200 | Jurassic Park | speeltopic 01 - Speeltopics

---

Het enorme Jurassic Park is net geopend! Bezoekers vanuit de hele wereld komen het park bezoeken, dat goed loopt. Maar zodra iedereen in het park is, gaat het ineens mis. De stroom valt uit, waardoor alle dinosaurussen weten te ontsnappen. Mobiele apparatuur is niet toegestaan op het eiland, voordat ze erheen gingen, moesten ze alles inleveren. Ze willen namelijk niet dat er beeldmateriaal van het park vrijkomt, de mensen moeten maar komen om het te zien. De taak van de medewerkers en de gasten is om de stroom aan te krijgen en levend te ontsnappen van het eiland.

Rollen

Vriendengroep 1 (16-20 jaar oud, Amerika)
° Alyssa Christine Benson - 19 - Khamul 1,1
° Catherine Mia Cassidy - 17 - Amphrobia 1,3

° Aaron Matthew Reynolds - 18 - drapetomania 1,4


Vriendengroep 2 (19-25 jaar oud, Engeland)
° Madelyn Noëlle Kessler - 20 - Gustin 1,2
° Elisabeth Baker - 25 - NPC - 1,4

° Rhys Harrison Walker - 25 - Assassin 1,1
° Sebastian Ethan Moore - 23 - Elrohir 1,4


Gezin 1 (Amerika)
° Moeder - Meredith Phelps - Bauer - 38 - NPC - 1,7
° Dochter - Annabeth Bauer - 6 - NPC - 1,7

° Vader - Tom Bauer - 34 - NPC - 1,3
° Zoon - Jay-Jay Bauer - 15 - Majikku 1,3


Medewerkers:
° Stagiaire - Marisa Fitzgerald - 17 - Assassin 1,4
° Marketing - Mariana Emilia de Santigo - 24 - Gustin 1,5
° Receptioniste - Cassandra Juliëtte Vinson - 24 - Ryess 1,5

° Informaticus - Andrew Alvin Norrell - 25 - Flatsound 1,4
° Beveiliger - Noah Lex Wright - 27 - Sigil 1,4




Begin
Iedereen is aangekomen op het park en zit in de auto's die door de poort zijn gegaan. De auto's zijn elektrisch en volledig automatisch en elke groep heeft zijn eigen auto's. Normale auto's hebben 4 zitplaatsen, als een groep groter is, hebben ze 6 zitplaatsen of anders 8. Tussen elke auto zit ongeveer 10 minuten rijden afstand. De werknemers zijn allemaal gewoon rustig aan het werk. Dan valt de stroom uit en heerst er paniek.

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 19:01 ]

---

Your make-up is terrible

Mijn topics

---

Ich liebe dich 27.12.23

{Mijn topics}

Mijn topics. C:

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mijn topics

---

Physics is awesome

Majikku schreef:
Mijn topics

---

kindness is never a burden.

MT

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Jay-Jay Bauer

Gezellig, ja dat was het wel. Het was echt geweldig. Ik droomde hier al jaren van en eindelijk waren we er dan.
Ik zat naast mijn zusje, pap en mam zaten voor ons.
"Kijk Anna." ik wees naar een van de beesten en ze knikte.
"Ze zijn groot," zei ze toen en ik moest lachen.
"Dat zijn ze allemaal," grinnikte ik. Ik sloeg mijn arm om mijn zusje heen en keek aandachtig rond. Ik duwde mijn bril wat terug op mijn neus en trok Anna wat dichter tegen me aan. Wanneer we ineens stilstaan kijk ik vragend rond.
"Pap, wat gebeurt er?" Hij had me nog verteld dat we niet zouden stoppen, dat de wagens altijd door zouden rijden. "Ze zouden niet stoppen, toch?" Ik voelde spanning, maar eigenlijk wel goede spanning. Misschien was het wel de bedoeling dat we zouden stoppen en had pap het verkeerd. Echter kroop Anna tegen mij aan, bijna op schoot. Ik hielt haar vast, ze vond het al spannend toen we instapte, en nu helemaal.
"Gaan we nog door?" Vroeg ze zachtjes. Ik glimlachte en knikte.
"Zometeen rijden we vanzelf wel verder. Je kunt lekker rondkijken nu," zei ik rustig en Anna begon rond te kijken, met een klein glimlachje rond haar lippen.

