Verdomme! Dacht ik eens lekker vroeg te vertrekken naar school zodat ik nog even Engels kon leren, was ik toch maar net op tijd. En waarom? Omdat karma weer eens heeft toegeslagen. Ik zorg er namelijk altijd voor dat mijn licht werkt als ik mijn lichten (op mijn fiets) nodig heb, maar voor die godverdomme ene keer dat het niet werkte (en ik had het niet eens door, trouwens. Ik had toen we vertrokken nog tegen mijn zus gezegd dat ze haar lichten moest aanleggen en ik had het zelf ook gedaan. Ik had nota bene nog opgemerkt dat er niet veel licht uitkwam, dus toen heb ik het weer uitgedaan en weer aan, maar ik had niet door dat het licht dat ik dan wel zag van één van de straatlampen kwam), maar goed, voor die ene keer dat het dus niet werkte, staan ze op straat te controleren en heb ik het dus brute pech. Mag ik dus - ik heb nog geen flauw idee wanneer - twee uur vrije tijd opofferen om een les verkeersregels te volgen. Super!
En dan ook nog dat het precies was dat ik een zielig klein kindje was. "We willen niet dat je panikeert, dat willen we vermijden", heb ik mooi mogen uitleggen dat ik helemaal niet aan het panikeren was maar dat ik de situatie hatelijk vond. "En dat gaat niet tijdens de examens zijn", op dat punt heb ik gemerkt dat sarcasme en ik altijd één blijven, in welke mate of situatie ooit, want volgens mij wordt het al als grof opgevat door sommigen dat ik "ja, hopelijk" zei.
Ja, ik weet dat het mijn eigen stomme schuld is en dat ik daarvoor niet kwaad moet zijn op hen, en dat ben ik ook niet, ik ben kwaad op mezelf en op de situatie, en dit moest er gewoon even uit, sorry.
Mensen al soortgelijke dingen meegemaakt, dat je er in praktijk niets kon aan doen maar dat het in theorie wel je eigen stomme schuld was?
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
.
