• Ik wil niet te veel in details opgaan, maar dit:


    Laten we zeggen dat alles wat mij mij maakte een paar jaar geleden van me is af genomen (al een hele tijd voor ik verhuisde naar waar ik nu woon, maar alles was tot voor kort wel oké), en dat ik me nu al een tijdje voel als een soort leeg omhulsel dat door mijn dagen gaat op autopilot.
    (Soms niet, soms ben ik alleen maar verdrietig of zelfs kwaad, en dan wil ik met dingen gooien)
    Ik denk persoonlijk dat het komt door waar ik woon, sinds dit zo is sinds we ongeveer anderhalf jaar geleden zijn verhuisd. Ik wil me niet zo voelen, ik wil iets kunnen veranderen en me gewoon weer gaan voelen alsof mijn huis ook mijn huis is en alsof ik ook echt naar mezelf kijk als ik in de spiegel kijk.
    Ik zou willen zeggen dat dit iets is dat vanzelf wel weg gaat maar na al deze tijd zie ik het niet meer gebeuren.


    Dus, heeft iemand tips? Heeft iemand zich ooit zo gevoeld en wat heb je er aan gedaan?
    Alvast bedankt en dit is voor iedereen die in ieder geval de moeite heeft genomen om op de spoiler te klikken:


    I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

    Ik ben een beetje verbaasd dat er nog niemand op gereageerd heeft, dus als eerste persoon is mijn reactie: De staat waarin je - je verkeerd, is herkenbaar voor mij. Ik wil er liever niet al teveel over kwijt, maar ik geef je het advies om er met een vriend(in) over te praten. Als er bepaalde dingen zijn die je graag doet in je vrije tijd (lezen, muziek luisteren, sporten, tekenen, etc.) vooral doen. Misschien dat het iets helpt voor je. Probeer vrienden in de buurt te maken, dat kan wellicht ook helpen om je wat meer "thuis" te laten voelen. Hoe komt het dat je - je zo voelt?


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Kun je niet met je ouders praten?


    Wie durft te verdwalen, zal nieuwe wegen vinden!

    Pff ik weet heel goed wat je bedoeld. Ik denk dat praten heel erg helpt. Met vriendinnen of des noods iemand hier van Quizlet.

    En anders misschien een nieuwe ontdekkingsreis naar jezelf? Begin met iets nieuws, nieuwe sport ofzo, of ga iets doen wat je denkt dat bij je past, Misschien dat je dan beter thuis gaat voelen. Of maak je kamer persoonlijk door foto's op te hangen. Misschien dat het dan meer als thuis voelt?


    It's never gonna happen, Guys.

    Ik denk dat het ook een beetje komt door de puberteit, die zal dat soort gevoelens echt heel erg versterken. Nou zal ik je niet aanraden om te wachten tot dat over is, want dan ben je weer een hele tijd verder. Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om met iemand erover te praten of jezelf opnieuw te ontdekken door nieuwe dingen te gaan ondernemen.


    Your make-up is terrible

    Ik herken hoe je je voelt. Toen ik bijna twee jaar geleden inmiddels verhuisde, heeft het een hele tijd geduurd voordat ik me in ons nieuwe huis thuis voelde. Achteraf is het ook helemaal niet raar, omdat ik dertien jaar in ons vorige huis gewoond heb, dus natuurlijk ging er tijd overheen voor ik hier gewend was. Het is pas zo dat sinds ik hier verjaardagen van ons gezin heb gehad en bijvoorbeeld Kerstmis heb gevierd dat het iets meer mijn huis werd. Wat ik destijds heb gedaan, is proberen mijn kamer persoonlijker te maken door foto's en tekeningen en dergelijke op te hangen, waardoor op zijn minst mijn kamer iets meer van mij werd. Ik heb ook met een van mijn leraren op school erover gepraat, omdat het ook wel duidelijk zichtbaar was dat het niet zo goed ging. Ik sliep wel, maar nooit genoeg en werd alleen maar moe van alles, waardoor school ineens best zwaar en vermoeiend was. Praten en proberen het echt meer mijn huis te maken hielpen voor mij goed, maar uiteindelijk gaat er gewoon tijd overheen.


    "Die Erinnerung ist das einzige Paradies, aus dem wir nicht vertrieben werden können."

    Mylintis schreef:
    Ik herken hoe je je voelt. Toen ik bijna twee jaar geleden inmiddels verhuisde, heeft het een hele tijd geduurd voordat ik me in ons nieuwe huis thuis voelde. Achteraf is het ook helemaal niet raar, omdat ik dertien jaar in ons vorige huis gewoond heb, dus natuurlijk ging er tijd overheen voor ik hier gewend was. Het is pas zo dat sinds ik hier verjaardagen van ons gezin heb gehad en bijvoorbeeld Kerstmis heb gevierd dat het iets meer mijn huis werd. Wat ik destijds heb gedaan, is proberen mijn kamer persoonlijker te maken door foto's en tekeningen en dergelijke op te hangen, waardoor op zijn minst mijn kamer iets meer van mij werd. Ik heb ook met een van mijn leraren op school erover gepraat, omdat het ook wel duidelijk zichtbaar was dat het niet zo goed ging. Ik sliep wel, maar nooit genoeg en werd alleen maar moe van alles, waardoor school ineens best zwaar en vermoeiend was. Praten en proberen het echt meer mijn huis te maken hielpen voor mij goed, maar uiteindelijk gaat er gewoon tijd overheen.