(Zo. Hahah)

---

Ich liebe dich 27.12.23

Mijn topics.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Hallo, wakker worden :'D ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

Met zenuwen zit ik in de auto die ons door het park zal leiden. Liever was ik niet hier niet heen gegaan, gezien ik allesbehalve fan ben van die dinosauriërs, echter wilde de rest van de groep wel graag, dus heb ik er maar mee ingestemd. Als zij het graag willen, dan vind ik het niet zo erg. Ik wou alleen dat ik mijn mobiel of ipod nog bij me had, zodat ik wat afleiding had gehad, maar we moesten die dingen helemaal in het begin inleveren, waardoor ik nu haast wel gedwongen ben om naar die dinosauriërs te kijken.
      We zijn enige tijd onderweg, als de auto plotseling stilt staat en het licht van de auto ook uitvalt. Een lichte frons verschijnt op mijn gezicht. 'Is het de bedoeling dat we stoppen?' vraag ik op een zachte toon aan Rhys, die naast me zit in de auto. 'Of zouden we toch zelf verder moeten rijden?' Ik maak mijn gordel los, zodat ik de ruimte kan bekijken waar normaal de bestuurder zit, maar ik zie geen gaspedalen. 'Ik snap het niet,' mompel ik, terwijl ik me weer terug laat vallen in mijn stoel. 'Hoe kan een auto rijden zonder dat er gaspedalen zijn...' Aarzelend bijt ik op mijn onderlip. 'Ik denk dat de benzine op is, dat we daarom stil staan. Zouden ze ergens op het eiland een tankstation hebben, waar we nieuwe benzine kunnen halen?'

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 0:43 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alyssa Christine Benson

We waren net aangekomen, met 'we' bedoelde ik mijn vrienden groep en ik, en we waren in een auto gaan zitten die ons door het park zou gaan rijden. Ik was nieuwsgierig. Ik had er hoge verwachtingen van, aangezien ik al het een en ander had gehoord over dit park. Ik hoorde veel goede verhalen en ging er daardoor dus ook een soort van blind van uit dat het goed zou zijn. Ik was een vreemd persoon. Eerst kon ik gepusht worden om iets te gaan doen wat ik in de eerste instantie niet zou doen en dan zou ik het nog leuk kunnen vinden ook. Anderzijds vond ik dino's niet zo super interessant en ging ik ook doordat veel van mijn vrienden wilden gaan. Je zou gerust kunnen dat ik licht gepusht was om te gaan. Mijn MP3-speler en mobiele telefoon moest ik aan het begin inleveren. Iets waar ik me niet prettig bij voelde, aangezien ik toch een stukje controle uit handen moest geven en dat vond ik maar een eng idee. De auto begon te rijden. Het leek allemaal erg mooi en ondanks dat ik er niet veel zin in had, keek ik mijn ogen uit. Alles verliep goed tot het licht ineens uitging en de auto tot stilstand kwam. "Holy shit," mompelde ik, "dat kan er ook nog wel bij..."

---

26 - 02 - '16

---

kindness is never a burden.

Rhys Harrison Walker

Het is haast niet te beschrijven hoe opgewonden ik al weken ben en nu is het eindelijk zo ver! We zijn op het eiland gekomen en ik ben blij dat ik dit kan delen met mensen die al jaren mijn beste vrienden zijn. Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan van die spanning, maar dat vind ik absoluut niet erg. Toch probeer ik mijn normale air te houden en maak ik grapjes onderweg. Alles gaat soepeltjes, we worden ontvangen door een mooie dame die ik een charmante grijns schenk en dan mogen we in een auto stappen.
      De auto is volledig elektrisch en automatisch, waardoor hij op zijn eigen tempo rijd. Als er niks te zien valt, rijd hij ook echt sneller. Ik vind het interessant, maar wat er buiten is, vind ik een stuk interessanter. Het kost me moeite om niet met mijn neus tegen het raam gedrukt te zitten, aangezien dit gewoon wonderbaarlijk is. Ik had nooit verwacht om echte dinosauriërs te zien in mijn leven! Toen ik een klein jongetje was, was ik altijd gek erop. Nu is het natuurlijk wel minder.
      We zijn al eventjes onderweg als de auto stopt en ik denk dat er iets speciaals gaat komen, tot het licht ook nog eens uitvalt. Dit vind ik toch een beetje vreemd, waardoor ik mijn blik van het raam afwend en naar de mensen in de auto kijk. Op Madelyn hoef ik niet echt te rekenen als het op een verklaring aankomt, maar op de rest toch wel. Ze zijn in ieder geval slimmer dan ik.
      "Is het de bedoeling dat we stoppen?" vraagt het meisje zacht aan mij. Ze zit naast me op de achterbank, de andere twee zitten voorin. "Of zouden we toch zelf verder moeten rijden?" Ze maakt haar gordel al los om voorin te gaan kijken naar de pedalen, die er uiteraard niet zijn. "Ik snap het niet," mompelt ze terwijl ze zich terug in haar stoel laat vallen. "Hoe kan een auto rijden zonder dat er gaspedalen zijn... Ik denk dat de benzine op is, dat we daarom stil staan. Zouden ze ergens op het eiland een tankstation hebben, waar we nieuwe benzine kunnen halen?"
      Ik moet zachtjes lachen, sla mijn arm om haar heen en trek haar even na me toe. "Lieve schat toch, dit is een automatische, elektrische auto. Hij rijd automatisch op stroom, dus we kunnen niet langs het tankstation. We moeten gewoon wachten tot hij verder rijd," antwoord ik, waarna ik mijn arm weer terug trek. "Als hij dat maar snel doet, ik heb zo lang voor dit gespaard en voor dit geld verwacht ik wel een mooie reis door het park! Sebastian, druk eens op de intercom!" Ik wijs ondertussen naar het knopje voorin de auto.

---

Your make-up is terrible

Ik ben blij dat ik de auto niet hoef te besturen, want dan zou ik geen oog hebben gehad voor de omgeving rondom mij. Het is al moeilijk genoeg om wezens te ontwaren tussen de dichte begroeiing zonder dat ik op de weg voor mij hoef te letten. Met mijn elleboog leun ik op het stuur terwijl ik wisselend door de voorruit en het zijraam tuur.
We zijn gearriveerd zijn bij het territorium van de Gallimimus. Hoewel ik best wat verstand heb van dinosaurussen, kan ik me hier zo snel even geen voorstelling van maken. Ik ben nog erg onder de indruk van de gigantische brachiosaurussen die ik net heb gezien en het is even wennen om weer naar een wat kleiner formaat te zoeken.
Op het moment zijn er echter slechts weinigen die aandacht besteden aan de hekken. Sebastian heeft de knop van de intercom ingedrukt, maar het blijft doodstil. Een tik tegen de schakelaar voor de ruitenwissers brengt daar ook geen verandering in.
'Blijkbaar hebben we een storing,' merk ik op. 'De meer tijd dat we even zo'n prachtbeest kunnen zien, voordat dat ding weer doorrijdt.'
Ik kijk even over mijn schouder en glimlach naar Madelyn, die een beetje verontrust had geklonken.

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 17:01 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tom Bauer

Ik kijk even over mijn schouder naar mijn kinderen en richt me dan tot Jay Jay. 'Waarschijnlijk krijgen we straks iets bijzonders te zien.'
Het is mij niet ontgaan dat de lichtjes op het dashboard niet meer branden. Blijkbaar hebben we te doen met een mankement, maar dat laat ik mijn kinderen liever niet weten, zodat ze niet ongeduldig worden. 'Het hoort er allemaal bij.'
Ik wissel even een blik met mijn vrouw, die niet zo goedgelovig is, en haal dan mijn schouders op. Het zal straks wel verholpen worden. Ik heb een hoop centen neergelegd voor dit avontuurtje en het geeft niet als we wat langer dan gepland in het park zijn.
Mijn wangen gloeien van trots als ik mijn blik weer op de huizenhoge dinosaurussen richt. Ik voel me bevoorrecht dat ik heb bijgedragen aan de creatie van dit park. Dat ik de planten heb geselecteerd die deze magnifieke dieren, waarvan niemand gedacht had ze nog eens in levende lijve te aanschouwen, in leven houden. Een van de herbivoren doet een paar stappen naar ons toe en kijkt ons loom aan. Ik glimlach en zie dat zelfs mijn vrouw onder de indruk is van deze bijzondere schoonheid.

---

Every villain is a hero in his own mind.