• Enorm zeurtopic.

    Goed, zoals sommigen van jullie wel weten (maar de meesten waarschijnlijk niet), ben ik ziek. Het voelt nog steeds enorm kut om dat aan mezelf toe te geven, maar het is wel zo. Rond het einde van 2012 begon ik me steeds minder lekker in mijn vel te voelen en tegen de tijd dat het schooljaar bijna ten einde kwam, was het tot het punt gekomen waarop ik met sneeën in mijn armen en in tranen op een krukje bij een leraar zat en nog geen week later bij een psycholoog zat om een diagnose vast te stellen. Daar kwam uitrollen dat ik een depressieve stoornis NAO (Niet Anders Omschreven) en een angststoornis NAO had. Bovendien maakten de mensen bij dat psychiatrisch centrum zich zorgen, want mijn levenswil was niet bijster groot, dus hadden ze me zo snel mogelijk in therapie geplaatst. Aan het begin van het volgende schooljaar, dus begin vorig jaar, mocht ik beginnen.

    Inmiddels is het dus een jaar verder en de therapie loopt nog steeds. Eventjes leek het best goed te helpen, maar dat kwam natuurlijk ook met z'n ups en downs, dus besloot ik het bètaschap achter me te laten en zo veel mogelijk te focussen op dingen te doen waarvan ik oprecht blij werd, in plaats van enorm gestresst of juist compleet gevoelloos. Dat leek voor mijn gemoedstoestand wel goed te werken, maar tegen het einde van het jaar hadden mijn cijfers er zo heftig onder geleden dat ik maar met hakken over de sloot ben overgegaan naar 5VWO.

    Nu zit ik in 5VWO, en ik heb totaal niet het gevoel dat ik het aankan. Sowieso ben ik eigenlijk vanaf het begin van het jaar weer weggeslipt in een flinke dip. Mijn motivatie om wat dan ook te doen is helemaal verdwenen. Ik schrijf niet, ik lees niet, ik beweeg niet, ik leer niet. Het enige wat ik nog voor elkaar kan krijgen als ik thuiskom is allemaal troep opvreten (want helaas zit emotie-eten al generatieslang in de familie, al denk ik dat ik de eerste ben die gaat vreten als ze niks meer voelt) en vervolgens van zeven uur 's avonds tot zeven uur 's ochtends slapen. Of juist van één uur tot kwart over drie, hangt van de nacht af. Het gaat dus niet bepaald goed, en blijkbaar heeft mijn therapeute dat ook door, want nu wilt ze blijkbaar mijn 'symptomen' bespreken met een psychiater om erachter te komen of ik misschien toch niet last heb van een heftigere vorm van depressie en ze bleef ook maar doorvragen of ik zelfmoordneigingen had. Zij niet alleen; ook de concierge op school, waar ik een sterke band mee heb en naar wie ik eigenlijk altijd toe ga als het even niet mee zit, gaf me al zijn telefoonnummer 'voor noodgevallen'. Blijkbaar draag ik de laatste tijd een soort alarm op mijn hoofd dat zegt: "Houd een plaatsje vrij voor Jips begrafenis aan het einde van de maand, want binnen een week of twee heeft zij zichzelf van kant gemaakt." Zelfs als ik daar helemaal niet mee bezig ben. Ik heb amper energie om mezelf 's ochtends uit bed te slepen, laat staan m'n reet ook nog voor een trein te slingeren of vijftig slaappillen binnenhouden.

    Daarnaast heb ik ook nog een huiswerkbegeleidster die de hele tijd een oogje in het zeil op me aan het houden is, aangezien ze het gevoel heeft dat dat nodig is. Ik weet het niet, misschien is het dat ook wel, maar ik word er af en toe gewoon schijtziek van. Niet alleen is school nu een enorme stressfactor voor me geworden, maar ik heb ook nog eens het gevoel dat ik mezelf constant moet monitoren om er zeker van te zijn dat ik mensen niet bezorgd maak.

    Dat moest er even uit. Geen idee of dit topic überhaupt nog erg begrijpbaar is, maar het voelt in ieder geval fijn om even van dat irritante, knagende gevoel af te zijn. (cat)


    Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

    Het klinkt misschien stom, maar ik vind het heel goed van je omgeving. Misschien zijn ze dan wel een tikkeltje overbezorgd, maar zulke gevoelens kunnen er echt voor zorgen dat het je toch niet meer uitmaakt als er iets gebeurd en dat kan heel gevaarlijk zijn. Zo te horen heb je inderdaad een ergere depressie dan waarmee ze je gediagnosticeerd hebben, maar dat houdt natuurlijk niet in dat je meteen zelfmoord wilt plegen. Het is wel fijn om te horen dat ze het tenminste serieus nemen en er rekening mee houden.


    Your make-up is terrible

    Look at this panda:
    He is cute, isn't he?



    Deze poging om misschien een hele hele heeeeeeleeee kleine glimlach op je gezicht te krijgen faalt. Maar als je wilt praten, mag je altijd me GB'en of PB'en.
    Ik kan wel iets zeggen van 'ik hoop dat het snel goed komt', maar ja dat zou dan een beetje bij dit raar zijn denk ik.
    Okay, ik ga hier al weg. Want ik denk niet dat je van dit bericht erg blij wordt en zo.


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    Thaluke schreef:
    Look at this panda:
    He is cute, isn't he?



    Deze poging om misschien een hele hele heeeeeeleeee kleine glimlach op je gezicht te krijgen faalt. Maar als je wilt praten, mag je altijd me GB'en of PB'en.
    Ik kan wel iets zeggen van 'ik hoop dat het snel goed komt', maar ja dat zou dan een beetje bij dit raar zijn denk ik.
    Okay, ik ga hier al weg. Want ik denk niet dat je van dit bericht erg blij wordt en zo.


    Eigenlijk zorgde dat voor best een flinke glimlach, dankje. :)

    @Nikki; met mijn verstand zou ik precies hetzelfde zeggen en die conciërge zei (waarschijnlijk ook best terecht) dat ik op het moment misschien niet echt het best kan beoordelen of de hulp die ze me bieden nou nodig is of niet, maar ik blijf me er toch niet echt comfortabel bij voelen. Ik ben telkens zo bang dat ik iets doe waardoor ze opeens zich zo'n zorgen gaan maken dat ze mijn ouders gaan bellen en die ook helemaal gaan flippen, waardoor het thuis ook weer zo gespannen wordt. :/


    Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

    misschien gaat dit heel hard klinken maar misschien kun je beter naar 5havo of naar 4 havo gaan zelf. En even een paar maandjes er tussen uit te gaan. Dit lijkt misschien kut om te horen maar je bent nog jong. Als je niet lekkker in je vel zit, gaat je dit echt niet lukken. Geloof me maar, in dat stadium ben ik geweest, alleen ik heb mijn leefdtijd niet mee helaas.

    Hoe ernstig zijn die stemmen eigenlijk? en zijn er nog meer dingen waar je last van hebt?

    Ik weet ik ben geen expert maar ik herken best wel veel dingen omdat ik die van dichtbij heb meegemaakt.

    Tevens staat mijn inbox open als je wilt praten


    "Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

    Aahw, Jip. Meer kan ik eigenlijk niet zeggen. Ik kan je wel vertellen dat ik ook zoiets heb meegemaakt, twee, drie jaar lang, en dat het nu eindelijk echt weer oprecht goed met me gaat en dat ik maar af en toe van die "fuck het leven wat doe ik nog op deze rotwereld"-momenten heb en dat ik heel goed begrijp dat het kut is als iedereen om je heen denkt dat je jezelf ieder moment een kogel door het hoofd kunt jagen. Maar goed, ik wil eigenlijk vooral zeggen dat ik je heel veel sterkte wens en dat ik hoop dat je goede psychiaters hebt (geloof me als ik zeg dat er ook verdomd onervaren mensen tussenzitten) en dat ik je alle geluk van de wereld gun, lieve Jip. En dat ik speciaal knuffel-gifs ga zoeken op deze verschrikkelijk trage rotgsm en dat ik dat niet zomaar doe.


    I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

    Wiarda schreef:
    (...)

    Eigenlijk zorgde dat voor best een flinke glimlach, dankje. :)

    @Nikki; met mijn verstand zou ik precies hetzelfde zeggen en die conciërge zei (waarschijnlijk ook best terecht) dat ik op het moment misschien niet echt het best kan beoordelen of de hulp die ze me bieden nou nodig is of niet, maar ik blijf me er toch niet echt comfortabel bij voelen. Ik ben telkens zo bang dat ik iets doe waardoor ze opeens zich zo'n zorgen gaan maken dat ze mijn ouders gaan bellen en die ook helemaal gaan flippen, waardoor het thuis ook weer zo gespannen wordt. :/


    Well, op dit moment gaat het om jou. Hierdoor raak je zelf juist gespannen en daardoor wordt het enkel erger. Je projecteert je zorgen op hen en dan gaan zij zich natuurlijk ook weer zorgen maken.


    Your make-up is terrible

    Ik kan me voorstellen dat de situatie waar je in zit ongelofelijk frustrerend is. :/ Maar aan de andere kant vind ik het ook logisch dat de mensen om je heen zich zo gedragen, en om eerlijk te zijn ben ik er blij om, want dat ik hier drie uur reizen verderop achter een computerscherm zit beperkt de mate waarin ik zelf iets voor je zou kunnen doen toch behoorlijk. Dit klinkt waarschijnlijk totaal onbehulpzaam want je hebt dit zelf ook wel door, maar mensen bedoelen het goed. Ik weet vrij zeker dat ze je niet op die manier in de gaten houden omdat ze denken dat je ieder moment iets stoms zou kunnen doen of er niet op vertrouwen dat je sterk genoeg bent om je hier doorheen te slaan, maar juist omdat ze zich zorgen om je maken en je graag willen helpen. Het gaat op dit moment om jou en jouw weg naar beterschap, daarom is al die aandacht er voor je. Het is niet de bedoeling dat dat extra druk legt en zo voor stress zorgt, al snap ik wel dat dat zo kan zijn. Ik weet dat dingen altijd gemakkelijker gezegd zijn dan gedaan, maar misschien zijn de gedachten van anderen iets waar je je wat minder zorgen over zou moeten proberen te maken. Het gaat erom dat jij je best doet je beter te gaan voelen, niet dat je andere mensen succesvol de indruk geeft dat het beter met je gaat terwijl je eigenlijk alleen maar meer in de stress schiet.
    Als het niet mogelijk illegaal was, zou ik je nu een babykoala sturen om je op te vrolijken, want ik weet vrij zeker dat het ooit wetenschappelijk bewezen zal worden dat het onmogelijk is om niets te voelen als je wordt geknuffeld door een babykoala.


    "Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan