Jeremy Jordan Grenville
Het meisje kon niets uit haar mond krijgen. Het ging maar moeilijk en ik hoorde niets anders dan de standaard dingen die mensen deden als ze niets konden zeggen. Ik perste mijn lippen tot streepjes en liet haar rustig gaan. Ik hoorde haar zachtjes iets bazelen wat klonk als trein en jongen, ergens ving ik ook het woord koffie nog op. Waarschijnlijk zat ze in de trein met een kop koffie en een jongen, was mijn gedachten. Haar blik veranderde plots en nieuwsgierig keek ik het meisje aan.
"Ik nam de trein, naar huis. Een jongen bood me koffie aan. Dat Is het laatste wat ik me herinner." Ik moest me goed concentreren om te horen wat ze zei, maar omdat het best stil was hoorde ik wat ze zei. "Emh, ik heet Maeve, maar meeste mensen noemen me Eve," vertelde ze mij en ik glimlachte lichtjes. Door mijn lichaam raasde nog altijd de adrenaline van net waardoor ik een beetje zat te trillen.
"Ik ben Jeremy, maar je mag me Remy noemen," stelde ik mezelf toen voor.
"Ik weet niet waarom we hier zitten. Iemand moet ons wel heel erg haten, denk ik." Ik haalde mijn schouders een beetje op na wat Maeve zei. Ik wist het niet, maar wilde het wel graag weten. Voor zover ik wist had ik maar een iemand die mij haatte.
"Hé, Chinees!" Ik draaide me om en keek recht in de ogen van George. Ik zuchtte.
"Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Ik kom uit Korea ," gaf ik als antwoord aan de jongen. Hij begon te lachen.
"Een pot nat, jullie hebben allemaal spleetogen." Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek even om mij heen. Toen ik terug keek zag ik George vlak voor me staan, bijna tegen me aan. Ik slikte onhoorbaar en deed een stap achteruit, tot ik tot stilstand kwam tegen een ander persoon.
"Ik moet naar huis," zei ik en wilde weglopen, maar de jongen achter mij - Reese genaamd - pakte mijn arm vast en trok me terug.
"Niet zo snel, we zijn nog niet uitgepraat." George zette weer een stap dichterbij en keek me dreigend aan. "Ik wil je hier niet meer zien."
"Deze plek is niet van jou, George. Ik mag komen waar ik wil." Hij begon te lachen en ik kreeg een stomp in mijn maag. Reese liet me los waardoor ik op de grond viel. De twee jongens rende lachend weg en ik hoestte het uit.
Nee, zij konden dat nooit gedaan hebben. Ze zijn tot veel in staat, maar het is een beetje raar als ze al deze mensen ook hier gedropt hebben. Ik kon het niet uitsluiten, maar ik denk niet dat het Reese en George waren. Ik keek even rond en zag dat er al meerdere aan het ontwaken waren. Een jongen naast mij, waar ik direct aan verbonden zat, kwam overeind.
"Verdorie..." mompelde hij en ik keek even naar Maeve. "Weet iemand waar we zijn, en waarom we hier zijn?" vroeg de jongen toen. Ik keek naar hem en schudde mijn hoofd.
"In een bos, dat is duidelijk, maar waarom... wij weten het ook niet," zei ik toen en wees van Maeve naar mij. Achter de jongen ontwaakte nog een meisje. Ze zag er net als ieder ander verward uit. Ze zei iets, maar ik kon niet verstaan wat ze zei. Achter haar wordt er nog iemand wakker. Ik keek even om de mensen heen en zag dat het nog een jongen was. Hij maakte wat rare geluiden en krulde zichzelf toen op. Ik duwde mezelf omhoog en probeerde op te staan. Echter waren de kettingen nog te kort om recht te staan. Ik bleef half voorovergebogen staan en keek naar Maeve en de jongen naast mij.
"Kunnen jullie iets meebewegen? Ik wil weten of het goed gaat met hem." Ik wees naar de jongen die in foetushouding lag. Mijn instinct om andere te helpen had het gewonnen boven de angst die er zat.
[ bericht aangepast op 3 feb 2015 - 11:38 ]
Ich liebe dich 27.12.23