    Tenzij ik wil dat de posters en foto's elkaar gaan overlappen kan ik mijn kamer niet nog persoonlijker maken. We hebben al wel feestdagen gehad maar dat vindt ik JUIST irritant want dan moet ik doen alsof ik het naar mijn zin heb terwijl ik er helemaal niks aan vindt, en ik kan wel gaan proberen met een leraar of iets te praten maar bij mij op school is dat ongeveer hetzelfde als tegen een muur praten, dus daar ga ik niet zo veel aan hebben denk ik. Toch bedankt voor de tips.


    I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

    Roxas schreef:
    Pff ik weet heel goed wat je bedoeld. Ik denk dat praten heel erg helpt. Met vriendinnen of des noods iemand hier van Quizlet.

    En anders misschien een nieuwe ontdekkingsreis naar jezelf? Begin met iets nieuws, nieuwe sport ofzo, of ga iets doen wat je denkt dat bij je past, Misschien dat je dan beter thuis gaat voelen. Of maak je kamer persoonlijk door foto's op te hangen. Misschien dat het dan meer als thuis voelt?


    Geloof me, veel persoonlijker kan mijn kamer niet worden. En 'iets nieuws proberen' zit er niet in, aangezien we in een dorp wonen waar letterlijk wat huizen en een supermarkt en een school zijn, en dat is het. Daarbij heb ik ook helemaal het geld niet om elke dag of zelfs ook maar een keer per maand met de bus naar de stad te moeten, een auto hebben we niet en voor de fiets is het nét dat kleine stukje te ver weg, dan zou ik net zo goed gewoon kunnen gaan fietsen als sport.
    Bedankt voor de tips, though.


    I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

    Sacramental schreef:
    Ik ben een beetje verbaasd dat er nog niemand op gereageerd heeft, dus als eerste persoon is mijn reactie: De staat waarin je - je verkeerd, is herkenbaar voor mij. Ik wil er liever niet al teveel over kwijt, maar ik geef je het advies om er met een vriend(in) over te praten. Als er bepaalde dingen zijn die je graag doet in je vrije tijd (lezen, muziek luisteren, sporten, tekenen, etc.) vooral doen. Misschien dat het iets helpt voor je. Probeer vrienden in de buurt te maken, dat kan wellicht ook helpen om je wat meer "thuis" te laten voelen. Hoe komt het dat je - je zo voelt?


    Ik heb best vrienden, geen goede vrienden maar het zijn vrienden. En veel beter kun je niet verwachten als je als nieuwe komt op een school waar iedereen elkaar al sinds ze nog in de luiers zaten kent.


    I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

    Achter de reden komen waarom je, je daar niet thuis voelt. Het is natuurlijk altijd spannend als je verhuist en ergens nieuw komt, maar er zijn ook een boel positieve dingen aan verwikkeld.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Ik stel voor dat je met iemand gaat praten. Schakel hulp in!


    Whatever you do in life will be insignificant, but it's very important that you do it because nobody else will.

    Nope, vanzelf zal het idd niet weggaan. Ik heb ondervonden dat dit soort dingen pas veranderen, wanneer jij ze zelf verandert. Mijn tips zijn dan ook: ga actief opzoek naar de positieve dingen (en ja, die zijn er). Probeer ze iedere avond op te sommen. In het begin zal het misschien moeilijk gaan, maar hoe vaker je het probeert en oefent, hoe makkelijker het zal gaan. Ik heb geen idee wat verder je hobby's zijn, de meeste mensen hier doen wel iets aan schrijven, tekenen, lezen of iets dergelijks. Je kan die dingen gebruiken om uit een sleur te raken. Start een nieuw verhaal, stel een doel met tekenen, idk. Ik kan hier nu allerlei dingen op gaan noemen en hier kan je over zeggen dat dit allemaal niet kan of niet is wat je leuk vindt, maar het zijn ook maar voorbeelden. Jij bent degene die kan bepalen wat je leuk vindt en waar je je prettig bij voelt. Misschien ga je wel veel liever een sportieve uitdaging aan, zoals iedere dag hardlopen, opdrukken of wat dan ook.
    Overigens zijn opstapelingen van negatieve gedachten vaak irrationele gedachten, heb ik ondervonden toen ikzelf hulp kreeg. Je kan oefenen die om te zetten door logisch na te denken, alleen dat is iets waar je misschien hulp bij nodig kan hebben. Je kan het wel proberen, though. Zoals het feit dat jij denkt dat je niks nieuws kan proberen in een dorp, omdat je daar de negatieve aspecten van ziet. Misschien moet je die eens proberen om te zetten naar een realistische gedachte en nadenken over wat je wél kan gaan doen ipv wat allemaal niet kan (dit kan misschien wat aanvallend klinken, zo is het niet bedoeld). Je kan naar een half glas water kijken en stellen dat het half leeg is, maar je kan ook zeggen dat het half vol is en die denkstap zal je zelf moeten maken. Hoeveel of weinig hulp men je ook biedt.


    Happy Birthday my Potter!