwalijk. Ze wisten niet beter en eigenlijk wilde ik mijn familie buiten de toverwereld houden. Ik vond het niet erg dat ik een dreuzelgeborene was, maar een tovenaar en heks als ouders had alles makkelijk gemaakt. Ik wist altijd dat ik anders was dan de andere kinderen van mijn leeftijd. Mijn ouders hebben me zelfs laten testen op iets dat "autisme" heet. Nooit hebben ze me verteld wat dat was, maar het was in ieder geval niet iets wat ik was. Ik was een jonge tovenaar die de wereld wilde ontdekken - maar zij zagen dat als een jongen die zich afzonderde van de rest.
      Uiteindelijk trok ik mijn blik los van de natuur buiten. Ietwat glazig staarde ik terug de coupé en maakte oogcontact met Nina. Ik knipperde eens met mijn ogen om de onnozele blik van mijn gezicht te halen en ik glimlachte naar Nina.

---

Big girls cry when their hearts are breaking