Voor de mensen die mijn overdosis topics aan school-troubles hebben gelezen: Ik heb gezegd aan mijn moeder en vader dat ik graag van school wil veranderen, omdat ik me echt rotslecht voel op school. Antwoord: Nee. Tof, want zij zijn toch degenen die me altijd gezegd hebben dat ik moet doen waar ik me het beste bij voel (toch in dat soort situaties). Het kost veel - laat me even benadrukken dat we de verandering van schoolboeken echt wel kunnen financieren. Ik snap ook wel dat het niet tof is voor hen, maar langs de andere kant val ik spontaan dood bij de gedachte dat ik daar nog zes maand op school moet zitten, en "de regeling". Let's say: Ik neem de bus, ik neem te trein en ik ben op school. Veel moeilijkheid is daar toch echt niet aan, denk ik.
Abon, neen, want "het kan nog erger worden" - geloof me, het moet al heel erg zijn vooraleer het nog erger kan worden, maar ik zal in hun ogen wel weer overdrijven. "Moesten ze zeker weten dat het beter zou worden, onmiddellijk." Laat me zeggen: Ik weet zeker dat het beter zou worden op een school waar ik niemand ken, maar nee: Het kan nog erger worden. Hou je gewoon op de achtergrond. Probleem: Zelfs dan krijg ik meer kritiek over me heen dan Wilders en De Wever tezamen.
Ik heb echt geen idee wat ik nog kan doen om hen te overtuigen. Ik heb het al gewoon proberen zeggen hoe ik me voel, ik heb het ook al eens allemaal tot in detail uitgelegd, met tranen en al erbij, ik heb erover met mijn zorgleerkracht gesproken, maar: Neen, Leah, neen. Ik weet het écht niet meer. Als er iemand raad weet: Gerne, want mijn argumenten zijn op.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried