Xavier Breyon Monray.
'Xav, kom uit die badkamer vandaan! Over 10 minuten word ik bij je oom en tante verwacht en ik moet nog-' Met een vlugge beweging heb ik de badkamerdeur van het slot afgehaald om mijn moeder binnen te laten. Ik ben er van op de hoogte dat mijn moeder vanavond weg zou moeten, gezien zij degene is die mijn vervoer zou zijn voor vanavond en het etentje niet alleen voor haar bedoeld was. Evenals mijn moeder, heb ik ook een baan bij het restaurant van mijn oom en tante. Al ben ik voornamelijk doordeweeks rond etenstijd te vinden en mijn moeder de gehele week inclusief zaterdag en zo af en toe een zondag. Vandaag stond echter het personeelsuitje gepland en wat is er leuker dan met het restaurantpersoneel uit eten gaan in een ander restaurant? Mijn voorkeur ging eerder uit naar een gezellige avond met Beck, al is de locatie onze school, dan met mijn moeder en mijn collega's uit eten te gaan.
'Oeh, staat je goed!' Haar hand strijkt even langs de zwarte aansluitende broek die ik draag in combinatie met een witte blouse om zich vervolgens naar de spiegel te haasten. Een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht. Onderweg schopt ze de natte handdoek richting de wasmand die in de hoek van de badkamer gevestigd was. 'Xavier, ruim je troep eens op.' Het korte moment van rust die zij over zich heen had op het moment dat ze de moeite deed om mij van top tot teen te bekijken en me een compliment te schenken, is weer verdwenen. Mijn hand graait de handdoek van de grond, zodra ik naar de hoek ben gelopen om de handdoek in de wasmand te gooien. Wat een grote moeite.
Het leren jack wat mij al meer dan een jaar van warmte voorziet, trek ik over de lange mouwen van mijn witte blouse heen. Ik ben voornamelijk iemand van de korte mouwen, maar voor deze gelegenheid hen ik toch maar de blouse met lange mouwen uit mijn kast gehaald, gezien anders mijn beide tatoeages zichtbaar zouden worden of in ieder geval een gedeelte van degene op mijn schouder. De mouwen zijn tot aan mijn polsen vastgeknoopt om 'CR/NK' te verbergen, maar zodra de mouw een stukje omhoog kruipt wordt de zwarte inkt zichtbaar. Mijn vader kwam echter op het laatste moment met een oplossing door me zijn horloge uit te lenen.
Vandaar dat ik me met zijn horloge in mijn hand in het gangpad bevind. 'Xav, heeft Izz je nooit geleerd om fatsoenlijk een stropdas om te doen?' Sinds Isabella hier eenmaal over de vloer is geweest, hebben ze haar niet meer bij haar volledige naam genoemd, maar zijn ze meteen over gegaan naar haar bijnaam. Welke hier overigens na de breuk nog steeds door het huis gaat. Dit zal voornamelijk komen door het feit dat ik niet helemaal eerlijk ben geweest tegenover mijn ouders over de werkelijke oorzaak van de breuk. Vandaar dat mijn ouders er van uit gaan dat Isabel en ik elkaar nog dagelijks spreken al dan niet thuis, maar op school. Dit is echter niet het geval en de niet al te zeldzame opmerkingen van mijn ouders over Izz confronteren me met mijn daden. 'Nee, dat heeft ze niet.' Met mijn rechterhand houd ik haar hand uit de buurt en met mijn andere hand haal ik de stropdag van mijn nek af om hem vervolgens bij de schoenen op de grond te gooien. Dan maar geen stropdas 'Je komt te laat.' Mijn stem klinkt niet geïrriteerd of boos, maar juist ontzettend kalm.
Zodra mijn moeder de auto tot stilstand weet te brengen voor de school, open ik de deur om vervolgens de buitenlucht in me op te nemen. 'Veel plezier, en eh, vergeet je niet wat?' zegt mijn moeder waarschijnlijk doelend op een afscheidskus wat ik al enkele jaren niet meer doe. 'Ja, bedankt en jij ook veel plezier.' Mijn hand grijpt het donker blauwe masker van de stoel en ik geef de deur een zetje, waarna hij dichtvalt.
Beck was me vrijwel meteen al opgevallen toen we de straat in kwamen rijden door de opvallende rode schoenen die aan zijn voeten zitten. 'Kijk eens wie we daar hebben, strak pak, kerel!' Een lichte grijns verschijnt op mijn gezicht, terwijl ik mezelf naar hem verplaats. Ik ben echter niet van plan om hier te blijven staan, aangezien ik de wind mijn haar niet in de war wil laten brengen. Vandaar dat ik voorstel om naar binnen te gaan, waarna ik het masker op doe om zo een gedeelte van mijn gezicht te verbergen.
Eenmaal binnen trek ik mijn leren jack uit en vraagt een leraar naar onze namen. Door zijn iet wat aparte en zware stem weet ik hem te herkennen als meneer Navarro. Niet dat ik veel aandacht besteed aan zijn lessen, maar zijn stem ontgaat me niet snel. Met mijn hand ben ik ondertussen bezig om het horloge om mijn rechter pols te binden en voordat ik mij kan onthullen aan de leraar, spreekt hij mijn naam al uit. 'Goed bezig, Xavier.' Zijn vinger wijst voor een kort moment naar het horloge wat nu om mijn pols is vastgemaakt. Waarschijnlijk had hij me herkend aan het tatoeage wat nu verborgen zit onder het horloge. 'Ik had niet gedacht dat je er moeite voor zou doen om jezelf onherkenbaar te maken.' De glimlach op zijn gezicht zegt genoeg, maar iets wat mij meer amuseert is het feit dat ik niet de gene ben die er moeite voor heeft gedaan, maar mijn vader het had aangeboden. 'Laten we niet langer wachten, heren. Jouw date voor vanavond is namelijk al gearriveerd, Monray.' In een snelle beweging haal ik mijn hand door mijn haar heen. Ik ben toch wel nieuwsgierig naar wie de mensen van de organisatie aan mij hebben gekoppeld. Laten we hopen dat ze voor een keer niet grappig wilde zijn en me aan Isabel hebben gekoppeld. Al ben ik er niet van overtuigd dat ze hier aanwezig zal zijn, maar dat zal ik straks wel zien.
Terwijl de leraar me naar een ruimte begeleid, weet ik nog even achterom te kijken en met een te enthousiast gezicht naar Beck te zwaaien. Eenmaal aangekomen in het kamertje, wenst meneer Navarro ons veel plezier om vervolgens zijn weg terug te volgen. Mijn ogen gaan naar het meisje wie zich in de kamer bevind en de opvallende witte jurk is naar mijn mening niet verkeerd. Het staat haar mooi, ondanks dat het misschien lichtelijk over de top is en ik vraag me af wat voor kosten daar aan vast zullen zitten. Vast en zeker kosten die zijn ouders niet voor hem zouden hebben, laat staan dat ze het voor zichzelf zouden hebben.
'Laten we maar gaan,' Ik rijk mijn arm uitnodigend naar haar uit zodat zij haar arm er aan vast kan haken en schenk haar een glimlach. Op dit moment heb ik nog geen bepaald beeld van wie ik voor me heb en eigenlijk ben ik er niet zeker van of zij mij wel herkent of niet en of we elkaar kennen.
[ bericht aangepast op 20 feb 2015 - 18:05 ]
'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'
