George Weasley
'Ik ga naar binnen.' Zei hij. Hij drukte een kus op mijn lippen en zonder op mij te wachten liep hij terug naar het nest toe. Ik zucht en bleef nog even staan voordat ik zijn voetstappen in het sneeuw volgde die naar het Nest ging en trok de deur ook open. Ik zag Ralf en Fred op de bank zitten en keek eerder verbaasd de woonkamer in.
'Geen kopje chocolademelk voor mij?' Grijnsde ik en schonk ook wat voor mezelf in. Na een slokje stond ik even stil en haalde nog een kopje tevoorschijn die ik voor Campbell inschonk; hij heeft het vast koud gekregen. Ik gunde Fred en Ralf nog een blik voordat ik met de twee kopjes in mijn handen de trap op liep, naar zijn kamer toe. Maar helaas voor mij was hij er niet.
'Campbell?' Riep ik door het huis. Ik zette mijn eigen kopje op een willekeurige tafeltje neer en liep met Campbell zijn kopje alle lamers van deze huis door, maar er was geen Camp. Licht paniekerig liep ik de trap weer af en keek Fred en Ralf nog eens aan.
'Was Campbell al naar binnen gekomen?' Vroeg ik kalm aan de twee jongens.
'N-nee,' hoorde ik Ralf zachtjes zeggen. Ik beet even op mijn lip en liet zijn kopje op de grond vallen waarna ik de deur uit stormde. Hij zei dat hij naar binnen ging; waarom loog hij? Ik rende naar het schuur toe in hoop dat hij daar was maar hij was er niet.
'CAMPBELL!' Riep ik en rende de bos in.
'CAMP!'
Hij zou toch niet.. was Nathaniel bij ons? Heeft hij hem weer iets aangedaan? Nee- George- je denkt weer negatief. Hij wilde vast even alleen zijn. Met die gedachtes zette ik het op lopen en schudde even met mijn hoofd.
'Campbell!' Riep ik dan zachter terwijl mijn ogen heen en weer schoten, tot na ongeveer 10 minuten gerend te hebben ik een menselijke schaduw om de hoek in de gras zag. Mijn kaak viel open en ruw beet ik op mijn lip. Ik wilde de hoek biet open; straks zou ik de waarheid tegemoet komen en..
Oh merlin. Eenmaal de bosjes weg getrokken te hebben stond ik oog in oog met de waarheid die ooit toch zou gaan komen. Met betraande ogen staarde ik de opgehangen lijk aan. De lijk van de gene van wie ik het meest hield, van diegene die ik mijn hart, mijn zirl had toevertrouwd. Diegene die mijn leven had veranderd. Campbell Saunders is..
Ik viel op mijn knieën neer en haalde mijn ogen niet van deze lijk af. Zachtjes schudde ik met mijn hoofd en mompelde herhaaldelijk "nee" tot ik mijn toverstok naar te touw stak die bovrm hem hing en een willekeurige spreuk er naae toe schoot, en Campbell voor mij neer viel. Ik zette een hand tegen zijn borstkas aan; geen hartslag. De vertrouwelijke hartslag die ik altijd voelde als hij dicht bij mij was voelde ik niet meer.
Ik ben net onkruid; George; en onkruid vergaat niet.
Mijn onderlip begon te trillen en langzaam boog ik me voorover om een laatste kus op zijn lippen te plaatsen voordat ik ook mijn toverstok in een vuist vasthield.
Angelique heeft het fout. Ik zou jou nooit pijn doen, George.'
Tranen druppelden op zijn bleke gezicht als een kraan die open stond, en de stok perste ik in mijn keel. Meer tranen stroomden naar beneden en ik deed geen moeite mee om die tegen te houden. 'Avada..'
Ik hou van je George Weasley.
'Ke..'
'Je hebt gelijk- het spijt me George. Niet verdrietig zijn. Ik hou van je- dat weet je toch. Het spijt me.'
'Da-'
'George, mijn hart bevind zich misschien in mijn lichaam maar hij klopt voor jou.'
'Vra.'
'Slaap lekker, George.'
'Slaap lekker Camp, ik zie je zo..'
Echter schoten mijn ogen open toen mijn stok ene paar meter neer verderop in het gras kwam en een duistet groen lichtflits de lucht ij schoot, het wilde zijn eigenaar niet doden.
'Verdomme..' siste ik en viel achterover het sneeuw in en barste nu uit in stille tranen.
'C-c-campb-bell..'
Ik wist het wel; het zou ooit gebeuren. Alles wat ik wilde was hem nog een Gelukkige leven schenken tot hoever het kon.. tot hoever het kon. Oh merlin, waarom hij?!
[ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 16:35 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸
