• ”Well it's too long living in the same old lives, I feel too cold to live, too young to die.
    Will you walk the line, like it's there to choose? Just forget the wit, it's the best to use.”



    Verhaal.
          In een – fictioneel stadje – genaamd Blackmill gebeurd ineens van alles. Er verschijnen mensen die daar niet wonen, en als je technisch gaat zijn blijken het eigenlijk niet eens mensen te zijn maar bloed drinkende wezens die mensen de naam vampieren hebben gegeven.
          Het stadje is niet enorm groot, maar groot genoeg om op te merken dat de motels in de buurt ineens vol zitten, of dat er ineens veel “familieleden” op bezoek zijn, maar dit deert de bloeddrinkers helemaal niets. Ze zijn hier voor één ding, en dat is oorlog.
          Oorlog tegen wie? Oorlog tegen elkaar. Net als bij mensen hebben ook zij niet dezelfde afkomst. Al die vampierseries en films hebben allemaal gelijk. Er zijn zoveel verschillende rassen vampieren, en zij hebben onderling een heftige oorlog, en deze oorlog speelt zich nu af in Blackmill, en mensen gaan hier de dupe van worden – zoals altijd.

    Rollen.
    Je kunt dus mensen én vampieren spelen, ook al draait het voornamelijk om vampieren.

    Mensen.
    Vrouwen. VOL!
    × Adriana Shayk. || Falahee.
    × Marilyn Hamby. || Banshees.

    Mannen.
    × Arsenio Hall. || Kayfabe.
    × Jerediah LaCroix. || Monstrous.

    Vampieren.
    Vrouwen. VOL!
    × Mehitabel Birkenhead. || The Vampire Diaries. || Kayfabe.
    × Lily Hale. || The Vampire Diaries. || Verityy.
    × Vasilisa Belcourt. || Dracula Untold. || Monstrous.

    Mannen.
    × Micheal Romano. || The Vampire Diaries. || Falahee.
    × Bezet. || Walkers.
    × Scott McCall || Twilight. || Bajola.


    Lijstje.
    Vampier.
    Rol:
    Naam:
    Bijnaam:
    Leeftijd:
    Leeftijd voor altijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Vampierras:
    Extra:

    Mens.
    Rol:
    Naam:
    Bijnaam:
    Leeftijd:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Extra:


    Regels.
    » Minimum van 150 woorden.
    » Maximaal 2 gevarieerde personages.
    » Bestuur alleen je eigen personages.
    » Geen perfecte personages.
    » 16+ is toegestaan.
    » Naamsveranderingen graag doorgeven.
    » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt.
    » Geen ruzies rondom dit RPG.
    » Reserveringen blijven twee dagen gesloten.

    Begin.
    In principe kunnen we beginnen waar we willen beginnen, of dat we net in de stad zijn beland, of dat we net bij iemand terecht zijn gekomen en hem/haar als familielid hebben aangewezen - en diegene gaat dat volhouden voor de buitenwereld door middel van compelling of andere krachten. In elk geval beginnen ze elkaars aanwezigheid op te merken, en dat gaat niet goed lopen - of nou juist wel voor de verloren vrienden.


    [ bericht aangepast op 18 nov 2014 - 19:22 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    Lily Katherina Hale.
    "Never give up"


    "Arsenio Hall. Maar zeg maar Hall. En dit is Ambrose" ik richt mijn blik op de hond en hoorde dat zijn hart ietsje harder ging kloppen. Ambrose gaf een ruk aan de riem waardoor hij snel zijn blik op de hond wierp. Ambrose begon te kwispelen.
    "Ik moet gaan" zei ik. Met grote passen liep ik langs hem heen en ik keek geen een keer terug. Ik wist niet waar ik heen ging, ik kon de hele nacht in het bos blijven maar dat was geen goede optie omdat er grote kans was dat ik mensen tegen zou komen. Ik tuur door de bomen heen en in de verte zie ik een aantal huizen staan. Vastbesloten begin ik naar een van de huizen te lopen, de bladeren ritselen een beetje onder mijn voeten maar ik doe niet mijn best om stil te zijn.


    -


          Toen ik omhoog keek maakte Lily zich al gereed om weg te lopen. ‘Ik moet gaan.’ Ze liep kalm, maar toch snel weg. Mijn ogen bleven haar volgen tot ze uit mijn blikveld verdwenen was. Dat was vreemd.
          Ambrose leek haar wel te mogen en maakte aanstalten om achter haar aan te gaan, maar toen ik standvastig bleef staan en het allemaal even tot me moest laten bezinken gaf hij dat gevecht ook snel op. Ook hij leek een beetje in de war door deze ontmoeting, maar hij had alweer een afleiding gevonden – een zichtbare eekhoorn deze keer.
          Ik keek nog een keer Lily Hale na, die allang uit mijn beeld verdwenen was. Dit was de vreemdste ontmoeting ooit geweest. Het was dan ook weer niet zo dat ik enorm sociaal was, maar toch. Een meisje, alleen in het bos? En in een klein stadje als Blackmill waar iedereen elkaar haast kende, maar zij een onbekende was?
          Opnieuw deed een ruk van mijn pup me uit mijn gedachten ontwaken. Juist. Naar huis en eten. En slapen. Ik verlangde zo naar mijn bed.
          ‘Huis,’ zei ik tegen Ambrose. Zijn hoofd schoot van links naar rechts en hij sprong op zijn achterpoten.
          Kalm liepen we terug naar het huis, iets anders dan we gekomen waren. De drukke pup leek dit een goede keuze te vinden, want hij snuffelde zowat de hele grond na.
          Ik bleef echter verloren in mijn gedachten bij het onbekende meisje dat zich had voorgesteld als Lily Hale. Was ik de enige die het vreemd vond dat er een meisje alleen in het bos liep? En wie was ze?


    I'm your little ray of pitch black.


    Jerediah Jacob LaCroix
    Zuchtend sloot ik de deur achter me dicht waarna ik voor meteen zodra ik mijn schoenen uit had getrokken naar boven liep. Dit huis was eigenlijk veelte groot voor me, maar na de verhuizing van mijn oom en tante stonden mijn ouders er op dat ik hier mijn intrek zou gaan doen zodat hij wel in de familie zou blijven. En met veel gezeur was het gelukt en nu woonde ik hier een aantal maanden. Maar nog steeds voelde dit niet als mijn thuis. Ach het was op zich best een goede huis voor als ik ooit een gezin zou gaan starten. Iets wat ik nu echter nog niet van plan was om te gaan doen. Eerst moest ik de liefde van mijn leven vinden -niet dat ik daar ook maar in geloofde- maar daarna zou ik wel verder kijken. Eenmaal boven liep ik rechtstreeks naar de badkamer. Mijn kleding verdween in de wasmand en het duurde niet lang voor ik onder de douche stond. Eenmaal goed en wel schoon draaide ik de kraan dicht en hoorde de bel door het lege huis klinken. Zuchtend pakte ik een handdoek sloeg die om mijn middel heen en liep naar beneden. Zonder enige schaamte en nog volledig nat van het douchen deed ik de deur open en keek naar twee vreemdelingen. Een jongeman en een jongedame. "Hallo, kan ik iets voor jullie doen?" Vroeg ik terwijl ik naar ze keek.

    [ bericht aangepast op 19 nov 2014 - 20:25 ]


          Een lachje ontsnapte uit mijn mond door Micheals laatste woorden. Ik begreep hem hier echter heel goed in. Oudere mensen smaakten gewoon echt niet meer lekker. En het was te makkelijk dat als je bij iemand verbleef, je ook van diegene dronk. Anders moest je overal je sporen wissen, en daar had ik nooit zo'n behoefte aan, het moest me makkelijk zijn. Waarom zou ik het mezelf moeilijker maken dan nodig was?
          Toen de deur geopend werd zag ik daar een aangenaam plaatje staan, in enkel een handdoek - inclusief water dat nog van hem afdroop. Dit was mijn geluksdag. Ik had de hele dag in een auto gezeten met een ander jammie iets, en nu stond er hier eentje helemaal klaar voor mij. Mijn rechter wenkbrauw schoot op uit tevredenheid.
          ‘Hallo, kan ik iets voor jullie doen?’ zijn ogen bekeken ons zorgvuldig, en als je dieper keek was er letterlijk geen greintje schaamte te bekennen. Ik mocht hem nu al.
          Onschuldig wierp ik een blik op Micheal, om te zien of hij deze wilde doen. Hij wierp me een grijns toe, en omdat ik geen zin had in cryptische antwoorden keerde ik me weer naar de jongeman voor me – en keek ik hem doordringend aan om hem te compellen. ‘We zijn je vrienden uit Chicago die je gezellig op komen zoeken. Zo nu en dan zullen we… je pijn doen, maar je schreeuwt niet. En nu laat je ons binnen, want ik heb dorst en je ziet er heerlijk uit.’ Subtiel zijn was nooit mijn sterkste punt.


    I'm your little ray of pitch black.


    Scott McCall - outfit


    Langzaam - nou ja, voor vampiers langzaam - loop ik naar het huis van Adriana. Ik woon als sinds een klein jaartje bij haar en haar vader en het bevalt mij best. Ik heb zeker niet te klagen. Adriana weet dat ik een vampier ben, dus moet ik niet achterdochtig gaan doen. Behalve voor haar vader dan, maar die is toch niet vaak thuis, dus dat is geen probleem.
    Al snel bereik ik het huis. Een fraaie openstaande bebouwing met een prachtige kleurencombinatie. Ik grits mijn sleutel uit mijn broekzak en loop naar binnen. Meteen word ik verwelkomd door Bullet en Asher met alle bijhorende enthousiaste geblaf. Beiden geef ik een kleine aai en ga dan verder het huis in, in de richting vanwaar ik een hartslag en ademhaling hoor. "Adriana!" zeg ik enthousiast alvorens ik de woonkamer binnenloop. Ik open de deur van de woonkamer en loop op haar af. Ik geef haar een stevige knuffel, misschien iets te stevig. Onmiddellijk laat ik haar los waarna ik onschuldig zeg: "Oeps..."


    "I'm not crazy, my reality is just different from yours."


    Adriana Shayk ~ Outfit


    Met een zak chips in mijn ene hand en een fles cherry cola in de andere loop ik de woonkamer weer in. Nonchalant laat ik me op de bank vallen en al snel lig ik languit op de bank. Mijn vader is er toch niet, en daarbij... Hij klaagt nooit over schoenen op de bank ofzo. Mijn vader is altijd al zo'n type geweest dat zich niet snel zorgen maakt over iets, hij is wel chill. Altijd al geweest. Soms vind ik het wel jammer dat hij niet veel thuis is, maarja. De leegte wordt opgevuld door twee honden en sinds een klein jaartje ook een van mijn goede vrienden, Scott.
    Met een simpel knopje op de afstandbediening zet ik de radio aan en al snel klinkt ' Am I Wrong' door het huis. Ik sluit mijn ogen kort maar open ze al snel als ik hoor dat de deur wordt geopend. Oké.. Het is of mijn vader of Scott. Al reken ik meer op het tweede natuurlijk. Ik hoor al snel het enthousiaste geblaf van Bullet en Asher en glimlach. "Adriana!" zegt Scott als hij de woonkamer inloopt. Ik glimlach wat breder en sta op, waarna ik al snel een stevige knuffel ontvang. 'Scott... Adem..' zeg ik met een klein lachje. "Oeps..." zegt hij onschuldig en lachend schud ik mijn hoofd.
    'Gek..' grijns ik en neem nog een slok van de fles cherry cola die op de bank ligt. 'Dus... Goede vangst?' vraag ik aan hem en ik neem weer plaats op de bank en kijk hem aan. Ik wist wat hij was. In het begin was ik vrij geschokt, natuurlijk. Een vampier verwacht je niet zomaar tegen te komen. Maar ik wist vanaf het begin al dat er wat anders met hem was, dus ergens was het ook wel een geruststelling dat ik wist wat hij was. Daarbij, mij heeft hij nooit wat aangedaan, dus ik vind het allemaal wel best..


    El Diablo.


          Zonder dat ik het daadwerkelijk beseft had was ik al thuis aangekomen, zelfs de jonge husky had het eerder doorgehad. Hij keek me hoopvol aan toen we eenmaal voor de deur stonden. Zijn tong hing haast op de grond – wat niet moeilijk was, gezien zijn grootte. Hij had dorst.
          Ik stak de sleutel in het slot en opende de grote voordeur, waarna ik gelijk Ambrose zijn riem losmaakte. Hij schoot naar de keuken, waar zijn drinkensbak stond. Ikzelf liep er ook heen en opende een kastje. Sinds ik hem de eerste keer uit had gelaten had ik hem lopen trainen, en daardoor kreeg hij altijd een koekje.
          ‘Koekje,’ zei ik, en voordat ik überhaupt het kastje bereikt had was de pup al gaan zitten en stak hij zijn poot omhoog. Ik vond het vreemd hoe snel hij getraind was, maar ik voelde me er trots over.
          Toen ik Ambrose zijn koekje had gegeven besloot ik Reigns even zijn vrijheid te gunnen. Wanneer ik bij zijn kooi aankwam hing hij nog steeds te slapen, maar het was overduidelijk dat hij wakker was geworden van mijn voetstappen.
          Het duurde dan ook niet lang dat hij even zijn vleugels spreidde en uit zijn kooi vloog. Het duurde niet lang voor hij naar de andere kooi in de studeerkamer was gevlogen. Ik wist dat andere mensen het rare beesten vonden, maar op de een of andere manier had ik er wat mee – en ik kon niet goed beschrijven wat er zo bijzonder aan hen was.


    I'm your little ray of pitch black.


    Scott McCall - outfit


    "Dus... Goede vangst?" vraagt Adriana terwijl ze weer op de bank gaat zitten. "Goh... Een lekker reetje, meer niet." grijns ik. Wat vind ik het toch fijn dat ik met Adriana er zo makkelijk over kan praten. Natuurlijk was ze geschokt in het begin, maar wie zou dat niet zijn? Je komt plots te weten dat je een vampier in je huis hebt wonen. Ik ga naast Adriana op de bank zitten. "En wat heb jij gedaan om de tijd te doden?" vraag ik dan en kijk haar aan.
    Een aantal meter achter Adriana hangt er een kleine spiegel aan de muur. Mijn ogen fonkelen weer, de gouden kleur zoals het bijna altijd heeft als ik net heb gedronken. Tenzij ik iets speciaals heb gedronken - mensenbloed. Sommigen vinden deze kleur angstaanjagend terwijl anderen het weer aantrekkelijk vinden. Ah, mij maakt het helemaal niet uit wat voor kleur mijn ogen hebben. En daarbij, het hoort er gewoon bij en ik moet toch ook eten?
    Plots stroomt een lucht van versgebakken cake mijn neus in. Het staat op het punt om lichtjes te beginnen verbranden. "Trouwens, moet jij je cake niet uit de oven gaan halen voordat het verbrandt?" zeg ik en haal mijn neus op. "Het begint al een klein beetje te ruiken."

    [ bericht aangepast op 20 nov 2014 - 18:54 ]


    "I'm not crazy, my reality is just different from yours."