George Weasley
'George..'
Hij gaf me de kopje met chocolademell die hij voor me maakte en sijn handen sloten meteen weer om die van mij.
'George- ik vind het vreselijk om je zo te zien en ik heb geen idee wat ik daar aan kan doen. Sinds je met mij hebt lijk je alleen maar verdrietig terwijl ik je op een andere manier heb leren kennen. Ik denk dat het beter is als we afstand van elkaar doen. Het is beter dan dit George- veel beter ook al zie je dat zelf misschien nu nog niet in.' Mijn kaak viel open en even schudde ik doelloos met mijn hoofd. Ik hoorde niets meer dan een luidde gepiep terwijl zijn woorden door bleven echoën mijn hart viel eindelijk uit elkaar en ik voelde me vriezen. Nog steeds schudde ik met mijn hoofd en voor de eerste keer in mijn leven voelde ik een aantal tranen mijn ooghoeken verlaten. Verdomme mijn leven, ik haat dit. Ik haat alles. Ik haat deze gevoel. Ik haat deze verdriet, ik haat de lot die de universum ana mij gaf, ii wilde mijn eigen lot schrijven. Ik wist dat hij dit ooit zou doen, waarom vecht hij er niet voor net als ik? Mijn lichaam voelde zwak aan en ik had de neiging om in het sneeuw te vallen en nooit meer op te staan. Campbell was zelfs al de enige persoon die ik het meedt van hield, boven mijn familie. Ik dacht dat wat we hadden sterk was ondanks alles..
'..wat..' herhaalde ik zachtjes en schudde harder met mijn hoofd.
'Wat??' Ik staarde even naar de kopje met chocolademelk die ik bijna lirt vallen maar op de tafeltje naast mij zette voordat ik Campbell diep in de ogen keek zodt hij zag hoe erg hij mijn ziel had verscheurd.
'Campbell, alsjeblieft. Dit- dit meen je niet..' ik greep hem bij zijn armen en begon moeizaam diep in en uit de ademen en stompzinnig begon ik te lachen.
'Je maakt een grap, of niet?' Lachte ik maar kon het niet helpen en mijn tranen druppelden van mijn gezicht af.
'Je- je doet stom Camp.. ik.. dit kan je niet doen, Camp!' Uiteindelijk sprong ik op van mijn plek en viel bijnq om. Mijn handen trilden en ondanks dat vormdeIik ze in een vuist terwijl ik hem nog vasthield.
'Campbell, ondanks dit alles vechte ik door omdat ik van je hield en je niet kwijt wilde raken, waarom doe jij dat niet?' Riep ik zachtjes en liet hem los om even om hem heen te lopen en mijn handen door mijn haren liet glijden.
'Je- je verlaat me echt voor dit? Campbell, je gaat me een levensdepressie hiermee geven. De fijt dat je niet net als mij mee probeert te vechten voor onze relatie doet meer pijn dan dat je me werkelijk verlaat. Alsjeblieft Campbell!! Ik.. ik beloof dat alles goed komt hierna, maar Alsjeblieft doe me dit niet aan..' smeekte ik en bleef met mijn handen in mijn nek hangen terwijl ik Campbell smekend aan keek. Ik kan dit niet. Ik wil dit niet geloven. Mijn ziel verscheuet zich maar continu meer en meer uit elkaar alsof het in een blender zat. Doet Campbell me dit aan..
'Ik dacht dat je het meende toen je zei dat alles goed zou komen..' fluisterde ik dan zachtjes met tranen dieIin mijn keel hangden.
'Alsjeblieft..' fluisterde ik dan als laatst en liet mijn armen weer naast mijn lichaam bungelen.
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••