Co-writer gezocht - Story problemen

''Jesse en ik werden beste vrienden. We deden bijna niets zonder elkaar. In de les zaten we naast elkaar, bij een spreekbeurt die je met iemand moest doen deden wij dat samen. We hielpen elkaar en stonden voor elkaar klaar in geweldige maar ook vreselijke tijden. Toen zijn oma overleed, had hij het vreselijk moeilijk. En zelfs ik moest er even om huilen. Want ze was een geweldige en lieve vrouw. Ik hielp hem met het verwerken. Op een dag kwam hij naar me toe, en liet me Love Will Remember van Selena Gomez horen. Hij zei dat dat ons liedje zou zijn. En ik dacht oké. Als we buiten school bij elkaar waren hadden we vaak dat liedje op. Het was wel moeilijk om het vaak te zien, aangezien hij in Groningen woonde en ik hier in Delfzijl. Dus vaak Skypten we. Waardoor mijn zus geërgerd werd, want zij wou ook op de computer. Jesse en ik waren dus beste vrienden, en echt onafscheidelijk.'' Noa knikte begrijpelijk. Ze vond het erg, want ze kon al ongeveer vermoeden wat er zou gebeuren. ''Ergens in april belde zijn moeder me. Ze zei dat Jesse was aangereden, toen hij aan het lopen was. Hij knalde tegen een boom aan en was opslag dood.''

Tranen begonnen bij Lizz te lopen. ''Mijn beste vriend weg. Zo maar. En die lul reed ook nog gewoon door. Ik heb zo snel als ik kon geld gepakt en ben met de bus naar Groningen gegaan. Mijn vader was toch aan het werk, en mijn zus was met haar vriendinnen weg. Toen ik daar was ging ik naar het ziekenhuis waar zijn ouders waren. Daar heb ik samen met zijn ouders gehuild. Degene om wie ik zielsveel gaf was gewoon weg. Boem, weg. Maar ook vooral dacht ik aan hoe het voor zijn ouders zou moeten zijn. Hun zoon was gewoon aangereden, en meteen dood. Ik was pas rond 6 uur thuis en mijn vader vroeg waar ik was. Waarna ik antwoorde dat ik bij Jesse was. Op school ging alles door, helaas. Er was 1 dag een gedachtenis dag aan hem, en verder niets. Het pesten ging gewoon door, en ik ben voor mijn laatste jaar op de basisschool naar Appingedam gegaan. Ik kreeg wel een kaartje voor zijn begrafenis, maar ik ging niet. I-ik kon het gewoon niet. Ik wilde geen afscheid nemen van hem. Hij was nog te jong. Veel te jong. Ik ben later wel helemaal alleen er heen gegaan, en verteld wat me allemaal dwars zat. Als ik hem niet meer kon spreken deed ik het maar bij zijn graf.'' Trillerig haalde Lizz adem, en de tranen bleven maar stromen bij haar. Een traan verliet Noa's ooghoek. Dan was iemand al zo erg de grond ingestampt door de rest, en dan was de steunpaal weg. Het leek net alsof je moest rennen. Rennen voor je leven, en als je viel dat je niet meer omhoog kon komen. Enkel de sterksten en Lizz was daar één van. ''Ik ging laatst ook naar hem toe. En had het over alles. Over de middelbare school, over Joep, jou, Celiné, Samantha echt alles. Ik vertelde hem dat hij bij mij was, dat ik school ook deed voor hem. Dat ik sterk bleef voor hem. Zodat hij trots op mij kon worden En ik hoop dat hij dat is. Het voelt alsof hij waakt over me. Ik heb vaak genoeg geluk gehad. De laatste woorden die hij tegen mij sprak was:''Je blijft sterk toch? Wat er ook gebeurt, het lukt je want ik geloof in je.'' dat was na een middag toen ik weer werd uitgescholden. En die dag daarna overleed hij verdomme! Het is nog steeds moeilijk. Hoezo moest hij juist net daar lopen?! En waarom reed die lul door. Het ergste was dat die lul, zo stoned en dronken was als maar kan. En dat hij geen straf kreeg omdat hij niet werd gevonden.''
Lizz barstte nu in huilen uit. Noa kwam naast haar zitten en legde haar arm om Lizz heen. ''Sst.'' fluisterde ze. ''Waarom moest hij tegen een boom aan knallen? Dat zijn de vragen die ik me al een jaar afvraag!'' snikte ze. ''Hij zal trots op je zijn. Je hebt je verhaal nu gedeeld met mij, en hij zal nu blij zijn dat je iemand anders in vertrouwen hebt genomen.'' fluisterde Noa zachtjes. ''De enige reden, dat ik weer ging gitaar spelen was voor hem. Ik heb geprobeerd Love Will Remember te spelen. En dat heb ik mezelf aangeleerd.'' snikte ze zacht. Noa veegde haar eigen tranen weg en keek Lizz aan. ''Hij is en blijft trots op je. Jesse zal over je waken, je waarschuwen als je met de verkeerde mensen omgaat. Hij zal voelen wat jij voelt. En hij wilt alleen dat je sterk blijft.'' Lizz keek Noa aan. ''Je hebt gelijk. Ik zal sterk blijven. Voor hem. Ik wil dat hij trots op me word. En ik zal er alles aan doen om dat te doen.'' Noa glimlachte zwakjes. ''Maar je hebt je vader en zus er nooit iets over verteld?'' Lizz schudde haar hoofd. ''Nee, dan zouden ze willen dat ik hulp zocht. En ik wilde niet met een wildvreemde praten erover.''

Het is midden in de zomer, 26 juli, en we zitten in de hangmat. We - dat zijn Mare en ik. Zachtjes duwt ze de hangmat heen en weer door af en toe haar voet tegen de grond af te zetten. Het is 21.39, de schemering valt in en de hitte van deze dag zakt langzaam weg. Mare heeft haar ogen dicht en geniet van de schommeling. Ik zit nogal stijfjes en probeer dit netjes op te schrijven: dat valt heus niet mee als de hangmat beweegt.
De afgelopen maand hebben Mare en ik behoorlijk wat tijd doorgebracht in deze hangmat, hier in mijn achtertuin. De meeste mensen, ook onze schoolvrienden, zijn op vakantie en Utrecht lijkt rustiger te zijn dan ooit. In mijn achtertuin valt meer te beleven dan in de stad, dus we zitten hier vaak 's avonds, pratend en soms filosoferen we of dromen we over absurde idealen. Het leven is mooi.
De afgelopen dagen hebben onze gesprekken serieuzere tonen aangenomen. We hebben veel gepraat over het afgelopen jaar en hoe deze situatie tot stand is gekomen. Mare is bang om te vergeten wat er allemaal gebeurde dit jaar en ik hou gewoon graag dingen bij. Daarom schrijf ik nu in dit notitieboek, dat een harde kaft met een tekening van een roze kat heeft. We hebben besloten ons verhaal op te schrijven - nou ja, eigenlijk schrijf ik het. Mare heeft er het geduld niet voor, zij schrijft liever korte gedichten. Onze gedachten, de situaties, echt alles zal ik hier met ijverig geduld opschrijven, uit mijn eigen herinneringen of uit Mare's verhalen en het is moeilijk om een passende intro te vinden. Daarom schrijf ik hier in het voorblad maar hoe we op het idee zijn gekomen, zodat ook dat niet vergeten word.