Overleven is geen spel | Speeltopic - Speeltopics

(Jong)volwassene:
Mannen en vrouwen gelijk houden!
Vrouwen
• JudithSuzann • Camille Jackson • Eenentwintig •
• Allirian •
• Phortion • Logan Maeve Ophelia Delphine Horris • Drieëntwintig •
•
Mannen
• Jonty • Jeremy Jordan Grenville • Negentien •
• Perconte • Steven Eugene Blake Neal Speirs • Eenentwintig •
• Ninuturu • Ace Ashkii Argent • Achttien •
• Merrill •


Regels
• Ik wil gemotiveerde mensen die niet na één post stoppen of hun personage maken en dan afhaken. Is zo zonde van je tijd
• Weet zeker dat je mee wilt doen. De reservatie is er ook om te bedenken of je daadwerkelijk mee wil doen of niet
• Leeftijden graag variërend. Alleen maar achttien en twintigjarige is ook niet leuk
• We gaan elkaar niet uitlachen of ruzie zoeken met anderen. We doen dit allemaal voor onze lol en als je iets te klagen hebt kom je naar mij
• Er is een woordenminimum op dit RPG en dit is 200. Meer mag altijd, maar minder vind ik niet zo fijn
• OOC graag tussen haakjes, óók wanneer je afspraken wil maken met elkaar. Lange gesprekken doen we in het praattopic
• We hebben geen zogenoemde 'Mary sue's' en 'Gary stu's'. Iedereen heeft goede en slechte kanten en dat wil ik ook terugzien in je rol(omschrijving)
• Wanneer je drie keer de regels overschreed zet ik je uit het RPG
• Lol hebben is ook een grote regel hier, maar let wel even op andere. Niet iedereen heeft altijd tijd om te reageren, daarom wil ik wel dat je rustig post. Het RPG hoeft geen sneltrein te worden
• Quote je rollen niet! Kopieer ze en plak ze opnieuw, anders wordt het onoverzichtelijk

[ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 21:49 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Logan Maeve Ophelia Delphine Horris
Logan trok haar benen op en liet haar tenen in het dorre gras spelen. Wat moesten ze wel niet denken? Een meisje, helemaal onder getatoeëerd, een broek aan die nauwelijks haar kont bedekte. Als Logan er zo over nadacht was ontvoerd worden en aan andere mensen vastgebonden worden wel het minst erge dat haar had kunnen overkomen.
"Ik ben Jeremy, maar je mag me Remy noemen," zei de jongen. Logan probeerde een accent te ontdekken, maar kwam niet heel ver. Waar hij vandaan kwam bleef een raadsel voor haar, maar ze durfde het niet te vragen. Logan had ook niet bijzonder veel zin om iets over zichzelf te vertellen en de jongen, gokte ze, waarschijnlijk ook niet. De jongen links van haar werd ook wakker en leek meteen helemaal bij te zijn. "Verdorie..." mompelde hij. Logan keek hem met een schuin hoofd aan. Nee, hem kende ze absoluut niet. Wat had ze in hemels naam gemeen met deze mensen?.
"Weet iemand waar we zijn, en waarom we hier zijn?" Vroeg de jongen direct en Logan was even verbaasd over zijn directe manier van dit aanpakken. Voordat ze antwoord kon geven, gaf Jeremy het al. Logan lachte zwakjes en ademde diep in. "We zitten niet al te ver noordelijk of zuidelijk, daar is dit het boomsoort niet voor en is het te warm voor. Het is geen jungle dus dat kunnen we ook afstrepen. Met een beetje geluk zijn we nog in Amerika, ergens tussen Mexico en Canada, meer kan je niet echt zeggen. Ik ken niemand die de moeite zou doen om mij Amerika uit te smokkelen," zei Logan sceptisch. Ze kon nergens anders aan denken dan waar ze zou zijn, of wie deze mensen waren. Als ze wist waar ze was zou ze teug proberen te kunnen komen. Dan zou alles goed komen.
"Kunnen jullie iets meebewegen? Ik wil weten of het goed gaat met hem," vroeg Jeremy. De vraag haalde Logan uit haar gedachte en verward keek ze op. Ze knikte lichtjes en begon richting de jongen te kruipen, totdat de ketting haar tegenhield. Ze keek even achterom naar de jongen die zou direct was geweest en toen pas viel het Logan op dat er nog een meisje zat. Logan fronste, het meisje had niet veel gezegd als Logan haar niet had opgemerkt.
"Hij ziet er nou niet bepaald uit alsof het goed gaat met hem," fluisterde Logan terwijl ze overeind ging zitten tussen haar eigen onderbenen. Haar schouders liet ze hangen. Ze weigerde te huilen, puur omdat ze niet zwak wilde lijken tegenover deze vreemde mensen die geheel niet aangedaan leken.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ze keek even naar de anderen die langzaam ook wakker werden. Ze zat tussen twee jongens in en iets verder zaten nog een jongen en een meisje. Ze haalde een hand door haar haren en zuchtte een zachtjes. De ketting zat erg vast, er was geen beweging in te krijgen. Ze keek opzij toen een jongen wakker werd en bijna meteen in een foetushouding ging liggen, nadat hij wat had gekokhalsd en wat rare geluiden had gemaakt. “Gaat het wel?” vroeg ze bezorgd en keek naar hem. Met moeite draaide ze wat naar hem toe. Het was dat ze geen verstand had van gezondheid en medicijnen, maar ze had hem graag geholpen. Toen ze geen antwoord kreeg keek ze naar haar andere kant waar de andere jongen ondertussen ook wakker was geworden. Hij vroeg gelijk waar ze waren, maar niemand kon er natuurlijk duidelijk antwoord op geven, hoe graag ze ook zouden willen.
Nogmaals probeerde ze de ketting los te krijgen, zonder enig succes natuurlijk. Ze bond haar haren in een staart zodat ze er geen last van zou hebben. “Misschien heb ik bereik hier en kan ik iemand bellen.” zei ze toen en wou haar mobiel uit haar broekzak halen. Haar mobiel zat er alleen niet meer in, gelijk probeerde ze haar andere broekzak. “Waar is mijn mobiel nou weer?” zuchtte ze wat zachter en keek even rond of haar mobiel misschien ergens op de grond zou liggen. Langzaam maar zeker begon de paniek te komen, ze waren dus ergens in het midden van een bos, niemand wist waar ze precies waren en wat er precies was gebeurd. En ze konden ook nog is niemand bereiken, tenminste zij niet. Maar ze ging er niet vanuit dat een ander nog wel een mobiel zou hebben.
Zachtjes beet ze op haar lip en keek nog even naar de jongen naast zich in de foetushouding. Ze boog zich iets over hem heen, voor zover de ketting dat toeliet. Hij zat er niet echt goed uit, en waarschijnlijk voelde hij zich ook niet goed. “Gaat het?” vroeg ze nogmaals, aangezien ze net nog geen antwoord had gekregen. Ze ging weer rechtop zitten omdat de ketting te veel aan haar middel trok wat toch best wel zeer deed. Ze wreef er even met haar hand overheen en zuchtte.
Waarom moest dit nou juist haar overkomen? Ze had toch niets verkeerd gedaan? Ze kon zich ook niet zo snel bedenken wie dit had gedaan, maar ze kon echt niemand verzinnen. Ja, ze had vaak foute vrienden gehad, maar die waren altijd weggedreven door haar broers. Naar haar mening waren haar vrienden nooit fout, maar haar broers leken altijd een eigen mening te hebben. Ze beet nogmaals op haar lip en begon wat modder en bladeren van zich af te vegen.

---

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light